{S2} Rozdział ósmy

Daj mi siłę, a ja dam radę.

– Zdajesz sobie sprawę z tego, że będziemy mieli niezłą pogawędkę?

Wzruszyłem z uśmiechem ramionami i opuściłem samochód, wystawiając twarz na chłodny wiatr zimowej pory roku. Włożyłem dłonie do kieszeni i z szybciej bijącym sercem spojrzałem w stronę oświetlonego apartamentu. Liam miał rację. Nie powinienem od tak wyjść ze studia, przez co sprawiłem, że przyjaciele podążyli za mną. Jednak w obecnej chwili nie chciałem o tym myśleć. Zabolały mnie słowa fanek, które w tak absurdalny sposób wypowiadały się na temat Lacey. W tamtej chwili zrozumiałem, że posiadałem najwspanialszych przyjaciół na świecie. Wstawili się za nią, choć wcale ich o to nie prosiłem.

Zatrzymałem się przy drzwiach, patrząc na czwórkę bliskich mi chłopaków.

– Dziękuję wam za to, co zrobiliście dla mnie i Lacey. Naprawdę wiele to dla mnie znaczy.

– No już, nie ma za co – stwierdził Niall, przechodząc pod moją ręką i z uśmiechem uchylił drzwi. – Jestem głodny. Zobaczymy co ta twoja artystka zrobiła za jedzenie.

– To się nazywa irlandzki apetyt – skwitował Zayn i wszedł do środka, poklepując moje ramię.

Zaśmiałem się pod nosem i wszedłem do środka, zamykając drzwi. W powietrzu unosiła się woń przepięknych zapachów przypraw, gotowanego mięsa i innych przyrządzonych potraw. Szczerze mówiąc nie sądziłem, by Lacey włożyła tyle wysiłku w przygotowanie posiłku. Może po prostu w ten sposób chciała nam wszystkim za coś podziękować?

Nim zdążyłem odwiesić płaszcz na wieszak, ujrzałem biegnącą w stronę drzwi szatynkę. Zaniepokojony uniosłem brwi, a ta, jak gdyby nigdy nic ubrała swoją kurtkę i odrzuciła włosy do tyłu, zapinając zamek pod samą szyję.

– Lace, co się dzieje? – zapytałem zaniepokojony, zaciskając palce na nadgarstku dziewczyny. W jednej chwili przez głowę przeszła mi myśl, że widziała wywiad i teraz chciała uciec. Bałem się do momentu, gdy czule dotknęła mojego policzka, a jej usta uchyliły się w promiennym uśmiechu.

– Zaraz wrócę. Muszę tylko po coś skoczyć do sklepu – zapewniła i zerknęła na pozostałych chłopaków. – Częstujcie się. Mam nadzieję, że będzie smakować, choć nie jestem do końca przekonana do moich kulinarnych zdolności. Naprawdę się starałam, ale co z tego wyszło…

– Może pójdę z tobą? – zaoferowałem szybko. – Jest już ciemno, poza tym…

– Trafię do sklepu. Rozgrzej się i zjedz spokojnie z chłopakami. Zaraz wracam. – Złożyła na moich ustach pocałunek, pomachała na pożegnanie i wyszła z apartamentu, zakładając w drodze buty.

Dłuższą chwilę przyglądałem się zamkniętym drzwiom z mętlikiem w głowie. Gdy zacząłem zapinać płaszcz, poczułem na dłoni stanowczy dotyk Louisa.

– Ona niczego nie pamięta…

– Nie traktuj jej z tego powodu, jak małe dziecko. Poradzi sobie.

Bez wątpienia miał rację, ale to nie zmieniało faktu, iż bałem się o ukochaną. Ponadto wciąż nie byłem pewien, co się stało z Aaronem. Już raz omal nie zabił Lacey. Teraz, gdy kazała mu całkowicie zniknąć ze swojego życia mógł bez oporu wymyślić coś gorszego. Choć nie popierałem decyzji Evans, by o niczym nie informować policji, musiałem ją uszanować. Nie oznaczało to jednak, iż poradziłem sobie ze strachem i nieufnością wobec jej dawnego przyjaciela.

Zrezygnowany odwiesiłem płaszcz na wieszaku i podążyłem za przyjaciółmi do jadalni. Pierwsze co zauważyłem to szczęśliwą twarz Nialla, który usiadł przed przyprawionym kurczakiem i bez chwili wahania wbił w niego srebrny widelec. Na okrągłym stole znajdowały się jeszcze gniecione ziemniaki, sałatka ziemniaczana, smażona ryba oraz garnek z zupą. Po zapachu poznałem, że to rosół. Lace musiała spędzić przy gotowaniu mnóstwo czasu. Tym bardziej, że bez wątpienia skazana była na Internet i przepisy.

