{S2} Rozdział szósty

Tęsknię za tobą
To wszystko, co powinno być powiedziane.
Bardziej niż smutne są słowa w mojej głowie.

Stąpałem po mokrym śniegu, co krok z niedowierzaniem spoglądając na dziewczynę w moich ramionach. Przemoczone, długie włosy zakrywały prawie całą jej spokojną twarz o delikatnym, naturalnym wyglądzie. Wszystko dookoła wydawało się piękniejsze. Śnieg znów sprawiał, iż czułem magię nadchodzących świąt. Powrót do apartamentu nie wiązał się z kolejną przepłakaną nocą i użalaniem się nad własnym nosem. Tym razem wracałem jako szczęśliwy Harry Styles sprzed kilku miesięcy. 

Gdy tylko stanąłem przed drzwiami, ujrzałem zaskoczoną twarz Louisa. Spojrzał to na mnie, to na śpiącą Lacey i wpuścił nas do środka z delikatnym uśmiechem. Szybko pobiegł po koc, którym okrył dziewczynę.

– Zrobię ciepłe kakao.  – Zaoferował.

Przytaknąłem w podziękowaniu, zdjąłem ostrożnie buty i wszedłem po schodach, gdzie skręciłem w stronę swojego pokoju.

– Harry… – słysząc nieśmiały głos blisko ucha, spojrzałem w błękitne oczy Acey. Uśmiechnąłem się prosto z serca i położyłem ją na podłodze. Widząc, jak dziewczyna pospiesznie zdejmuje mokre buty, zaśmiałem się i podszedłem do ogromnej szafy z garderobą, która stała naprzeciwko wejścia. Wyjąłem białą koszulkę z krótkim rękawem oraz czarne dresy. Gdy podszedłem z nimi do Acey na jej policzkach zawitały purpurowe rumieńce. Wręczyłem ubrania i wskazałem zachęcająco w stronę łazienki.

– Jeśli chcesz wziąć prysznic, proszę bardzo. W środku jest czysty ręcznik i wszystko, czego potrzebujesz. Pomijając twój ulubiony szampon o zapachu jaśminu.

Wyglądała tak, jakby chciała zapytać, skąd o tym wiedziałem, ale zamiast tego po prostu przytaknęła z delikatnym uśmiechem i zniknęła za wskazanymi wcześniej drzwiami. Nie mogąc się powstrzymać, podskoczyłem z radości, czując szybsze bicie serca. Niesamowitą euforię szczęścia i powrót nadziei. Choć często okazywała się ona złudna, tym razem naprawdę wierzyłem, iż potrafiłem odzyskać Lace. Była tutaj ze mną. Nie z Aaronem. To do mnie lgnęło jej serce, które najwyraźniej pamiętało o uczuciu, jakim się darzyliśmy.

Słysząc spływający strumień wody, przebrałem wilgotne ubrania na szary dres i biały podkoszulek, odwieszając płaszcz na oparcie okrągłego, czarnego fotela. Zdjęte rzeczy wrzuciłem na dnie pustej półki, by w wolnej chwili wrzucić je do prania.

– Przyniosłem kakao – usłyszałem za plecami szept Tomlinsona. Odwróciłem się w jego stronę i z promiennym uśmiechem odebrałem czerwoną tacę. Gdy tylko postawiłem je na okrągłym stoliku, pociągnąłem przyjaciela za drzwi. – Jakim cudem Lacey znalazła się w twoich ramionach? – spytał Boo Bear, patrząc na mnie z ciekawością.

– Gdy wyszedłem z klubu spotkałem Caroline…

– Tą starą ropuchę?! – zdziwił się szatyn, wybałuszając zielono-szare oczy, jak jakaś animowana postać. – Jeżeli przez nią znów wszystko schrzanisz to przysięgam…

– Dzięki niej znalazłem Lace na moście Westminsterskim – przerwałem spokojnie, a chłopak zmarszczył brwi. Zignorowałem widoczną nieufność przyjaciela i dotknąłem jego ramienia z uśmiechem. – Teraz naprawdę wierzę w to, że mogę odzyskać Lacey. Nawet jeśli nigdy nie odzyska pamięci, wiem, że jej serce wciąż należy do mnie. Po dzisiejszym dniu nie mam wątpliwości. Nie poddam się.

