{S2} Rozdział piąty

Może mógłbym postarać się trochę bardziej. To mogłoby zadziałać.
Albo może powinniśmy przestać udawać. 
Oboje wiemy, że ranimy się.
Może pora odejść?

Budzony natarczywym dźwiękiem przychodzącego połączenia, narzuciłem puchową poduszkę na głowę, próbując powrócić do krainy Morfeusza. Po chwili sięgnąłem po komórkę, gniewnie naciskając zieloną słuchawkę.

– Ha…

– Dlaczego mi to robisz? – usłyszałem łamiący się, tak dobrze mi znany głos, a serce zaczęło łomotać jak szalone. Jakby chciało wyskoczyć z klatki piersiowej i uciec do Lacey Evans. Przełknąłem ślinę, z oszołomieniem wsłuchując się w dalsze słowa. – Nie mogę przejść spokojnie po ulicy, bo wszyscy mnie zaczepiają. Albo zadają mnóstwo pytań, albo oskarżają, że przeze mnie masz złamane serce. Jestem w gazetach! – krzyczała zrozpaczona. – Naprawdę musisz mnie w to wszystko wciągać?

Zaskoczony wysłuchiwałem wszystkiego, co dziewczyna miała do przekazania. Obarczała mnie winą. Tak, jakbym kazał mediom nas fotografować i umieścić zdjęcia w gazetach. Zacisnąłem dłoń na telefonie, czując, jak rodzący się gniew.

– … jesteś taki samolubny!

– Posłuchaj mnie! – wykrzyczałem do słuchawki, a po drugiej stronie w końcu nastała cisza. – To nie moja wina, że media się tobą zainteresowały. Należę do One Direction, dlatego nie dziw się, iż cały Londyn wie o wczorajszym zdarzeniu. Ponadto – przerwałem, biorąc głęboki oddech, by uspokoić emocje. Nie chciałem krzyczeć, ale coś we mnie pękło. Miałem dość bycia zagubionym, wiecznie płaczącym chłopczykiem, który cały czas się nad sobą użalał. I, choć z pewnością będzie mi trudno pogodzić się z faktem, iż Lace prawdopodobnie już nigdy nie spojrzy na mnie tak, jak kiedyś - postanowiłem się z tym pogodzić – karzesz mi o tobie zapomnieć, a wydzwaniasz. Kto tu jest samolubny, Lace? Skoro tak bardzo ufasz Aaronowi, skasuj mój numer. Pozwól mi zapomnieć i przestań ranić moje serce.

Rozłączyłem się, odrzucając telefon na bok. Zdusiłem chęć płaczu, tępo wpatrując się w jasny sufit. Wcale nie chciałem zapomnieć o Lacey i wspólnie przeżytych chwilach. Wiedziałem, iż w moim sercu na zawsze pozostanie cząstka niej samej. Ta, która nigdy nie umiera. Pragnąłem po prostu unicestwić ból. Nauczyć się żyć od nowa i cieszyć się życiem. Zbyt wiele smutku towarzyszyło ostatnim miesiącom, z jakimi musiałem się zmagać. Niepewność, nadzieja, poczucie winy. Jak długo mogłem funkcjonować w taki sposób? Czułem, że zawodziłem fanów. Przyjaciół. Samego siebie.

Czasami po prostu trzeba odpuścić. Pozwolić ukochanej osobie odejść, choć czuliśmy się tak, jakby ktoś wyrwał nam serce.

Czasami trzeba po prostu zapomnieć.

Z przygnębieniem spojrzałem na zegar, który wybił godzinę siódmą. Na dworze panowała zupełna ciemność, a świadomość panującego chłodu sprawiała, że przeszył mnie dreszcz. Dziś chciałem się rozerwać. Zaciągnąć chłopaków do jakiejś dyskoteki i bawić się wśród nieznajomych dziewczyn. Nim związałem się z Caroline, byłem uważany za największego podrywacza w zespole. Nie przywiązywałem się do płci pięknej, choć w głębi serca szukałem prawdziwej miłości. A, gdy ją znalazłem, okazało się, że jest zupełnie inna, niż oczekiwałem. Pełna bólu, cierpienia oraz wylanych łez. I, choć przewijały się przez nie momenty szczęścia, są one tak krótkie, że ledwo dostrzegalne. Przynajmniej tak było w moim przypadku.