– Nialler. Obiad zaczyna się chyba od zupy…

– Co tam zupa, gdy mam udko z kurczaka! – przerwał pewnie farbowany blondyn i wbił usta w mięso. Z uznaniem uniósł kciuki. Jedną ręką trzymał kurze udko, drugą zaś ostrożnie nakładał ziemniaki, rybę i sałatki na duży talerz.

Wszyscy byli tacy spokojni…

Patrzyłem, jak siadają i z uśmiechem nakładają jedzenie na swoje talerze. Widziałem skrzywienie na twarzy Zayna, gdy spróbował zupy i szybko pobiegł po butelkę wody. Wszyscy wybuchnęli śmiechem i po kolei zaczęli próbować przesolonego rosołu. Rozmawiali, śmiali się i doceniali wysiłek Evans.

A ja po prostu patrzyłem na nich w otępieniu i nie potrafiłem pozbyć się złego przeczucia, które sztyletowało moje serce. Nie mogłem jeść. Po prostu nie umiałem zająć myśli czymś, co nie dotyczyło mojej ukochanej.

Może byłem po prostu przewrażliwiony?

Nie wiem.

Przecież nic nie mogło jej się stać… Oczywiście, że nie mogło!

– Harry. – wytrącony z rozmyślań, spojrzałem na Lou. Sprawił, że teraz wszystkie pary oczu zostały skierowane w moją stronę. Poczułem się, jak dziecko, które wszystko wyolbrzymiało. Ale w oczach Tomlinsona dostrzegłem zrozumienie. Patrzył na mnie z tym swoim delikatnym uśmiechem, dając wyraźnie do zrozumienia, że był po mojej stronie. – Weź mój samochód i przywieź Lace. Inaczej Nialler nie zostawi jej na talerzu chociażby kości.

– Ja nie pies, kości zostaną! – odburknął Irlandczyk z pełną buzią, a Liam chwycił się za głowę wyraźnie rozbawiony. Dopiero teraz zauważyłem, że odkąd rozstał się z Danielle, był dość cichy. Wcześniej za bardzo skupiałem się na sobie, by cokolwiek zauważyć. Pochwyciłem spojrzenie jego brązowych oczu. Czułem, że naprawdę rozumiał, przez co przechodziłem. Nigdy wcześniej nawet o tym nie pomyślałem.

– Dzięki, chłopaki. Szybko wrócimy – zapewniłem i pospiesznie pobiegłem w stronę przedpokoju.

Złapałem za kluczyki do samochodu, pospiesznie nałożyłem płaszcz i wybiegłem na chłodne grudniowe powietrze. Pozostało kilka tygodni do świąt, a wciąż ich nie czułem. Zero jakiejkolwiek atmosfery. Pomysłów. Nic.

Ostrożnie kierowałem samochodem po śliskiej drodze, wyszukując na tle białego puchu kanonady jasnych, długich włosów i kochanej przeze mnie twarzy. Im dłużej jechałem, tym bardziej zaczynałem się martwić. W końcu nie miałem bladego pojęcia, do jakiego sklepu Lacey mogła pójść. Londyn był duży.

Wysiadłem obok „Rain Cafe”, zablokowałem wóz i schowałem twarz w wysokim szaliku Lou, jaki znalazłem na siedzeniu. Płatki śniegu tworzyły ozdobę na mych lokach, sprawiając, iż stawały się wilgotne. Nienawidziłem uczucia ogarniającego mnie chłodu, jednak krocząc po Regent Street jedyne na co zwracałem uwagę to twarze młodych dziewczyn i oświetlone sklepy.

Schowałem zmarznięte dłonie, wciąż idąc przed siebie, gdy ujrzałem dość sporą grupkę płci pięknej. Większość była odwrócona do mnie plecami. Wykrzykiwały tak bolesne słowa, że aż ciarki mnie przeszły. Nie miałem wątpliwości co do tego, że pastwiły się nad jakąś ofiarą. Dopiero po chwili doszedł do mnie sens ich słów.

„Jesteś zwykłą dziewczyną z ulicy! Nie zasługujesz na to, by być z kimś tak wyjątkowym!”

„Zgiń, ulicznico! Zostaw naszego idola w spokoju, słyszysz?! Niszczysz mu życie!”

„Jak śmiałaś zawrócić Harry’emu w głowie?! Spójrz na siebie! Przecież jesteś nic nie warta!”

Bez chwili wahania pobiegłem w stronę grupki, odpychając dwie dziewczyny na bok. Przystanąłem z szybciej bijącym sercem, patrząc wprost na zalaną łzami Lacey. Siedziała ze spuszczoną głową na śniegu. Obok leżała rozbita butelka czerwonego wina.

Warknąłem pod nosem i nachyliłem się nad ukochaną, delikatnie dotykając jej zmarzniętych, wilgotnych policzków.

Spojrzała na mnie przepełnionym cierpieniem błękitnym spojrzeniem. Starłem z jej delikatnej skóry łzy, pomogłem wstać. Chwyciłem ją mocno za rękę i z nienawiścią spojrzałem na nieznajome mi twarze. Nagle wszystkie ucichły. Jakby zabrakło im języka w gębie i nie wiedziały, co zrobić.