– Wracaj do środka i nie zapominaj o tym, co przed chwilą powiedziałeś – przytaknąłem na słowa Lou i poklepałem go po ramieniu.

Wiedząc, że moja miłość wcale nie była na straconej pozycji, nie mogłem od tak się poddać. Chociaż nieraz nadchodziły momenty, gdzie byłem gotów zrezygnować z Evans, nie trwały one długo. Ostatecznie i tak wracałem wspomnieniami do wspólnych wspomnień, katując serce kolejną dawką bólu.

Przysiadłem na łóżku, sięgając po karykaturę namalowaną przez Acey. Dzień, w którym ją otrzymałem, zmienił moje życie. Na miejsce szczenięcej miłości do Caroline wstąpiło prawdziwe uczucie do dziewczyny o artystycznej, wrażliwej duszy. Choć Lacey wydawała się problemową, słabą osobą, w rzeczywistości była zdecydowanie silniejsza. Radziła sobie z Domem Dziecka, odrzuceniem rodziny i brakiem pieniędzy, jednocześnie lecząc me złamane serce.  

Czym były moje miłosne rozterki wobec jej przeżyć? To ja powinienem jej pomagać. Starać się, by mniej cierpiała, a było zupełnie odwrotnie.

Pokochałem ją, choć całkowicie odbiegała od mojego ideału. Stała się kimś wyjątkowym w moim życiu. Kimś niezastąpionym. Czy tak właśnie nie powinna wyglądać prawdziwa miłość? Odbiegająca od wygórowanych wymagań wobec drugiej osoby. Pukająca do serca niespodziewanie.

– Co tam trzymasz?

Odwróciłem głowę i ujrzałem nieśmiały wzrok Evans. Włożyła niepewnie dłonie do nieco za dużych dresów, a proste, mokre włosy opadały na białą koszulkę, mocząc ją w niektórych miejscach. W moich oczach wciąż wyglądała idealnie.

– Och, użyłam trochę szamponu – odparła szybko, spuszczając wzrok. – Prze…

– Daj spokój – machnąłem ręką i poklepałem miejsce obok siebie. Gdy dziewczyna usiadła, pokazałem jej karykaturę. – Namalowałaś to dla mnie, gdy się pierwszy raz spotkaliśmy. Zaprosiłem cię wtedy do „Rain Cafe” – z uśmiechem wskazałem na podpis w rogu kartki. Nie chciałem wspominać, że tak naprawdę pierwsze spotkanie miało miejsce na posterunku policji, gdy ujrzałem ją pobitą. Skoro nie pamiętała bolesnych wspomnień, nie chciałem ich przywoływać.

– Ale masz tutaj szeroki nos. O! Usta też! – wskazała na namalowane części ciała, a kąciki jej ust uniosły się, ukazując najpiękniejszy uśmiech na świecie. Przytaknąłem, czując radosne bicie serca. Dawno nie czuło się w taki sposób.

Patrzyłem na twarz Acey, po raz kolejny zapamiętując każdy jej najmniejszy detal. Przez ostatnie miesiące wielokrotnie przywoływałem ją w myślach, jednak to nie było to samo, jak spoglądanie na ukochaną osobę z bliska. W realnym świecie.

Niespodziewanie błękit dużych oczu zetknął się z moim spojrzeniem, wywołując falę przyjemnych dreszczy. Zmieszany nie wiedziałem, co robić, dlatego spuściłem głowę. Wtedy wydarzyło się coś niespotykanego. W moim pokoju rozbrzmiał szczery, perlisty śmiech należący do Lacey Evans. Zdezorientowany patrzyłem, jak zakrywa usta i rzuca mi rozbawione spojrzenia. Mimowolnie na mojej twarzy zagościł uśmiech.

– Co cię tak bawi? – spytałem, a szatynka wskazała najpierw na rysunek, potem na mnie.

– Musiałam być w tym całkiem dobra, skoro karykatura idealnie cię odzwierciedla.

Zmarszczyłem brwi, przyglądając się rysunkowi.

– Hej! – fuknąłem oburzony, odkładając kartkę na półkę. – Dla większości fanek jestem ideałem. Lubię swój nos i usta.

