{S2} Rozdział dziesiąty

Jesteś moją ostatnią kobietą,

Do końca świata jesteś tą ostatnią

Nawet jeśli jesteś płonącym ogniem,

Wskoczę w niego bez wahania…

Nigdy nie przypuszczałem, że moje życie będzie wyglądało w taki sposób. Wyobrażałem sobie niekończące się szczęście, milion fanów wykrzykujących moje imię z radością. Koncerty, wywiady, mnóstwo pieniędzy i żadnych zmartwień. Nastawiałem się na brak prawdziwej miłości - w końcu jaki związek jest w stanie przetrwać dzielące kilometry i ciągły brak czasu dla drugiej osoby? Gdy byłem z Caroline wierzyłem, że przetrwamy, ponieważ doskonale wiedziała, z czym sam się zmagałem. Jako dziennikarka miała równie mało czasu co ja. Myślałem, że to z nią będę do końca, tymczasem cały czar prysł niczym bańka mydlana.

Cierpiałem, dopóki los nie postawił na mej drodze Lacey. Miłość, o jakiej marzył każdy człowiek na półkuli Ziemskiej. I, choć późno zrozumiałem, jaki skarb miałem przy boku, ostatecznie odzyskałem to, co utraciłem z własnej głupoty. Jedynie czego żałowałem to tego, że nie zrobiłem tego wcześniej. Gdybym kierował się sercem być może Lace nigdy nie straciłaby pamięci? Siedzielibyśmy przy cappuccino w „Rain Caffe”, z uśmiechem wspominając dawne chwile. Nie byłoby już miejsca na Aarona, czy też Grace. Zrobiłbym wszystko, by jak najmniej wracała do bolesnych wspomnień.

Tymczasem do jej serca wtargnęły kolejne ciernie, zadając niewyobrażalny ból i wywołując zwątpienie w lepsze jutro. Nie wiedziałem ile ta dziewczyna będzie w stanie jeszcze znieść. Kiedyś była silna, ale teraz, po wypadku sama nie wiedziała, kim jest. W chwili, gdy była na dobrej drodze do rozpoczęcia nowego życia świat legł jej w gruzach. Była jak bezbronny gołąb obrzucany przez ludzi ogromnymi kamieniami. Cierpiący i umierający w męczarniach.

Zacisnąłem palce na obrączce zwisającej z szyi i skręciłem w stronę pokoju, gdzie obecnie znajdowała się Evans. Była teraz pod stałą opieką lekarzy i psychologa. Co jakiś czas odwiedzali ją również policjanci, próbując wyciągnąć z niej jakieś szczegóły, które mogłyby naprowadzić ich na jakiś trop. Wciąż nie odnaleźli Aarona, co napawało mnie wątpliwościami. Nie wiedząc czemu, czułem, że zachowanie Grace miało z nim jakiś związek. Aaron był niczym lampart, który w ukryciu czyhał na zwierzynę i czekał na odpowiedni moment, by zaatakować. Bałem się, że ten moment właśnie nastąpił…

Nagle poczułem, jak ktoś szturcha mnie ramieniem. Odwróciłem się i zobaczyłem zakapturzoną postać, która nawet się nie zatrzymała. Nie wiedząc czemu serce podskoczyło mi do gardła, a umysł ogarnął niepokój. Stałem tak przez kilka sekund, gdy usłyszałem coś na rodzaj alarmu. Odnosiłem wrażenie, że dźwięk dochodzi z pokoju Acey. Nim zdołałem zareagować, zauważyłem kilku lekarzy i pielęgniarki biegnących w moją stronę.

– Proszę się odsunąć! – krzyknął wysoki lekarz o jasnoblond włosach, odsuwając mnie na bok, by po chwili wbiec do pokoju po lewej stronie.

Musieli się pomylić.

Nie mogli wejść do tego pokoju…

Przerażony do granic możliwości pobiegłem w stronę wbiegających ludzi i zatrzymałem się przy drzwiach. Nie potrafiłem dopuścić do świadomości tego, co właśnie zobaczyłem.

