{S2} Rozdział siódmy

I mogę pożyczyć ci złamane części
Które mogą tam pasować
I oddam ci całe moje serce
Byśmy mogli zacząć wszystko od początku.

♪

Zapukałem i wszedłem do własnego pokoju, nie spodziewając się jakiejkolwiek odpowiedzi. Dostrzegając siedzącą na łóżku Lacey, poczułem ogarniający me ciało smutek. Dookoła rozprzestrzeniała się aura bólu, cierpienia i zawiedzionego zaufania. Pozwoliłem dziewczynie zostać w samotności przez długi czas, jednak nie potrafiłem bezczynnie siedzieć i myśleć o tym, jak bardzo Lacey zabolały słowa Aarona. Nawet nie potrafiłem wyobrazić sobie, jak musiała się czuć w tamtym momencie. To było zbyt wiele.

Powoli podszedłem do łóżka, stając za plecami szatynki. Przez moment wahałem się zrobić kolejny krok, jednak ostatecznie otoczyłem ją swoimi ramionami i ułożyłem głowę na jej kruchym ramieniu. Usłyszałem cichy szloch, co sprawiło, że w moich oczach zalśniły łzy. Nie potrafiłem patrzeć na jej cierpienie. Oddałbym wszystko, by zamienić się z nią miejscami. Dlaczego to ona zawsze musiała cierpieć? Dlaczego choć raz życie nie mogło wycelować we mnie strzałę pełną bólu, łez i rozczarowania?

– Mogłam wtedy umrzeć… – usłyszałem ciche łkanie, które sprawiło, że mocniej przytuliłem dziewczynę. – To byłoby łatwiejsze, niż życie w nieświadomości. Wszyscy mnie oszukują… Dlaczego nie umarłam?! – uwolniła się z objęć, patrząc melancholijnymi błękitnymi oczami wprost w moją twarz. Czułem, jak me serce po raz kolejny rozpada się na milion ostrych niczym brzytwa kawałków i rani duszę raz po raz. Bezpowrotnie. – Dlaczego żyję? Po co?! Czy to…

Zamknąłem jej usta pocałunkiem przepełnionym tęsknotą, strachem, bólem i niekończącą się miłością. Jedną dłonią mocno przycisnąłem dziewczynę do siebie, drugą zaś delikatnie gładziłem jej mokry od łez policzek. Po chwili oderwałem się od jej ust, ze łzami spoglądając na jej smutną twarz. W moich oczach była najpiękniejszą dziewczyną na świecie. Kochałem ją bez grama makijażu, który nigdy nie gościł na naturalnej twarzy Evans. Po prostu czułem, jakby została stworzona właśnie dla mnie, a nasze splecione dłonie pasowały do siebie, jak nic innego na tym świecie. Oparłem czoło o jej, dzięki czemu stykaliśmy się nosami. Przymknąłem powieki, nie przestając gładzić jej lewego policzka.

– Żyjesz dla mnie, Lacey – wyszeptałem wraz z spływającymi łzami. – Kocham cię. Nie wyobrażam sobie życia bez twojej bliskości. Dotyku. Spojrzenia twych pięknych oczu, które choć zazwyczaj smutne, czasami błyszczą ze szczęścia. Wiesz, dlaczego? – zatrzymałem się, biorąc głęboki oddech i otworzyłem powieki. Lacey zrobiła to samo – Ponieważ to ty jesteś moim życiem. Nie ważne co się stanie, chcę być przy tobie. Chcę, byś żyła… dla mnie.

