{S2} Rozdział dziewiąty

Kto cię pokocha/będzie kochać?

Kto będzie walczył/kłócił się?

Kto będzie daleko w tyle?

     Zatracony we własnych myślach, przechodziłem po raz czwarty obok „Rain Cafe”, gdzie wciąż nie było Lacey. Po dwugodzinnych poszukiwaniach błąkałem się po Londynie praktycznie bez życia. Nie reagowałem na podekscytowanych fanów, fotoreporterów i wiele innych czynników zewnętrznych. Telefon zostawiłem na pastwę losu w śniegu, przez co nikt nie mógł się ze mną skontaktować. Może to i dobrze? Kilka godzin przerwy od komórki dobrze mi zrobi. Szkoda tylko, że nie potrafiłem gdzieś usiąść i po prostu poczekać. W końcu, Lacey musiała się odnaleźć. Nie miała gdzie się podziać, co oznaczało, że prędzej, czy później po prostu wróciłaby do apartamentu. Chyba że nie odnalazłaby drogi powrotnej.
     Albo jakieś fanki znów by ją zaczepiły…
     Co jeśli po drodze spotka Aarona? Albo jakimś cudem wpadnie na Grace…

     To właśnie przez tę kobietę znów się pokłóciliśmy. Wracając do apartamentu zatrzymał nas Lou i kazał zabrać Acey jak najdalej stąd. Wystarczyło tylko imię biologicznej matki mej ukochanej, bym wiedział, że działo się coś złego. Grace Gallegos wyraźnie dała mi do zrozumienia, że nie chce znać Lacey i to się nigdy nie zmieni. Zaniepokoiła mnie jej wizyta, dlatego też bez wahania chciałem zabrać Evans na spacer.

– Znowu coś przede mną ukrywasz. Wszyscy ukrywacie – zauważyła, spoglądając na mnie z ogromnym wyrzutem. Wyrwała dłoń z uścisku, rzucając swoją kurtką o ziemię. – Spokojnie, macie mnie z głowy. Zajmijcie się tymi swoimi sekretami. Mam to wszystko głęboko gdzieś.

