{S2} Rozdział trzeci

Powiedz mi, że mogę pobiec, wrócić do ciebie. 
Prawda jest taka, że nie potrafię żyć bez ciebie. 
Potrzebuje cię, pragnę do ciebie wrócić.

♪

Gęste krople deszczu bezlitośnie dudniły w szybę pokoju, nie pozwalając na zmrużenie oka. Wpatrywałem się w bezkresną ciemność za szybą, odtwarzając w myślach pierwsze spotkanie z Lacey w „Rain Cafe”. Zacisnąłem dłonie na obrączce, którą zdjąłem tylko raz odkąd się poznaliśmy. Dawała mi poczucie bliskości ukochanej. Nie pozwalała zapomnieć o osobie, która była powodem mojego szczęścia. Nie mogłem się poddać tylko dlatego, że Acey straciła pamięć i na obecną chwilę ufała Aaronowi. Była zagubiona, nie wiedziała komu ufać. Do mnie należało to, by sobie przypomniała. By jej serce ponownie zabiło dla mnie.

Tylko dlaczego tak bardzo bałem się, że to już nie będzie możliwe, a Digger zajmie moje miejsce?

Wyciągnąłem dłoń po telefon, który leżał na nocnej półce, wbiłem na klawiaturze numer Lacey i wpatrywałem się w niego z tęsknotą. Minęło tak dużo czasu, odkąd ostatni raz ze sobą normalnie rozmawialiśmy. A teraz, gdy była tak blisko, nie mogłem jej nawet przytulić.

Przymknąłem powieki, a po policzkach spłynęły gorzkie łzy. Nagle usłyszałem dźwięk nadchodzącego połączenia. Nie miałem ochoty z nikim rozmawiać, a już na pewno nie o tej porze. Pragnąłem po prostu zasnąć i obudzić się w świecie, w którym wszystko układało się po mojej myśli. Świecie, w którym była ona.

Zirytowany natarczywym dźwiękiem spojrzałem z oburzeniem na wyświetlacz, gdy moje oczy przybrały wielkość pięciozłotówki, a serce zaczęło bić w oszalałym tempie. Z niedowierzaniem patrzyłem to na nazwę migotającego kontaktu, która nie zmieniała się pomimo wielokrotnego mrugania. Przełknąłem ślinę i drżącym kciukiem nacisnąłem zieloną słuchawkę, przyciskając telefon do ucha.

– H-halo? – zacząłem niepewnie, a po drugiej stronie usłyszałem jedynie czyjś oddech. – Lacey, to ty?

– Chyba nie powinnam dzwonić…

– Nie, nie… czekaj! Nie rozłączaj się! – poprosiłem błagalnym tonem, wyprzedzając jej zamiary. Zapanowała kilkuminutowa niezręczna cisza. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Acey najwyraźniej była w tym samym położeniu, ale nie rozłączyła się. Zerknąłem na półkę i wziąłem z niej szkic z karykaturą mej osoby. Uśmiechnąłem się i zacząłem mówić: – Wiesz… właśnie patrzę na karykaturę, którą dla mnie narysowałaś. Jest niesamowita. Doskonale pamiętam dzień, w którym ujrzałem cię niedaleko „Rain Cafe” - naszej ulubionej kawiarenki. Zachęcałaś ludzi, by zabrali do domu własne portrety, tanio. Ale oni w ogóle nie zwracali na ciebie uwagi. Widziałem, jak się poddajesz i zaczynasz chować wszystko do ogromnej żółtej teczki. Wtedy podszedłem i podniosłem karykaturę Simona Cowella. Pamiętam, jak nieufnie mi się przyglądałaś, gdy zaproponowałem pójście do „Rain Cafe”, ale w końcu się przełamałaś. Pamiętam twoje niesamowicie błękitne oczy, w których tonąłem, ilekroć w nie spoglądałem…

Przymknąłem powieki, odtwarzając w pamięci obraz tamtego dnia. Skupienie na twarzy Evans, spoglądającej w moją stronę. Zwinnymi ruchami kreśliła coś na kartce bloku. Wydawało mi się, że ołówek w jej delikatnej dłoni jest tak idealnie dopasowany, jak mikrofon w mojej.