Wdrapałem się na łóżko i ułożyłem głowę na dużej, wygodnej poduszce o czerwonym kolorze. Przymknąłem powieki, a gdy ponownie je uchyliłem, ujrzałem obok Lacey. Odwróciłem się w jej stronę i położyłem blisko dłoń, z którą - ku mojemu ogromnemu zdziwieniu - splotła palce. Miałem wrażenie, że śnię. Przebudzenie byłoby w tej chwili najgorszym ze wszystkich koszmarów. Bałem się zamknąć powieki, jakby spowodowało to ponowną utratę ukochanej.

– Żałuję, że nie pamiętam naszych wspólnych wspomnień – wyszeptała, patrząc na nasze splecione dłonie – ale wiem, że jesteś najważniejszą osobą w moim życiu. Czuję to. Poza tym… niedawno znalazłam w swoich rzeczach to – wyjęła z kieszeni dresów żółtą kopertę.

Niechętnie puściłem dłoń Evans, odbierając papier.

– Jesteś pewna, że mogę… – przytaknęła.

Drżącymi dłońmi wyjąłem kartkę i zacząłem czytać ciąg zgrabnych liter, które tworzyły zdania.

„Harry,

Nawet jeśli znajduję się daleko od Ciebie, moje serce jest przy Tobie. I mimo wszystko wierzę, że choć w najmniejszym stopniu odwzajemniałeś moje uczucie. Wybacz, ale nie mogłam dłużej z Tobą zostać. Mam jednak nadzieję, iż zrozumiesz, ile kosztowało mnie podjęcie tej decyzji. Opuszczenie Cię było bolesne i wcale nie czuję się teraz szczęśliwsza, jednak… czy patrzenie na Ciebie przy boku innej kobiety nie zadawałoby mi więcej cierpienia? Pewnie tak. A mimo to pragnę zawrócić. Chciałam wrócić już w momencie, gdy pociąg odjeżdżał, a zza szyby widziałam rozpacz na Twojej twarzy. Myśl, że byłam dla Ciebie kimś ważnym dodawała mi otuchy. Sprawiała, że mimo wszystko uśmiechałam się do minionych chwil. Nawet teraz na mojej twarzy gości uśmiech, choć w oczach czuję łzy.

Wiedz, że Aaron nigdy mi Ciebie nie zastąpi. Te uczucia są tylko moje i naprawdę cieszę się, że Cię poznałam, Harry. Byłeś… Nie. Wciąż jesteś najlepszym, co spotkało mnie w życiu. Ilekroć znajdę się w Londynie, pójdę na most Westminsterski. Odwiedzę „Rain Cafe” i Londyńskie Oko. To z nimi wiąże się nasza historia. Chyba mogę ją nazwać „naszą”, prawda?

Proszę, nie czuj się winny mojego smutku. To nie Twoja wina. Uczucia już takie po prostu są. Sam wiesz o tym przecież najlepiej. Chciałabym, żebyś był szczęśliwy. Będziesz?

Na zawsze kochająca, Lacey”.

Odłożyłem list, a po moich policzkach spłynęły łzy. Nie potrafiłem opanować cichego szlochu i bólu serca, choć wielokrotnie obiecywałem, że nie będę więcej płakał.

– Tak bardzo mi przykro… – załkałem, a dłonie dziewczyny spoczęły na moich. Spojrzałem wprost w jej zaszklone oczy. To w nich znajdował się cały mój świat. Moje szczęście.

– To nie ma znaczenia, dlaczego żyliśmy z daleka od siebie – odparła pewnie, mocno zaciskając palce. – Nie pamiętam tego. Ale, jeśli jesteś w stanie to znieść… Jeśli jesteś gotów pogodzić się z myślą, że straciłam pamięć, chciałabym zbudować nowe wspomnienia. Przeżyć wszystko jeszcze raz. Moje serce cię pamięta. Nawet jeśli nie odzyskam pamięci to wiem, że jego miejsce jest przy tobie…

Bez oporu wtuliłem do siebie szatynkę, dzięki czemu mogłem poczuć bicie jej serca. Chociaż z naszych oczu wypływały łzy, byłem szczęśliwy. Uśmiechnąłem się, przymykając powieki.

– Zbudujemy nowe wspomnienia. Szczęśliwsze od poprzednich – zapewniłem, chowając twarz w wilgotnych włosach dziewczyny.

Czy mogło być coś piękniejszego od bliskości kogoś, kogo kochało się z całego serca?