     – Cholera! – zakląłem pod nosem, nerwowo ściskając dłonie w kieszeniach spodni. Miałem ogromną ochotę wyładować na kimś złość. Wściekły na Lacey. Wściekły na ludzi dookoła, choć nie miałem pojęcia, dlaczego. Najbardziej jednak byłem zły na siebie. Caroline miała rację. Powinienem opowiedzieć Acey o jej życiu. Może dzięki temu potrafiłaby sobie coś przypomnieć. Zatajając przed nią mnóstwo istotnych faktów tylko pogarszałem sprawę. Sprawiłem, że teraz błąkała się po mieście i myślała o tym, jak bardzo ją oszukałem.
     Nie to było moim celem. W końcu pragnąłem tylko jej dobra…
     Uniosłem wzrok i niedaleko dostrzegłem kanonadę długich, jasnobrązowych włosów, które poskręcały się z wilgoci oraz szczupłą sylwetkę ukrytą pod szerokim swetrem z kapturem. Lacey, pomyślałem, a serce podskoczyło mi do gardła. Zacząłem biec.
     Zacisnąłem palce na zimnym nadgarstku dziewczyny. Odwróciła się w moją stronę, ukazując przerażająco bladą twarz i chore, zaszklone oczy. Przeraził mnie ten widok. Sama świadomość, że Evans błąkała się na zimnie w samej bluzie sprawiała, iż miałem ochotę na nią nawrzeszczeć. Zamiast tego zdjąłem płaszcz i okryłem jej przemarznięte ciało.
     Zrzuciła go pod moje nogi.
     – Lacey, załóż to – nakazałem, podnosząc ubranie z śniegu i otrzepałem go z białego puchu. – Lace… ty masz gorączkę – zauważyłem, odważniej przykładając dłoń do jej czoła. Wyglądała, jakby za moment miała zemdleć. – Idziemy do szpitala…
     – Zostaw mnie. – Powiedziała stanowczym tonem, w ogóle nie patrząc w moją stronę. – Naprawdę mam dość tego wszystkiego. Kłamstw, zastanawiania się, kim naprawdę jestem. Dlaczego nie mówisz mi o pewnych rzeczach, których nie pamiętam? Ukrywasz coś przede mną. Wszyscy ukrywacie – dodała z żalem, rzucając mi krótkie spojrzenie pełne łez. Serce cisnęło mi się do gardła. Nie potrafiłem się usprawiedliwić w jakikolwiek sposób. Nie wiedziałem jakich użyć słów, by nie pogorszyć sytuacji, w jakiej się właśnie znalazłem. W końcu co mogłem jej na to odpowiedzieć? Że robiłem to wszystko dla jej dobra? Że zbyt wiele się nacierpiała, by wracać do przeszłości, która przysporzyła tyle cierpienia i zawierała morze wylanych łez? – Chcę normalnego życia, Harry. Pragnę złapać cię za rękę i pójść na spacer bez żadnych fotoreporterów, czy też natarczywych fanów. Chcę życia bez blasku fleszy i zainteresowania moją osobą. Bez zazdrości i kwestionowania tego, czy jestem dobrą wybranką sławnego Harry'ego Stylesa...
     Czułem, jak nogi się pode mną uginają, a serce atakuje milion złych scenariuszy, napawając je jednocześnie strachem, jak i bólem. Domyślałem się, co Lacey chciała mi przez to powiedzieć i do czego zmierzała, jednak próbowałem wmawiać sobie, że to tylko sen. Okrutny koszmar, z którego pragnąłem jak najszybciej się wybudzić. Otworzyć oczy i z uśmiechem pomyśleć, iż wszystko było w porządku - w końcu miałem u boku ukochaną. Tymczasem obraz się nie zmieniał. Wciąż tkwiłem spojrzenie w melancholijnej twarzy Evans. Patrzyła w bok, wyraźnie nad czymś zamyślona. Doskonale pamiętałem tę smutną twarz. Zagubioną, przerażoną wizją przyszłości. Właśnie taka była Acey, gdy ją poznałem.
     – Nie mogę zmienić tego, kim jestem, Lace... – wyszeptałem przez łzy, zaciskając drżące palce na płaszczu – ale kocham cię. Kocham, jak nikogo innego na świecie. Bez ciebie wszystko traci sens. Nie potrafię być sobą. Pogrążam się w otchłani wspomnień, wierząc, że znów cię zobaczę. Jesteś moim powietrzem. Moim powodem do życia. Sensem istnienia – położyłem dłonie na rozpalonych z gorączki policzkach, szatynki, kierując tym samym jej wzrok na moją twarz. Nie potrafiła powstrzymać łez, które wypływały spod zamkniętych powiek. – Chcesz się teraz poddać? Zrezygnować z nas? – nałożyłem wyraźny nacisk na ostatnie słowo.
     Okryłem dziewczynę płaszczem, czekając na odpowiedź. Bałem się tego, co mogłem usłyszeć. Przerażała mnie sama myśl, że mogłem ją znów stracić. Tym razem na zawsze. W końcu nie można kogoś zmusić do tego, by był z tobą do końca, prawda? Nawet, jeśli darzyło się tę osobę tak ogromną miłością, która mogła cię zabić od środka. Zmienić w błąkającą się bez życia postać o pustym spojrzeniu i martwej duszy.
      „Jeśli kogoś kochasz pozwól mu odejść”.
     Czy miłość nie powinna trwać wiecznie?
     Nagle ciało Lacey bezwładnie opadło w moje ramiona. W ostatniej chwili zdołałem je powstrzymać przed upadkiem, z oszołomieniem patrząc na nieprzytomną dziewczynę.
     – Lacey!