– Przepraszam – wyrwał mnie z rozmyślań smutny głos dziewczyny. Spojrzałem w stronę okna, dostrzegając opadające płatki śniegu. Tak wiele czasu minęło, odkąd pierwszy raz spotkałem Lacey… – Przepraszam, że niczego nie pamiętam. Niestety nie mam bladego pojęcia, o czym mówisz ani ile jest w tym wszystkim prawdy, ale… wydajesz się być naprawdę miłym, wrażliwym chłopakiem. Dlatego nie chciałabym cię ranić. Jednak mówienie, że mnie kochasz jest nie na miejscu. Aaron to mój narzeczony…

– Wcale nim nie jest! – krzyknąłem, zaciskając dłonie w pięści. – Okłamał cię! Nie wiem, dlaczego tak bardzo mnie nienawidzi. Może i popełniłem błędy, ale to wcale nie oznacza, że jestem złym człowiekiem. Po prostu się pogubiłem. Byłem zagubiony. Nigdy nie chciałem cię zranić. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że sprawy mogą się tak skomplikować. Kocham cię, Lacey. Zawsze kochałem i wiem, że czujesz to samo. Musisz sobie tylko przypomnieć…

– Dobranoc.

– Lacey! – zdruzgotany spojrzałem na wyświetlacz. Rozłączyła się.

Odrzuciłem na bok telefon, a po policzkach spłynęły gorzkie łzy. Serce przeszyło milion diabelskie ostrych szpilek, zsyłając niewyobrażalne cierpienie. To wszystko było zbyt bolesne. Jak mógłbym zapomnieć, skoro wcale tego nie chciałem? Codziennie odżywało kilkanaście wspomnień, które mimowolnie pozwalały wierzyć, że jeszcze będzie jak dawniej. Jak mógłbym żyć ze świadomością, że się poddałem, a Lacey odnalazła fałszywe szczęście przy boku kogoś, kto ją oszukiwał? To niemożliwe.

Zerwałem się z łóżka, otwierając ogromną ciemnobrązową szafę i wyrzuciłem z niej czarne rurki, biały podkoszulek oraz szary sweterek. Pospiesznie nałożyłem ubrania i wybiegłem z pokoju, zbiegając po schodach. Nałożyłem czarny płaszcz, chwytając przywieszone przy wyjściu kluczyki do samochodu Lou i opuściłem mieszkanie z hukiem.

Nie obchodziło mnie to, że z pewnością obudziłem współlokatora. Było grubo po północy, a ani myślałem o śnie. Musiałem uciec, by nie zwariować. Przemyśleć kilka spraw, poszukać rozwiązania, dzięki któremu odzyskałbym Lacey. Sens istnienia.

Przekręciłem klucz wprawiając silnik w ruch, gdy ujrzałem wybiegającego z domu Louisa. Trząsł się jak osika w pasiastych spodniach z piżamy, czarnym podkoszulku i futrzanych papciach w króliczki. Jego ulubionych.

Zablokowałem drzwiczki, a po chwili usłyszałem silne pukanie w boczną szybę. Nie spojrzałem na przyjaciela.

– Co ty odwalasz?! Wyłaź! – krzyczał chłopak na tyle głośno, że zdołałem usłyszeć jego wkurzony głos. – Stary, teraz to kurwa naprawdę przegiąłeś! Albo wychodzisz, albo…

Wcisnąłem gaz, pospiesznie opuszczając pobliże apartamentu.