Czy kiedykolwiek to się miało  zmienić?

*

Niesiony wyrzutami sumienia, opuściłem zapełniony lokal, gdzie bawiłem się wraz z przyjaciółmi. Otaczał nas wianuszek pięknych dziewczyn, jednak nie potrafiłem odpędzić od siebie twarzy Lacey, która cały czas pojawiała się w mojej głowie. Próbowałem flirtować. Nigdy nie sprawiało mi to jakiegokolwiek problemu, jednak tym razem nie potrafiłem chociażby udawać, że słucham uroczej blondynki o szkarłatnych, dużych oczach. Po prostu siedziałem, tępo wpatrując się w przestrzeń. Dźwięki tanecznej muzyki brzęczały w uszach, próbując zagłuszyć myśli. Ilekroć pochwyciłem spojrzenie któregoś z przyjaciół, uśmiechałem się. Chciałem udawać, że dobrze się bawiłem. Przecież obiecałem, że o niej zapomnę.

Spojrzałem w bezgwiezdne, zachmurzone niebo, chowając dłonie w kieszenie ulubionego płaszcza. Czułem się jak bohater dennego romansidła, który tylko czekał na to, by coś się zmieniło. Miłość ponownie zapukała do jego drzwi i tym razem została na zawsze, przynosząc beztroskie chwile szczęścia i szczerych uśmiechów.

Czy to nie smutne, że jedna osoba potrafiła zmienić nas nie do poznania? Sprawić, iż melancholijny stan przejmował całą naszą duszę, nie dopuszczając myśli o chwili zapomnienia. Czy ból nie mógł być o połowę mniejszy?

– Naprawdę ją kochasz.

Słysząc pewny, kobiecy głos po lewej stronie, posłałem zaskoczone spojrzenie w stronę Caroline Flack. Mojej pierwszej miłości. Odkąd zostawiłem ją, by być z Evans, nasz kontakt się urwał. Żałowałem, że dwa razy wszedłem do tej samej rzeki, kierując się nie miłością, a zwykłym przyzwyczajeniem. Przez to Lace wyjechała.

Ale może tak właśnie miało być? W innym wypadku być może nigdy bym nie zrozumiał, czym jest prawdziwe uczucie?

Przytaknąłem ze smutkiem, czując się nieco niezręcznie. Łączyło mnie z Caroline wiele cudownych i tych nieco mniej wspomnień. Zawsze pozostanie jakąś częścią mego życia. Dlatego dziwnie się czułem w jej towarzystwie, rozmawiając o Acey.

– Z tobą mi nie wyszło. Z Lacey też nie. – Odparłem, głośno wzdychając. Chłodny wiatr łaskotał me zaczerwienione policzki, grając przy tym znaną tylko sobie melodię. Patrzyłem na zaśnieżone ulice Londynu, z daleka dostrzegając most Westminsterski. Gdziekolwiek bym nie poszedł, wszędzie było duszno od wspomnień. – Może to znak, że muszę być sam. Nie zasługuje na odwzajemnione uczucie. Co z tego, że jestem Harry Styles, należę do One Direction i marzy o mnie milion dziewczyn na całym świecie, skoro ta jedna, jedyna, którą kocham, nawet nie chce na mnie spojrzeć?

Stłumiłem chęć płaczu, choć przez ciało przeszła ponowna fala bólu i rozczarowania. Nagle poczułem ciepłą dłoń na policzku. Ujrzałem śliczną, kobiecą twarz Caroline. Ciemnoniebieskie oczy patrzyły ze zrozumieniem, jakby chcąc dodać otuchy. Oszołomiony śmiałym gestem ze strony dawnej dziewczyny, spuściłem wzrok.