Lekarze reanimowali bezwładnie leżącą Lacey. Krzyczeli coś do siebie, jednak w ogóle nie rozumiałem, co mówili. Nie obchodziło mnie to.

– Lacey! – krzyknąłem przez zaciśnięte gardło, rzucając się w jej stronę. Zostałem jednak zatrzymany przez kilka pielęgniarek, które próbowały wyprosić mnie za drzwi. – Co się dzieje?! Ratujcie ją! Ratujcie!

*

„Harry Styles winien śmierci Lacey Evans?

Sekcja zwłok wykazała zatrucie cyjanowodorem, który został wlany do kroplówki znanej światu dziewczyny Harry’ego Stylesa. Lekarze widzieli tylko jego przed pokojem pacjentki. Czy to możliwe, by popularny członek One Direction był w stanie zabić? Pytanie brzmi: „Co się takiego wydarzyło? Przecież tak bardzo się kochali…”

„Lacey Evans nie żyje!

Dziewczyna z ulicy, w której zakochał się sławny członek popularnego boysbandu, jakim jest One Direction - Harry Styles, została zatruta w londyńskim szpitalu. Źródła donoszą, że kilka dni przed całym zdarzeniem matka Lacey wtargnęła do szpitala z zamiarem zamordowania jej. Kobieta wciąż znajduje się w areszcie i prowadzone jest przeciw niej dochodzenie. Kto zabił Lacey Evans? Czy nie ma to związku ze Stylesem, którego znaleziono pod pokojem dziewczyny?”

– Dlaczego tak bardzo katujesz się tymi wiadomościami, Harry? – usłyszałem za sobą smutny głos najlepszego przyjaciela. Otarłem łzy z policzków i wyłączyłem przeglądarkę, zaciskając mocno powieki. Minęło kilka dni od śmierci Lacey. Ciągłe przesłuchania, poszukiwanie Aarona, nowe pytania rodzące się w mojej głowie. Nie mogłem uwierzyć, iż byłem głównym podejrzanym w tej sprawie. Jak ktoś mógł w ogóle pomyśleć o tym, że mógłbym skrzywdzić osobę, którą kochałem najbardziej na świecie? To wszystko było tak pokręcone.

Nienawidziłem tego.

Nienawidziłem siebie.

Nienawidziłem całego świata.

Wariowałem. Z każdą chwilą było ze mną coraz gorzej i wiedziałem o tym. Nie mogłem jednak nic zrobić.

– Lacey już się lepiej czuje, prawda? – spytałem, w ogóle nie zwracając uwagi na racjonalność moich słów. Nie dopuszczałem do siebie prawdy. Wolałem oszukiwać umysł i serce, niż uwierzyć w to, że już nigdy nie ujrzę ukochanej. – Musimy do niej iść. Może kupimy po drodze cappuccino? Ona tak bardzo lubi cappuccino…

Z uśmiechem chciałem wyminąć przyjaciela, jednak ten od razu mnie zatrzymał, patrząc tym swoim przerażonym, a zarazem smutnym wzrokiem. Pospiesznie odwróciłem głowę, ignorując ogromną gulę w gardle i ból serca.

– Dlaczego tak patrzysz? – odparłem z wyrzutem. Czułem, jak głos mi się łamie, a dłonie zaczynały drżeć z zdenerwowania. Dlaczego Lou nie mógł udawać, że wszystko było w porządku? Jakim prawem nazywał siebie moim przyjacielem, skoro nie chciał choć na moment ukoić cierpienia rozszarpującego mą duszę na strzępy?

– Harry…

– Masz rację. Weźmiemy po drodze jeszcze jakieś pomarańcze. Acey się ucieszy.

– Acey już nie ma. Nie zobaczysz jej. Wiesz o tym…

– Nie kłam! – krzyknąłem, przyciskając Lou do kremowej ściany. Zrzuciłem przy tym obraz gór, wiszący po jego lewej stronie. Zacisnąłem pięści na śnieżnobiałej koszulce, bezradnie spoglądając w te duże, jasnozielone oczy. Dostrzegłem w nich łzy. Bezradność i cierpienie. Louis wiedział co czuję. Zawsze pragnął mojego dobra.