*

     – To moja córka i nikt nie będzie mi mówił, co mam robić! – usłyszałem wyraźnie zirytowany głos kobiety, po czym drzwi do sali otworzyły się z hukiem. Nie minęła sekunda, gdy ujrzałem podirytowaną twarz farbowanej blondynki ściętej na asymetrycznego boba. Błękitne oczy błyszczały z gniewu, wpatrzone wprost w moją osobę. To była Grace. Biologiczna matka Acey, która jakby nie patrzeć całkowicie wykreśliła dziewczynę ze swojego życia. Zmieniła nieco wizerunek od naszego ostatniego spotkania w jej domu. Miała na sobie wysokie czarne kozaki na obcasach, czarne, grube rajstopy, beżową spódnice wystającą spod czarnego płaszcza. Tuż za nią pojawił się Louis i Niall. Najwyraźniej próbowali ją zatrzymać.
     Podniosłem się z krzesła i podszedłem do kobiety, zasłaniając jej widok na śpiącą pod białą pierzyną, Acey. Nie miałem pojęcia, czego ta kobieta od niej chciała, ale czułem, że nie była to czysto rodzicielska miłość. Musiała mieć jakiś powód, by odszukać dziecko, które zostało poczęte podczas gwałtu. W końcu dała mi jasno do zrozumienia, że nie miała córki. Bynajmniej nie w swoim życiu.
     – Czego pani chce? – spytałem na tyle uprzejmym tonem, na ile w obecnej chwili było mnie stać. Czułem się zmęczony i wypruty z wszelakich emocji. Gdy Evans zemdlała w moich ramionach czym prędzej zaniosłem ją do taksówki i zabrałem do szpitala. Na szczęście lekarzom udało się zbić gorączkę, dzięki czemu moja ukochana wyzdrowieje. Wystarczyło poczekać, aż się obudzi.
     – Chcę odnowić kontakt ze swoją pierwszą córką. – Odpowiedziała niesamowicie oschłym tonem i popchnęła mnie na bok, podchodząc bliżej śpiącej szatynki. Miały dokładnie te same błękitne oczy i zgrabne, małe nosy.
     – Po tym jak zostawiła ją pani w Domu Dziecka na pastwę losu?! – warknął oburzony Louis, wkraczając głębiej białej sali. Był wściekły. Widziałem to w jego spojrzeniu i napiętej postawie – To przez panią była gwałcona przez opiekuna sierocińca! Przez panią wpakowała się w kłopoty z nieodpowiednimi typami, którzy omal jej nie zabili, a wszystko tylko dlatego, że pragnęła odzyskać matkę! Nagle poczuła pani, że ma córkę?!
     Dokładnie te same słowa cisnęły mi się na język. Agresywna postawa Grace sprawiała, iż miałem ochotę wyprowadzić ją za drzwi, przywiązać gdzieś do pobliskiej latarni i pozwolić, by zamarzła w ciemnościach. Zrobiłbym to, gdyby nie fakt, że opiekowała się jeszcze malutką córeczką, która potrzebowała mamy i jednak posiadałem coś takiego, jak sumienie. W przeciwieństwie do niej samej.
     Położyłem Lou dłoń na ramieniu, na znak, by się uspokoił. Znaliśmy się, jak nikt inny. Nie potrzebowaliśmy nawet słów, by się rozumieć. Łączyła nas niewyobrażalnie silna więź, dzięki której nasza przyjaźń była tak silna. Tak niewielki gest wystarczył, by Boo Bear uciszył buzujące w nim emocje i pozwolił mi zająć się sprawą, choć to on zawsze odgrywał główną rolę.
     – Skąd ta nagła zmiana? – spytałem, ukradkiem spoglądając na ukochaną. Dostrzegłem ruch brwi i mocniej zaciśnięte oczy. Nie spała. Już nie.
     – Nie twoja sprawa, Styles. Nie mieszaj się do życia mojego i mojej córki, dobrze? Zabieram ją do domu.
     – Jeśli Lace na to pozwoli. – Odparł Nialler, opierając się o framugę drzwi. Nie spuszczał wzroku z kobiety, która w obecnej chwili patrzyła na niego z purpurowymi rumieńcami na bladych policzkach. Była wściekła.
     – Nie mam matki – usłyszeliśmy nagle zza plecami słaby głos Lace. Odwróciłem się w jej stronę. Patrzyła na Grace zaszklonymi oczami, zaciskając cienką kołdrę drżącymi dłońmi. Nie miałem wątpliwości co do tego, że usłyszała każde słowo, które zostało wypowiedziane w pomieszczeniu po wejściu kobiety. – Nigdy jej nie miałam. Niech ta kobieta stąd wyjdzie.
     Źrenice Grace rozszerzyły się do granic możliwości. Patrzyła na szatynkę z szaleństwem. Nienawiścią. To nie była już ta sama Grace, którą poznałem na początku. Zachowywała się jak człowiek, który miał problemy z wyrażaniem swoich uczuć. Jak ktoś, kto zwariował.
     – Proszę wyjść. Słyszała pani, co...
     Nienaturalny ryk.
     Krzyk Lacey.
     Błysk ostrego narzędzia w dłoni Grace, które powędrowało w stronę Acey z niewiarygodną szybkością.
     Bez wahania zatrzymałem kobietę w ostatniej chwili, rzucając ją na ziemię i wypychając nóż z zaciśniętej dłoni. Przytrzymałem nadgarstki, siadając na kobiecie i nie pozwalając jej wstać.
     – Niall biegnij po lekarzy! – krzyknąłem, siłując się z blondynką. Po chwili pomógł mi Lou, który przytrzymał nogi kobiety.
     Wszystko działo się tak szybko...
     Nikt nie spodziewał się ataku na Lacey. Co kierowało Grace w tej chwili?
     Jak Acey musiała się teraz czuć...
     Własna matka chciała ją zabić. Nawet, jeśli jej nie pamiętała, wiedziała, że była jej rodzicielką. I z pewnością na pewien sposób darzyła ją miłością. Rodziców się nie wybierało, nawet jeśli bardzo by się chciało.
     Tak bardzo pragnąłem dla Evans innego, lepszego życia. Wspaniałych wspomnień, które nie miały związku z przeszłością i bólem.
     Nie udało się.
     Dlaczego życie zawsze musi pokrzyżować nam plany i sprawiać, że czujemy się tacy bezsilni?    Dlaczego nie potrafimy uchronić ludzi, których kochamy od cierpienia?
     Dlaczego nie możemy przełożyć ich bólu na siebie?
     Czy tak nie byłoby dużo łatwiej?