– Jeśli kochasz to całym sobą. Taki po prostu jesteś – wyszeptała. – Ciepły, czuły, niesamowicie wrażliwy. Nie wstydzisz się łez. Zawsze jesteś sobą, bez względu na opinie innych. Tylko dlaczego tak szybko się poddajesz, Harry?

Nie odpowiedziałem. Sam nie potrafiłem zrozumieć, czemu było tak, a nie inaczej. Zawsze szybko się poddawałem, jeśli w grę wchodziło uczucie do dziewczyny. Może po prostu nie chciałem się narzucać? Albo bałem się, że walcząc, stracę wszystko. Jednak, czy mogłem stracić coś poza miłością?

– Wróciłam do ciebie, byś zrozumiał, że już mnie nie kochasz. Chciałam, byś spojrzał na Lacey tak, jak patrzyło na nią twoje serce. Kochałeś ją, będąc ze mną. Widziałam to w twoich oczach i nie rozumiałam, jak wciąż możesz odpychać od siebie prawdę…

– To już nie ma znaczenia – odparłem niby obojętnie, odrzucając dłoń starszej dziewczyny.

Jak mogła wygadywać takie rzeczy, skoro namąciła mi w głowie? Przez nią nie potrafiłem skupić całej uwagi na Evans. Wmawiałem sobie, iż człowiek mógł kochać w życiu tylko raz. Tylko jedną osobę. Ale prawda okazała się inna. Nie ważne, czy miłość jest pierwszą, czy ostatnią. Każda była nowa i wyjątkowa na swój własny sposób.

– Lacey stoi na moście.

Powstrzymałem się od spojrzenia w stronę Flack. Czułem, jak nogi się pode mną uginają, a serce przyspieszyło tempa. Chciałbym być po prostu obojętny. Nie czuć nic. Niczym się nie przejmować. Jak robot, który po prostu istniał. Nie musiał martwić się złamanym sercem i tym, jak żałośnie wyglądał, wyczekując jakiegokolwiek znaku na to, że będzie lepiej.

– Wygląda na to, że nie cierpisz tylko ty.

– Ona nawet niczego nie pamięta! – odparłem z wyrzutem, zaciskając usta w wąską linię. – Wie tylko tyle, że ją zraniłem. To jedyne, w co potrafi uwierzyć. Chyba że chodzi o, Aarona. Jemu uwierzy w każde słowo.

Dlaczego w ogóle o tym mówiłem? Caroline była ostatnią osobą, z którą chciałbym rozmawiać o Lace, a mimo wszystko nie umiałem się po prostu zamknąć. Zacisnąłem dłonie w pięści i ruszyłem przed siebie.

– Dzięki za pogawędkę – rzuciłem rozdrażniony na pożegnanie.

Gdy zobaczyłem, że Flack odchodzi, zwolniłem kroku. Musiałem przejść przez most Westminsterski, jeśli chciałem wrócić do apartamentu. I, chociaż myśl o tym, że znów ujrzę Evans kazała mi zawrócić, nie zrobiłem tego. Nogi same szły w tamtą stronę, nie tolerując sprzeciwu.

Zatrzymałem się, gdy na policzkach poczułem spływającą kroplę. To nie były moje łzy. Niebo płakało, jakby znało moje serce i każdą jego najmniejszą ranę. Po chwili lekki deszczyk przeszedł w prawdziwą ulewę, nie pozostawiając na mnie suchej nitki.

Skręciłem w lewo, kierując się w stronę zniszczonego budynku.

– Na zewnątrz pada – odparłem, ponownie zwracając na siebie jej uwagę. Spojrzała w stronę dużych okien z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Odniosłem wrażenie, że posmutniała, choć mogło mi się tak po prostu wydawać. W końcu to tylko deszcz, który bardzo często padał w Londynie. Mogłem nawet stwierdzić, że niemalże codziennie. To cały urok Anglii. – Może jednak zostaniesz? Przysięgam, że z mojej strony nie grozi ci żadne niebezpieczeństwo – uniosłem ręce, chcąc upewnić ją o swoich pozytywnych zamiarach. Nie chciałem, by czuła się w jakikolwiek sposób zagrożona. Może i nie wyglądałem na jakiegoś bandziora, ale po tym, co przeszła pewnie i tak odczuwała strach.