Pomagał Lacey w chwilach, gdy w ogóle nie doceniałem jej miłości.

Pomógł także mi zrozumieć, co czułem do tej zagubionej, uroczej na swój sposób dziewczyny.

Nigdy nie pozwolił mi się poddać.

A teraz?

Teraz nie mógł w jakikolwiek sposób sprawić, bym poczuł się lepiej. Wiedział to i być może dlatego czuł się taki bezradny? Kruchy niczym porcelanowa lalka, która leżała na szafce opatulona płaszczem kurzu, gdy nikt nie zwracał na nią szczególnej uwagi.

Opadłem na drewniane panele, chowając twarz w dłoniach i rozpłakałem się jak bezbronne dziecko zaatakowane szarą, brutalną codziennością. Życie nie było łatwe. Nie dawało nam tego, czego pragnęliśmy z głębi serca. A nawet jeśli - dawało nam jedno, odbierając przy tym drugie. Los podarował mi marzenia, które spełniłem. Zostałem piosenkarzem w popularnym boysbandzie. A wszystko to kosztem utraty miłości swojego życia. Osoby, przy której nikogo nie udawałem. Byłem sobą, nie obawiając się o to, że komuś mogło się to nie podobać. Ofiarowałem swoją miłość, otrzymując przy tym dokładnie to samo uczucie z równie mocną siłą.

Wolałbym rzucić karierę i zacząć pracować w butiku, niż przechodzić przez to, co w obecnej chwili. Nic ani nikt nie był w stanie zastąpić drugiej osoby. Człowieka, który znaczył dla ciebie tyle samo co tlen – przecież nie potrafiłeś bez niego żyć.

Żyłem dla prawdziwej miłości.

Budziłem się i kładłem spać myśląc tylko i wyłącznie o niej. O tym, jak sprawić, by było coraz lepiej. By z dnia na dzień była silniejsza, wiedząc, że zrobiłbym dla niej dosłownie wszystko. Nawet kosztem własnego życia.

Tymczasem nie potrafiłem uchronić jej przed mrokiem ciemności, która czyhała się gdzieś w kącie, by porwać ją w nieznane już na zawsze.

Ale… może, Lace już nie cierpiała? Może czuła się lepiej, gdziekolwiek się teraz znajdowała? Nikt nie mógł już jej skrzywdzić.

– Tak bardzo mi jej brakuje… – wyszeptałem przez łzy, gdy przyjaciel pochylił się nade mną, kładąc mi dłoń na ramieniu.

– Wiem. Mi też jej brakuje, Harry.

*

Siedziałem na łóżku otoczony setkami zdjęć, na których widniała Lacey. Najwięcej było wycinek z gazet, gdzie byliśmy razem. Szczęśliwi, jak nigdy wcześniej. Dwoje młodych ludzi, którzy darzyli się prawdziwym, szczerym uczuciem. Od pogrzebu Lace pokój stanowił jedyne miejsce, w którym jeszcze jakoś funkcjonowałem. Zrezygnowałem z koncertów i życia gwiazdy. Zrobiłem sobie dłuższy urlop, mając nadzieję, że jeszcze kiedyś się pozbieram.  Że zdołam pogodzić się z śmiercią Lacey Evans i wrócę do normalnego trybu życia.

W końcu Aaron Digger został skazany na dożywocie i już nigdy nie opuści więzienia. Policja złapała go na lotnisku, gdzie kupił bilet do Paryża i omal nie odleciał. Nie czuł się winien. Powiedział nawet, że nie żałuje tego, co zrobił. „Jeśli nie mogła być moja, teraz nie będzie niczyja. A już na pewno nie twoja, Styles” - te słowa odbijały się w mojej głowie niczym niechciane echo. Czułem się winien całej tej sytuacji. Zacząłem wątpić nawet w to, czy moje pojawienie się w życiu Evans było czymś dobrym. Nie uchroniłem jej od bólu tylko jej go przysporzyłem. Sprawiłem, iż wiele razy przeze mnie płakała.

A teraz nie było jej już wcale. Odeszła na zawsze, pozostawiając po sobie jedynie wspomnienia i kilka fotografii. Niespełnionych planów i marzeń na lepszą przyszłość.