*

Zmęczony godzinnymi wędrówkami po Londynie, przysiadłem na zaśnieżonym murku, półprzytomnym wzrokiem patrząc na London Eye. Było nieczynne. Osamotnione. Zupełnie jak ja. Włóczyłem się bez celu, nie potrafiąc odnaleźć spokoju. Wszędzie duszno od wspomnień. Nawet tu, wszystko przypominało mi o niej. To tutaj dowiedziałem się, że Lacey była sierotą. Otworzyła się, choć była nieufna wobec ludzi. Mi zaufała. Doceniłem to zbyt późno. Teraz przyszła pora na to, bym zapłacił za popełnione błędy.

Przymknąłem zaspane powieki, chowając przemarznięte dłonie do kieszeni ciepłego płaszcza. Wolałem nie myśleć o tym, co czekało mnie po powrocie do domu. Louis jeszcze nigdy nie był na tak wściekły. Musiał się zamartwiać tak nagłym zniknięciem, a nawet nie miałem jak go uspokoić. Zostawiłem telefon w pokoju.

– Ty kretynie! Jest czwarta nad ranem, a wszyscy cię szukają po Londynie, zastanawiając się, czy może nie wpadłeś w poślizg i nie uległeś wypadkowi! – Słysząc wściekły, zbliżający się w moją stronę głos, niechętnie otworzyłem oczy. Dziewiętnastoletni Irlandczyk zaciskał gniewnie pięści, rzucając lodowate spojrzenie błękitnych oczu. Nic jednak nie było w stanie zadać mi większego bólu od słów Lace. Wzruszyłem obojętnie ramionami, a chłopak zaczął mną potrząsać jak szmacianą lalką. Nawet to mnie nie ruszyło. – Otrząśnij się! W takim stanie nigdy nie odzyskasz Lace!

– Miłość jest przereklamowana – stwierdziłem. – Na cholerę mi te wszystkie uczucia, skoro ciągle tylko cierpię? Mam dość. Dłużej tak nie wytrzymam, Niall.

– Czy to wina Lace, że uległa wypadkowi, który pozbawił ją pamięci? To jej wina, że Aaron mydli jej oczy?! Nie pamiętasz już, jak ona cierpiała, gdy ciągle ją odtrącałeś?! – krzyczał wzburzony, trafiając w mój czuły punkt. Nie potrafiłem wydusić z siebie słowa. Po prostu słuchałem tego wszystkiego, czując poczucie winy. – Lacey walczyłaby o ciebie, gdyby role się odwróciły. Jestem tego pewien. A ty… ty jesteś tchórzem, Harry. Użalasz się nad swoim losem, zamiast wziąć sprawy w swoje ręce. O marzenia potrafiłeś zawalczyć, a, gdy chodzi o miłość to nie warto? Zastanów się, bo to może być twoja ostatnia szansa. A ja nie mam zamiaru patrzeć, jak upadasz na samo dno.

Kubeł zimnej wody wywołany słowami Horana sprawił, że wszystko nabrało zupełnie innego znaczenia. Co chwilę zmieniałem zdanie, gubiąc się we własnych przekonaniach. Raz przysięgałem, że będę walczył o tę miłość, by potem popadać w dołek i zaczynać wątpić we własne siły. Czułem się tak, jakbym wariował. Wystarczył mały gest, by pobudzić stan melancholijnej rozpaczy, która atakowała nie tylko serce, ale również zagubioną duszę.

Co by powiedzieli na to moi fani? Simon, rodzina… Od kilku miesięcy nie poświęciłem rodzicielce choćby odrobiny czasu. Chciałem uchronić ją przed widokiem skołowanego syna, nie zdając sobie sprawy, jak bardzo musiało jej być przykro. A przecież zawsze mogłem porozmawiać z nią o wszystkim. Przez wiele lat miałem tylko ją.

Spuściłem głowę, mówiąc:

– Muszę zadzwonić.