Widziałem, jak przez chwilę walczyła z własnymi myślami, ale w końcu usiadła na drewnianym krześle, tępo wpatrując się w blat stołu. Zająłem swoje miejsce, uważnie przyglądając się jej zamyślonemu wyrazowi twarzy. Odniosłem wrażenie, że wcale nie chciała tutaj być, a moje towarzystwo najwyraźniej jej nie odpowiadało. Może to przez mój wygląd? Popularność? Albo fakt, że tamtego wieczoru odwiozłem ją do domu i wiedziałem, co się wydarzyło?

Uniosłem szklankę z zimnym napojem, by po chwili wykrzywić usta w  grymasie niezadowolenia. Chłodne cappuccino było ohydne, a cisza, która nas otaczała bardzo męcząca.

Chciałem porozmawiać z Lacey na jakikolwiek temat, ale bałem się, że palnę coś głupiego i nie będzie chciała mnie więcej widzieć. Nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego tak bardzo przerażała mnie ta wizja.

– Lubisz deszcz? – wypaliłem, chcąc palnąć się w czoło za tak banalny tekst. Jak mogłem powiedzieć coś tak głupiego?! Nie prosiłem jej o to, żeby została, by robić z siebie teraz idiotę!

– W deszczu nie trzeba ukrywać smutku ani łez. Można sobie pozwolić na upust emocjom. Tak. Myślę, że właśnie dlatego go lubię – usłyszałem jej spokojny, melodyjny głos. Nie patrząc w moją stronę, dodała: – A ty? Lubisz deszcz?

Nie zwracając uwagi na przemoknięte ubrania i oklapnięte loki, nakierowałem pomarańczową parasolkę nad odwróconą tyłem dziewczynę o jasnobrązowych, długich włosach. Chociaż zdawałem sobie sprawę z tego, że nie powinno mnie tutaj być, nie potrafiłem przejść obok obojętnie. Zbyt wiele by mnie to kosztowało.

Patrzyłem wprost w przerażająco smutne oczy Lacey, które błyszczały w blasku bladego światła latarni. Zamiast śniegu, wszędzie była chlapa i kałuże. Tylko gdzieniegdzie zachował się piękny, biały puch.

Od pierwszego spotkania z Lace w „Rain Cafe”, deszcz kojarzył mi się tylko z jej osobą. I chociaż nigdy za nim nie przepadałem, dzięki niej zacząłem patrzeć na to zjawisko zupełnie innym okiem. To z nim kojarzył się jeden z najpiękniejszych dni mojego życia. Poznanie miłości mego życia.

– Dlaczego stoisz w takiej ulewie? Naprawdę nie zamierzam być odpowiedzialny za twoje przeziębienie – odparłem, udając obojętny ton. Wiele bym dał, by móc ją w tej chwili przytulić. – Dlaczego Aarona z tobą nie ma? Zgubiłaś się?

– Chcę wrócić do przeszłości – powiedziała łamiącym się głosem, odwracając się do mnie tyłem. – Zbuduj wehikuł czasu i spraw, bym wszystko sobie przypomniała. Chcę wrócić do dnia, w którym byłam szczęśliwa…

Słyszałem, jak płacze. Serce cisnęło się do gardła, a w oczach pojawiły się łzy. Powielałem jej cierpienie.

– Chcę zrozumieć swoje serce. Pragnę wiedzieć, dlaczego czuję się taka nieszczęśliwa, gdy nie ma cię obok… Pozwól mi zrozumieć swoje uczucia. Spraw, bym przypomniała sobie, kim jesteś… Cofnij czas.

Łzy zlewały się z chłodnymi kroplami deszczu. Patrzyłem na Acey, próbując poukładać wszystkie myśli w głowie.

Powinienem odejść, czy zostać?