     Widząc, jak wysoki policjant w mundurze wychodzi z pokoju Evans, ukradkiem prześlizgnąłem się do środka, chcąc zobaczyć ukochaną. Do szpitala wezwano specjalne służby, przez co wraz z Niallem, Lou i samą Lace musieliśmy składać zeznania przeciwko Grace. Kobieta zostanie przewieziona do aresztu dopóki sprawa się nie wyjaśni. Nikt nie potrafił odgadnąć motywu, który nią kierował.
     Lace siedziała po turecku na łóżku, pustym wzrokiem wpatrując się w kołdrę. Gdy tylko usiadłem obok, rozpłakała się jak małe dziecko, chowając twarz w dłoniach. Kanonada jasnych, długich włosów zakryła plecy i ramiona dziewczyny, nie pozwalając na to, bym widział jej smutną twarz.
     I, chociaż wciąż nie wiedziałem na czym stałem, bez oporu objąłem szatynkę ramieniem. Zacisnęła dłonie na mojej białej koszulce, wypuszczając z siebie wszystkie negatywne uczucia. Nie mogłem nic powiedzieć. Nawet nie potrafiłem wyobrazić sobie, przez co teraz przechodziła. Ile cierpienia kryło się w jej małym, kruchym sercu. Nigdy nie widziałem tak zagubionej, a zarazem delikatnej osoby.
     Nigdy nie chciałem przejąć na siebie czyjegoś cierpienia, dopóki ona nie pojawiła się w moim życiu. Niestety coś takiego było niemożliwe. Nie mogłem nic zrobić. Nic prócz bycia i okazywania swojego wsparcia.
     – Pamiętam ją – załkała Evans. – Pamiętam tę kobietę i to, jak przez nią wpakowałam się w kłopoty. Pamiętam, jak bardzo chciałam odnaleźć matkę, a ona przez całe życie była tak blisko... Powiedziała, że nie chce mnie znać i mam dać spokój jej i jej rodzinie. Przez krótką chwilę widziałam nawet swoją siostrzyczkę... jest taka słodka.
     – A mnie? – spytałem z ciekawością, odsuwając twarz dziewczyny na długość moich rąk. – Pamiętasz mnie, Lace?
     Patrzyła przez krótką chwilę, po czym zaprzeczyła ruchem głowy i znów zaczęła płakać. Choć poczułem ogromny zawód, nie dałem tego po sobie poznać. Nie mogłem. Nie w tej chwili.
     – To nic. – Zapewniłem mimo bólu, jaki tkwił w mym sercu. – To nic...
     – Dlaczego to zrobiła, Harry? Dlaczego tak mnie nienawidzi? Zasługuję na śmierć?
     – Nie mów tak...
     – A co mam zrobić, gdy życie na każdym kroku kopie mnie w dupe?! Co mam zrobić, by w końcu być cholernie szczęśliwą? Masz jakieś lekarstwo na to? Jakiś scenariusz? Jeśli tak to podaruj mi go. Podaruj mi trochę szczęśliwych chwil... Tylko trochę... – szarpała mnie za ramiona, wyrzucając z siebie cały gniew i niesprawiedliwość otaczającego ją świata.
     Przytuliłem ją jeszcze mocniej, zaciskając usta i pozwoliłem, by łzy spłynęły po moich policzkach. Cierpiałem wraz z ukochaną. Zawsze przeżywałem z nią wszystkie smutki i radości. Nie potrafiłem nic nie czuć, widząc, gdy płacze. Jej cierpienie było moim i wiem, że obracało się to również w drugim kierunku.
     Takie uczucie może spotkać człowieka w życiu tylko raz.
     Jeden jedyny.
     Inne „miłości” nigdy nie będą równie silne, jak ta pierwsza, najprawdziwsza.
     Jak miłość moja i Lacey.