{S2} Rozdział drugi

Gdy moje łzy spadają, ja wierzę, że wrócisz. 
Chociaż wszystko jest kłamstwem, 
jeśli powiesz, że wrócisz, 
wszystko będzie dobrze.

Zamyślony usiadłem przy dużym stoliku w eleganckiej kawiarni. Nie protestowałem, gdy po wywiadzie chłopcy oznajmili, że chcą coś zjeść. Dawno im nie towarzyszyłem, dlatego tym razem postanowiłem to zmienić. Należały im się przeprosiny. I chociaż wolałbym siedzieć teraz przy boku Lacey z nadzieją, że otworzy oczy, czułem, iż nie tego by ode mnie oczekiwała. Zawsze powtarzała, że powinienem cenić przyjaciół, ponieważ nie trudno ich stracić, za to ciężej odzyskać. Miała rację. Jak zawsze.

Zamówiłem pieczoną kaczkę i w ciszy spojrzałem na dyskutujących Zayna, Liama i Nialla. Wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo tęskniłem za ich osobami. Odkąd odeszła Acey dopuszczałem do siebie tylko Louisa, którego chcąc nie chcąc postawiłem w trudnej sytuacji. Zakazałem mu nie rozmawiać z pozostałymi członkami o tym, co się ze mną działo. Udawałem szczęśliwego, traktując wszystkich, jak swoich wrogów, a przecież tak wcale nie było. Pragnęli mi pomóc i złagodzić ból serca, który rozrywał me serce na strzępy. Zamieniał w kamienną postać pozbawioną wszelakich uczuć. W kogoś, kto winił wszystkich dookoła tylko nie siebie samego.

Zrozumiałem to dopiero, gdy omal nie straciłem Lace na zawsze. Ujrzawszy ponownie jej twarz doszło do mnie, jak bardzo boli utrata kogoś, kogo naprawdę się kochało. Nie mogłem pozwolić na to, by opuściło mnie więcej osób.

Westchnąłem, zwracając na siebie jedynie uwagę Lou. Najwyraźniej zrozumiał z mojego wyrazu twarzy do czego zmierzałem, dlatego pokręcił zachęcająco głową. Przytaknąłem z delikatnym uśmiechem i wydusiłem na wdechu:

– Przepraszam.

Nagła cisza i para trzech intensywnych oczu sprawiły, że zrobiło mi się  niesamowicie głupio. Spuściłem wzrok, nerwowo bawiąc się dłońmi.

– Przepraszam za ostatnie miesiące, w których zachowywałem się jak dupek – kontynuowałem skruszonym tonem. – Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że przez to mogłem stracić waszą przyjaźń. Mam nadzieję, że kiedyś będziecie w stanie mi wybaczyć.

– Byłeś dupkiem. Tu ci przyznam rację – odparł bez ogródek Malik, bawiąc się srebrnym widelcem. – Ale nigdy nie przestałeś być naszym przyjacielem. Przechodziłeś przez naprawdę trudny okres i chociaż czuliśmy się odrzuceni, rozumieliśmy, że potrzebujesz czasu.

– To prawda – przytaknął Horan. – Przeprosiłeś, więc gitara znów gra. Teraz trzeba wypełnić puste żołądki, yeah buddie.

Zaśmiałem się, dziękując chłopakom za wyrozumiałość. Miałem ogromne szczęście posiadając przy boku tak cudownych ludzi. Przyjaciół, którzy nie opuścili mnie w złych chwilach, choć mieli do tego pełne prawo. Ponadto odnalazłem Lacey. Znów odzyskałem wiarę w lepsze jutro i marzenia. Miłość potrafiła zarówno zniszczyć człowieka, jak i dodać mu skrzydeł. Posiadała niezwyciężoną siłę. Umiała zrobić coś, czego nikt inny by nie potrafił. Dlatego tak trudno jest kochać i być kochanym. Niektórzy rezygnują z tak silnego uczucia w obawie przed cierpieniem. Doskonale ich rozumiałem, jednak odrzucając miłość również się unieszczęśliwiamy. Dlatego warto ryzykować, choć wiązało się to z setkami zarówno szczęśliwych, jak i tych przykrych wspomnień. Należy jednak pamiętać te dobre, gdy na drodze pojawiały się przeszkody i powoli zaczynaliśmy tracić sens. Wiarę w swoją drugą połówkę.