Wręczyłem klucze do samochodu blondynowi i odwróciłem się na pięcie. Powędrowałem w stronę czerwonej budki telefonicznej. Wpatrywałem się w śnieg, który uginał się pod każdym moim krokiem. Zima. Zbliżał się grudzień, święta, a nawet nie odczuwałem tej magicznej atmosfery, która radowała mnie przy pierwszej opadającej śnieżnej gwiazdce. Gdzie ta radość z koncertów, która zawsze sprawiała, że byłem szczęśliwym człowiekiem? Dawniej czułem, że mam wszystko. Wystarczyło, by jedna osoba odeszła z mojego życia, bym czuł, że nie mam nic. Samotny wśród ludzi, od których codziennie otrzymywałem wsparcie.

Zamknąłem się w budce. Wziąłem do ręki dużą czarną słuchawkę, wrzuciłem monetę i wybrałem zapamiętany numer. Z rezygnacją oparłem się o ściankę, wsłuchując się w sygnał. Gdy zamierzałem odłożyć słuchawkę, usłyszałem zaspany kobiecy głos, za którym tak bardzo tęskniłem.

– Tak?

– Cześć, mamo. Tu Harry…

– Dziecko, co się stało, że dzwonisz o tej porze? Coś się stało? Wszystko w porządku?

Westchnąłem, zastanawiając się, czy wyznać prawdę. Może nie powinienem w ogóle dzwonić? Ostatnio w ogóle nie potrafiłem zrozumieć swoich czynów.

– Wszystko się popsuło, wiesz? – wyszeptałem do słuchawki, przymykając powieki. – Teraz doskonale rozumiem, co czułaś, gdy tata odszedł. Koszmarne uczucie.

– Lacey wciąż nie dała znaku życia? – spytała zaskoczona. Wiedziała o Evans. Kilka tygodni po wywiadzie pojechałem do Holmes Chapel, gdzie próbowałem uciec od złych myśli. Dzięki mamie potrafiłem uwierzyć, iż jeśli mnie i Lace łączyła prawdziwa miłość to to uczucie nigdy nie zgaśnie. Że wcześniej, czy później nasze drogi znów się zejdą. Nikt nie brał jednak pod uwagi faktu, że sprawy mogły się bardziej skomplikować, niż wcześniej.

Słysząc stukanie w szybę, spojrzałem na Nialla, który wskazał na samochód. Pozostali chłopcy musieli już być w środku. Nie mogłem jednak zbyt wiele stwierdzić przez blade światło latarni. Przytaknąłem chłopakowi, mówiąc do słuchawki:

– Zadzwonię innym razem. Dobranoc, mamo.

Wyszedłem na chłód, z drżącymi dłońmi kierując się w stronę pojazdu. Obawiałem się konwersacji z Lou. Może dlatego, że jego słowa zawsze potrafiły zadać mi najwięcej bólu, a rozczarowanie w jego oczach działało gorzej, niż uderzenie biczem? Najgorsza dla mnie była świadomość, że skazywałem go na tak wiele trudu. Przeze mnie zamartwiał się nocami, nie potrafiąc zmrużyć oka. Nie chciałem tego, ale nic nie mogłem poradzić.

Chyba że pewnego dnia odzyskam to, co straciłem przez własną głupotę.

Miłość, która zdarza się tylko raz w życiu człowieka. Ta prawdziwa. Niezapomniana.

– Mam przewalone? – spytałem, a farbowany blondyn uniósł wysoko brwi.

– Przewalone? Harry. Ty masz mega-hipo-ultra-super przewalone. Tym razem naprawdę przegiąłeś. Napędziłeś nam niezłego stracha, wariacie.

Poklepał mnie pocieszycielsko po ramieniu. Uśmiechnąłem się delikatnie, ukradkiem spoglądając na samochód. Przegiąłem, to prawda. Ostatnio zdarzało mi się to zdecydowanie zbyt często.

Zacząłem tracić rachubę czasu.