Tym razem to ja poczułem ciepło jej ust. Niepewny pocałunek i splecione dłonie w moim pasie. Bez wahania odwzajemniłem gest, delikatnie kładąc szatynkę na łóżku. Z każdym dotykiem pocałunek stawał się coraz bardziej płomienny. Namiętny. Nie potrafiłem opanować rosnącego w moim ciele pożądania. Chociaż bałem się, że Lacey mogła źle odebrać moje chęci, czułem, iż pragnęła tego samego. Zdjąłem za dużą koszulkę z Acey, spoglądając wprost na jej piękne, kształtne piersi. Dostrzegłem w jej oczach wstyd, który zmyłem delikatnym pocałunkiem, czując drżenie jej słodkich niczym miód, ust. W przerwie między zachłannym dotykiem jej delikatnego niczym płatki rozkwitających róż, ciała, zdjąłem zarówno górną, jak i dolną część swojej garderoby. Patrzyliśmy przez moment w swoje oczy, pozbywając się wszelakiego wstydu. Delikatnym, aczkolwiek zdecydowanym ruchem zdjąłem dresy z zgrabnych bioder Lacey, nachylając się nad jej zaczerwienioną twarzą. Wyglądała tak niewinnie… Pogładziłem jej alabastrowy policzek, ponownie wpijając się w usta nastolatki.

– Lacey. Jesteś pewna… – wyszeptałem, jednak uciszył mnie dotyk palca na ustach. Patrzyłem w niesamowity błękit dużych oczu, czując eksplodującą we mnie miłość. To wszystko wydawało się tak nierealne…

– Czuję, że dawno nie pragnęłam czegoś równie mocno – powiedziała delikatnym głosem, gładząc moje plecy ciepłymi dłońmi. Uśmiechnęła się, ukazując najpiękniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek mogłem ujrzeć. – Pragnę być z tobą, Harry. Moje serce wciąż cię kocha.

Oplotłem jej ciało jak wąż, spijając z ust miłość. Rozszerzyła uda, niecierpliwymi dłońmi przyciągając mnie coraz bliżej. Czułem jej zapach, ciepło. Nasze szalone bicia serc, które tworzyły jedność.

Delikatnie wszedłem w nią, na co odpowiedziała cichym jękiem. Oplotła nogami moje plecy, a nasze ciała splotły się w ten sam rytm, napawając je dziką rozkoszą.

W tamtej chwili nie potrzebowaliśmy niczego więcej.

Tylko my.

Nasza miłość.

*

– Jesteś pewna, że nie chcesz z nami pojechać? – spytałem, czule gładząc Lacey po policzkach. Patrzyłem na jej szczęśliwą twarz i wciąż nie mogłem uwierzyć, że tutaj stała. Przede mną. Wspomnienie wczorajszego wieczoru sprawiało, iż przez moje ciało przechodziła fala gorąca. Byłem wdzięczny Lou za to, że nie wrócił wcześniej do domu, choć po jego minie mogłem zauważyć, że czegoś się domyślał. Czułem na plecach zarówno jego spojrzenie, jak i pozostałych przyjaciół z zespołu.

Lacey pokiwała tylko głową, z uśmiechem spoglądając w moje oczy. Odwzajemniłem gest, delikatnie muskając jej usta.

– Hej, dzieciaku! Jesteś najmłodszy z nas, a już się całujesz z dziewczyną. Czy to sprawiedliwe, że ja jej wciąż nie mam? – oznajmił Niall, krzyżując dłonie na piersiach.

Wszyscy wybuchnęliśmy głośnym śmiechem, a Zayn objął blondyna ramieniem i posłał do Lacey oczko.

– Jego miłością jest jedzenie. Woli je od dziewczyn, a teraz narzeka.

Irlandczyk szturchnął Malika łokciem, na co ten skulił się w udawanych bólu. Patrzyłem na nich z wdzięcznością. Liam i Louis zaczęli opowiadać Evans pewne ciekawostki z naszego życia, a dziewczyna wysłuchiwała wszystkiego z szczerym zainteresowaniem. Byłem naprawdę wdzięczny chłopakom za to, że traktowali moją ukochaną w tak cudowny sposób. Jakby pogodzili się z tym, że nikogo z nas nie pamiętała i pragnęli razem z nami stworzyć nowe wspomnienia. Dawniej większość z nich była przeciwna naszemu związkowi. Niall przede wszystkim uważał, że Acey nie była dla mnie. Patrząc teraz na niego i to, jak rozbawiał dziewczynę, czułem się szczęśliwy. Odzyskałem nie tylko przyjaciół, czy też Lacey. Odzyskałem szczęście.