– Jesteście tak żałosne, że aż brak mi na was słów – oznajmiłem szorstko, mierząc każdą karcącym spojrzeniem. Nie dbałem o to, że gdzieś mógł ukrywać się jakiś paparazzi. Miałem gdzieś fakt, iż te młode dziewczyny nazywały się moimi „fankami”. – Jak śmiecie mówić, co jest dla mnie najlepsze? Tak nisko upadłyście, by ranić osobę, którą kocham najbardziej na świecie?! JAK ŚMIECIE NAZYWAĆ SIĘ MOIMI FANKAMI?! – krzyknąłem, a Lacey zacisnęła dłonie na moim rękawie. – Tacy pseudo fani są nic nie warci. Nie potrzebuje ich. Jakim prawem możecie osądzać kogoś, w ogóle go nie znając? Jesteście takie płytkie…

– Spójrz na nią…

– Spójrz na siebie! – przerwałem farbowanej blondynce w fioletowej czapce, dokładnie analizując jej przebarwioną twarz i oczy zrobione na „pandę”. – Leczysz kompleksy za toną makijażu i obrażasz innych! Jak myślisz, jakie ty robisz pierwsze wrażenie? Jakikolwiek chłopak zatrzymałby się przy tobie i pomyślał o związku na dłużej? Wątpię. Ale to przecież tylko pozory. Wcale nie musisz być taka, na jaką się kreujesz, prawda?

Spuściła głowę. Jej koleżanki zrobiły to samo.

– Lepiej zastanówcie się, co robicie i jaki to ma cel. Najpierw spójrzcie na siebie, potem na innych – dodałem cierpko. – Kocham Lacey i nie życzę sobie, by ktokolwiek traktował ją w taki sposób. Odwalcie się od niej, zrozumiano?! Żadna z was nigdy nie zajmie jej miejsca!

Pociągnąłem Acey i ruszyliśmy przed siebie. Minęła dłuższa chwila, nim zdołałem uspokoić zszargane nerwy i buzujące we mnie emocje. Czułem, że mogło jej się coś stać i wcale się nie myliłem. W dodatku wszystkiemu byłem winien ja. To, że należałem do One Direction i byłem sławny. Posiadałem fanów i antyfanów, którzy na każdym kroku chcieli zniszczyć Lace życie. Skazywałem ją na nienawiść ludzi tylko dlatego, że trwała przy moim boku.

Czy tak powinno wyglądać spełnianie marzeń?

Nawet na Caroline nigdy nie podniesiono ręki.

Jak miałem nauczyć się żyć z myślą, że skazuje ukochaną osobę na takie nieprzyjemności?

– Harry… Harry, zaczekaj.

Zatrzymałem się. Patrzyłem na pustą drogę, a w mych oczach zalśniły łzy. Po chwili poczułem delikatny dotyk zimnych dłoni na policzkach. Spojrzałem w błękit dużych, przepięknych oczu. Nie widziałem już w nich strachu, bólu, cierpienia. Dostrzegałem jedynie miłość. Całkowite oddanie.

Spuściłem głowę.

– Przepraszam cię za to, co się stało. Przeze mnie znów cierpiałaś. Boję się, że, gdy ze mną zostaniesz, tylko to będziesz czuła. To się nie skończy. Nie ważne, jak bardzo bym się starał, będziesz raniona przez to, że to właśnie ciebie wybrałem spośród miliona…

– Dopóki jestem tą jedną spośród miliona, będę najszczęśliwszą dziewczyną na ziemi – delikatny ton jej głosu zadziałał niczym najlepsze lekarstwo na ukojenie serca i ból nerwów. – Kocham cię. I nie ma znaczenia to, co będą o mnie mówić ludzie. Bez nich stworzymy szczęśliwe, wyjątkowe wspomnienia. Dziękuję za to, że stajesz w mojej obronie i zawsze jesteś, gdy tego potrzebuję.

Nachyliłem się, składając na delikatnych ustach czuły pocałunek. Utkwiłem dłoń w nieco poplątanych włosach, na które opadały płatki śniegu.

Po raz kolejny nie mogłem uwierzyć, że pomimo tylu przeciwności, trwaliśmy.

Ja i Lacey.

My.

To była nasza historia. Melodia złączonych serc, która nie miała prawa nigdy się zakończyć.

Melodia mej miłości.

~

Dziękuję za wszystkie nominacje do Liebster awards. Wszystkie odpowiedzi znajdziecie tutaj – KLIK.

Z racji tego, że zostały dwa rozdziały do końca „Zatoki złudzeń” chciałabym pozostawić Wam wybór co do głównego bohatera z 1D, o którym miałabym teraz zacząć pisać. Wydaje mi się, że tak będzie najlepiej, gdyż sama nie potrafię się zdecydować. Z góry bardzo dziękuje za oddane głosy. Możecie je składać TUTAJ.