*

Otarłem zaspane powieki, słysząc dochodzące z dołu krzyki. Wystawiłem dłoń z zamiarem wtulenia się w drobne ciało Lacey, przy którym spałem całą noc, jednak zastała mnie pusta przestrzeń. Zmarszczyłem brwi, obawiając się, że dziewczyna znów mnie opuściła. A może tylko śniłem? Może wcale jej tu nie było?

– Wracasz ze mną!

– Nie! Chcę zostać Harry’m! Aaron, puść! To boli!

Zerwałem się jak oparzony i wybiegłem z pokoju niczym torpeda. Nie minęła chwila, a wybiegłem z mieszkania, odrywając dłoń znienawidzonego przeze mnie chłopaka od Lace. Zacisnąłem dłonie na jego nadgarstku, wbijając chłodne spojrzenie wprost w zielone oczy Digger’a, w których tańczyły iskierki gniewu.

– Nie słyszałeś co powiedziała? Chcę zostać. Ze mną – nałożyłem wyraźny nacisk na ostatnie zdanie, a chłopak wyrwał się z uścisku, całkowicie mnie ignorując. Patrzył na Evans tak, jakby w ogóle mnie tu nie było.

– Nie po to spowodowałem wypadek, byś teraz do niego wracała! – krzyknął, a dookoła zapanowała przerażająca cisza i chłód oszałamiająco bolesnej prawdy. Spojrzałem w zaszklone oczy dziewczyny, w których dostrzegłem niewyobrażalne cierpienie. Zawód. Stracone zaufanie. Sam nie mogłem uwierzyć w to, co przed chwilą zostało wypowiedziane. Aaron spowodował wypadek, w którym Acey straciła pamięć? Mogła nigdy więcej się nie obudzić albo zginąć na miejscu. Odepchnąłem bruneta w tył i z całej siły uderzyłem go w twarz.

– Mogłeś ją zabić! – wykrzyczałem, zaciskając usta w wąską kreskę. – Jak śmiesz nazywać się jej przyjacielem!

– Robiłem to wszystko dla ciebie, Lacey – powiedział Aaron w stronę szatynki, ignorując moją osobę. Podniósł się z ziemi i otarł krew wypływającą z wargi – Zawsze zależało mi na twoim szczęściu. To on cię ranił. Cierpiałaś, ponieważ zabawił się twoimi uczuciami! Chciałem cię od tego uwolnić, ale ty wciąż brniesz w to uczucie…

– Odejdź. – Wyszeptała Lace, a po jej policzkach zaczęły spływać łzy. Z bólem serca patrzyłem, jak bezradność przejmuje miejsce na jej zagubionej twarzy. – Wynoś się z mojego życia raz na zawsze! – wykrzyczała. – Nienawidzę cię! Wynoś się! Wynoś się, słyszysz?!

Digger zniknął z mojego pola widzenia, a za plecami usłyszałem przeraźliwy płacz, paraliżujący me serce. Odwróciłem się, dostrzegając zakrywającą twarz Acey. Skuliła się na chodniku, dając upust emocjom. Nie potrafiąc powstrzymać łez, nachyliłem się nad dziewczyną i objąłem ją ramionami. Tak bardzo chciałbym móc przejąć na siebie choć trochę jej cierpienia. Nawet nie potrafiłem wyobrazić sobie, jak zagubiona musiała czuć się w tym momencie. Osoba, której wierzyła, nagle okazała się największym łgarzem. Sprawcą wypadku, jaki wywołał wiele cierpienia i strachu w tak kruchej duszy.

– Jak mogłam wierzyć, że był moim przyjacielem? – łkała, zaciskając pięści na chudych kolanach. – Jak mam komukolwiek ufać, skoro wszystko nagle okazuje się kłamstwem? Chcę sobie przypomnieć. Nie chcę dłużej żyć w nieświadomości.

Nic nie mówiłem. Po prostu trwałem przy boku ukochanej, próbując przekazać nastolatce całe swoje wsparcie. Moje serce krwawiło z każdą wypływającą łzą z jej błękitnych oczu. Wiedziałem, że nie mogliśmy pozostawić sprawy Aarona bez interwencji policji, jednak w tej chwili najważniejsza była Lacey. Dlaczego za każdym razem, gdy szczęście powoli pukało do jej drzwi, wszystko musiało runąć niczym zamek z piasku?

Nienawidziłem tego.

Nienawidziłem świadomości, że tak naprawdę nie mogłem niczego zmienić.