– Przyszykuję coś do jedzenia, dlatego proszę, wróćcie tutaj – odezwała się szatynka, gdy objąłem ją ramieniem. – Mogę skorzystać z lodówki, prawda?

– Oczywiście, że możesz! – odpowiedział szybko Lou, trzymając w dłoni kluczyki z samochodu. – Tylko proszę… nie puść domu z dymem – dodał żartobliwie i zaczął oddalać się w stronę drzwi wyjściowych. Wszyscy pożegnali się z Lace machnięciem dłoni, a ja poczekałem, aż wyjdą i złożyłem na jej ustach czuły pocałunek.

– Wrócę. – Zapewniłem.

– Wiem.

Wybiegłem z apartamentu i wbiegłem do czarnego Mercedesa, stąpając po grubym, puchowym śniegu. Chociaż powietrze było bardzo chłodne, ogarniało mnie ciepło. Świadomość, że, gdy wrócę, znów zobaczę ukochaną twarz, napawała mnie szczęściem. Z uśmiechem zająłem miejsce obok kierowcy i dałem znak, by Lou ruszał. Chciałem jak najszybciej udzielić wywiadu dla „London Diamond Eye”. Program miał być nadawany na żywo.

Oparłem się wygodnie na siedzeniu i patrzyłem na zaśnieżone ulice.

– Dawno nie byłeś taki szczęśliwy.

Odwróciłem się w stronę Liama i przytaknąłem. Miał rację. Ostatnie miesiące były moim osobistym koszmarem, z którego nawet przyjaciele nie potrafili mnie wyciągnąć. Zamknąłem się w sobie, wracając wspomnieniami do Lacey, którą straciłem z własnej głupoty. Poddawałem się, by potem znów chcieć walczyć. Nie cieszyły mnie ani koncerty, ani spotkania z fanami.

Nie byłem sobą.

Ale teraz, Harry Styles wrócił. Wróciłem prawdziwy ja.

Godzinę później znaleźliśmy się w małej sali, gdzie miał odbyć się wywiad. Fanki zaczęły wstawać z krzeseł i piszczeć na nasz widok, na co zareagowałem szerokim uśmiechem. Pomachałem w ich stronę, dając kolejny powód do ich szczęścia. Znów czułem, że znajdowałem się w odpowiednim miejscu i robiłem to, co kochałem. To niesamowite uczucie wróciło do mnie z podwojoną siłą. Serce omal nie pękło mi ze szczęścia.

Usiadłem pomiędzy Lou, a Liamem. Tuż na środku ustawionych krzeseł. Niall dostał klasyczną gitarę, którą zaczął testować, wydobywając z nich kilka podstawowych akordów. Uniósł kciuki w górze, uśmiechając się w stronę podekscytowanych fanek. Po chwili ustawiono przed nami mikrofony, postawiono butelki z niegazowanymi wodami i poprawiono oświetlenie i ostrość w kamerach. W końcu pojawiła się Nicole Wander - główna prowadząca programu. Miała trzydzieści jeden lat, długie blond włosy, wciąż szczupłe, zgrabne ciało i ładną twarz.

– Plan jest taki – zaczęła od razu, bez jakiegokolwiek powitania i spojrzała na trzymającą w dłoniach kartkę. – Gracie „Moments”, chwila wywiadu ze mną. „More Than This”, znów wywiad ze mną. „Summer Love” i kilka pytań od fanów. Kończycie „One Thing”. Wszystko zrozumiane, tak? – przytaknęliśmy. – Dziękuję za udział w moim programie. To naprawdę ogromny zaszczyt, gościć u nas One Direction. Jesteście genialni!