Czasami wyobrażałem sobie, jak siedzi naprzeciwko, odrzucając swe jasnobrązowe włosy do tyłu i patrzy na mnie ogromnymi błękitnymi oczami, w których zakochałem się na początku. Uśmiechała się słodko, przyprawiając serce o przyspieszony rytm serca i wywołując uśmiech na mizernej, pozbawionej życia, twarzy.

Często z nią rozmawiałem. Prowadziłem dyskusję i próbowałem ją rozbawić. Nie chciałem, by była smutna przez to, że znajdowaliśmy się bardzo daleko od siebie. Myśl, że tkwi w tych czterech ścianach, gdzie niegdyś oglądaliśmy „Koizorę” to coś, co podtrzymywało mnie przy życiu.

Gorzej było jednak wieczorami, gdy przy szczelnie zamkniętych oknach wpatrywałem się w bezkresną ciemność, odczuwając przy tym samotność. Łzy same płynęły z oczu, wbijając w serce milion sztyletów, przeszywających je na wskroś.

Nie mogłem dłużej tak funkcjonować.

Nie jadłem, nie uśmiechałem się, z nikim nie rozmawiałem. Nawet przestałem się kąpać. Po prostu siedziałem zamknięty w pokoju wierząc, iż ten koszmar w końcu się skończy. Obudzę się i znów ujrzę piękną twarz o delikatnych rysach i uroczym uśmiechu. Będę mógł objąć cały swój świat ramionami i po raz kolejny poczuć, jak smakowało szczęście.

Nie chciałem już żyć. Nie miałem po co. Wszystko, czego pragnąłem zostało mi odebrane. Dlaczego więc musiałem tkwić w tej szarej rzeczywistości, skoro przynosiło to tak wiele bólu i cierpienia?

Odłożyłem fotografię i wziąłem długi, mocny kabel, który pałętał się za telewizorem. Przewiesiłem go przez lampę, stojąc na niepościelonym, brudnym łóżku. Wziąłem do ręki jedno ze zdjęć i uśmiechnąłem się delikatnie, gładząc palcem znajdującą się na nim dziewczynę. Wiedziałem, że wystarczył moment, bym mógł ponownie znaleźć się obok niej.

Jedna krótka chwila, by ponownie być szczęśliwym.

Spokojnie owinąłem kabel wokół szyi, robiąc na tyle mocny węzeł, by nie był w stanie się zerwać. Przymknąłem powieki, a po policzkach spłynęły mi łzy.

Po chwili osunąłem się z łóżka, coraz bardziej tracąc oddech.

„Znów będziemy razem, Lacey. Tak bardzo cię kocham”, pomyślałem, próbując nie myśleć o przeszywającym mnie bólu.

KONIEC!

~*~

Zdecydowałam się zakończyć opowiadanie teraz. Na pewno niektórzy będą niezadowoleni z zakończenia, ale tak już miało być. Mam nadzieję, że mi wybaczycie i nie żałujecie ani jednej chwili poświęconej na to opowiadanie. Cieszę się, że "Zatoka złudzeń" zdobyła tyle wiernych czytelników. To dzięki Wam dotrwałam do końca i muszę przyznać, że jest to moje najdłuższe opowiadanie, z którym niesamowicie się zżyłam. Aż nie wierzę, że to już koniec... Ponad rok, a to tak szybko minęło. Wierzę, że Hacey jeszcze na długo pozostanie w Waszych sercach, tak samo jak całe opowiadanie i jeszcze kiedyś je wspomnicie. Dziękuję za każdą opinię, która dawała mi ogromną motywację do pisania. Byłabym szczęśliwa, gdyby wszyscy ci, którzy czytali, a nie komentowali pozostawili po sobie chociaż króciutki komentarz. Chciałabym móc zobaczyć, ile Was było.

Tymczasem znajdziecie mnie tutaj: Rain Sound. Na jakiś czas kończę z FF1D. Potrzebuję odpoczynku. Ale kto wie - może kiedyś jeszcze do tego wrócę?

Dziękuję Wam kochani. Za wszystko <3!

Wasza oddana, Snooki.