– Nie da się ukryć – przytaknął Louis i wybuchnęliśmy głośnym śmiechem.

Kilka minut później zakończyliśmy pierwszą piosenkę i odpowiadaliśmy na pytania Nicole. Zgodnie zapewnialiśmy, że nasz zespół przeszedł trudny okres i szykujemy się do koncertowania. Byłem zaskoczony, że nie padło pytanie na temat Lacey, jednak nim zdążyłem nacieszyć się tym faktem, jedna z fanek spytała prosto z mostu:

– Nie uważasz, że przez Lacey tak bardzo zaniedbałeś zespół? A co, jeśli zespół by się przez to rozpadł?

– Właśnie. – Zgodziła się dziewczyna zajmująca miejsce z przodu. – Uważam, że zasługujesz na kogoś lepszego, niż ta dziewczyna z ulicy. Directioner nie chcą, by nasz idol spotykał się z kimś takim, jak Lacey Evans.

– Prawdziwe Directioner akceptują miłość swoich idoli! – zaprzeczyła stanowczo kolejna z fanek, stając w mojej obronie. Zaskoczony patrzyłem na rodzący się spór, który wywołała moja znajomość z Acey. Przez moment odnosiłem wrażenie, że między dziewczynami dojdzie do bójki. Kłótnia nabierała na sile, a ja nie wiedziałem, co zrobić. Po prostu siedziałem, spoglądając na zdezorientowane twarze przyjaciół. Nawet oni nie mogli uwierzyć w to, co działo się na sali. Po minie prowadzącej było widać, że spodobał jej się taki obrót akcji.

– Dlaczego się kłócicie, w ogóle nie znając Lacey? – w głośnikach rozbrzmiał stanowczy głos Louisa, który uspokoił panujący chaos. Wszystkie pary oczu znów skierowały się na nas. – Żadna z was nie wie, co ta dziewczyna przeszła. Dlaczego więc ją osądzacie?

– Racja. – Zgodził się Liam z poważnym wyrazem twarzy. – Lacey Evans to taka sama dziewczyna, jak każda z was. Nie jest gorsza tylko dlatego, że nie nosi wystrzałowych ciuchów i nie siedzi tutaj z wami. Kocha Harry’ego, a Harry kocha ją. Wspierałyście mnie, gdy byłem z Danielle. Wspieracie związek Lou i Eleanor, a także Perrie i Zayna. Dlaczego więc, nie możecie zaakceptować Lacey i Harry’ego?

– W naszym życiu trudno jest znaleźć kogoś, kto pokocha nas nad życie i nie odejdzie – dodał Zayn, uważnie patrząc na tłum. – Ciągłe wyzywanie naszych dziewczyn niszczą nam życie. Jak możecie nazywać się prawdziwymi fanami, nie potrafiąc cieszyć się naszym szczęściem razem z nami?

– Zastanówcie się, jak wy byście się czuły na miejscu naszych dziewczyn. Co my czujemy, gdy obrażacie kogoś, kogo kochamy? Może i obecnie jestem singlem, ale nie chciałbym, by moja dziewczyna przechodziła przez to samo, co Lacey, Perrie, Eleanor, a nawet Danielle. Nie uważacie, że to straszne? Ta bezpodstawna nienawiść. Chęć zniszczenia komuś życia… – oznajmił Niall.

Patrzyłem na przyjaciół i nie potrafiłem wyrazić słowami, jak bardzo byłem im za to wszystko wdzięczny. Uśmiechnąłem się do każdego po kolei i sam zabrałem głos:

– Kocham Lacey i zamierzam o nią walczyć do samego końca. Będę bronić jej przed wszystkimi hejtami. Nie poddam się, ponieważ Lace jest tego wszystkiego warta. I dziękuję wszystkim, którzy mnie wspierają. Resztą nie zamierzam się w ogóle przejmować.

Z uśmiechem opuściłem pomieszczenie, nie zwracając uwagi na nawołującą Nicole.