– Louis odnalazł Lacey – wyszeptałem, a wszyscy spojrzeli na mnie ze zdumieniem. Nigdy wcześniej nie rozmawiałem z nimi o niej. – Leży w śpiączce od czterech miesięcy. Miała wypadek w Londynie. Jechała tutaj, by dać mi kolejną szansę – w oczach pojawiły się łzy, które po chwili spłynęły po moich policzkach. Czy czułem się winny temu, co się stało? Oczywiście. Gdybym nie pozwolił jej wyjechać, nigdy by do tego nie doszło. Ale czasu cofnąć nie mogłem, dlatego jedyne co mi pozostało to nie tracić wiary. Czując wspierające dłonie Louisa i Liama, spuściłem wzrok. – Boję się, że już więcej nie otworzy oczu. A to wszystko przeze mnie…

– Nawet tak nie myśl! Lacey wybudzi się, a my już jej w tym pomożemy – odparł pewnie Irlandczyk, wstając z krzesła. – Chociaż z początku nie najlepiej ją oceniałem to wiem, że się myliłem. Kochacie się. Bez siebie jesteście nieszczęśliwi, dlatego trzeba zrobić wszystko, by znów było dobrze.

– Co masz na myśli? – spytał Liam, marszcząc brwi.

– Chodźmy do szpitala i zaśpiewajmy jej „Moments”. Ludzie, jesteśmy One Direction! Nie można o nas od tak zapomnieć. Gdy tylko usłyszy nasze zacne głosy, wybudzi się jak z najpiękniejszego snu…

– Dzieciak – Zayn pchnął blondyna w ramię, a po Sali rozległ się nasz donośny śmiech.

*

Dzięki przyjaciołom wszystkie negatywne myśli schowały się na końcu mego umysłu. Górowało nad nimi uczucie szczęścia i niewyobrażalnej wiary w to, że się uda. Że dzięki chłopakom zdołamy wybudzić Acey ze śpiączki. Być może było to naiwne i zachowywaliśmy się jak głupcy, ale nie dbałem o to. Nie chciałem myśleć racjonalnie. Wolałem patrzeć na świat przez różowe okulary, by nie tracić siły do walki o swoją miłość. Tym razem nie byłem sam. Miałem sojuszników, którzy bardzo mnie wspierali.

Wbiegłem za Louisem do szpitala, otrzepując się ze śniegu. Chłopcy podchodzili do najmłodszych fanów, a ja podszedłem do recepcji. Znajoma pielęgniarka, którą spotkałem za pierwszym razem spojrzała na mnie oszołomiona. Zmarszczyłem niepewnie brwi, a blondynka rozejrzała się dookoła.

– Nie powinnam tego mówić, ponieważ mi zabroniono, ale gdy tylko pan wyszedł, Lacey Evans wybudziła się ze śpiączki – wyszeptała kobieta, a serce podskoczyło mi do gardła. Z ledwością powstrzymałem się przed pobiegnięciem na drugie piętro, gdzie leżała moja ukochana. – Jest w stabilnym stanie, jednak straciła pamięć. Nie pamięta nikogo, a jej narzeczony zakazał, by wpuszczano kogokolwiek poza nim do pacjentki. Nie był zadowolony z pańskiej wizyty…

Jak to zakazał?! Lace wybudziła się z czteromiesięcznej śpiączki, o której dopiero co się dowiedziałem, a on nie pozwalał mi jej zobaczyć? Jakie miał do tego prawo, skoro serce tej dziewczyny należało do mnie?

Bez namysłu pobiegłem w stronę windy, nie czekając na chłopaków. Zamierzałem przypomnieć Acey o tym, kim byłem. O każdej chwili, którą wspólnie spędziliśmy. O nas. Przecież nie mogła tak po prostu tego nie pamiętać. A nawet jeśli, jej serce powinno zabić na mój widok szybciej. Dać znak, który poparłby moje słowa. Jedynie czego się obawiałem to tego, co Aaron jej naopowiadał. Już raz udowodnił, że zależy mu na pozbyciu się mnie z życia jego „przyjaciółki”. Nie zamierzałem do tego dopuścić. Ani teraz, ani nigdy.

Wbiegłem do pokoju z numerem czterdziestym dziewiątym, gdy ujrzałem parę intensywnie błękitnych oczu, które spoglądały na mnie z zaskoczeniem. Łzy momentalnie spłynęły po moich policzkach. Bez namysłu podbiegłem do szatynki, z całej siły obejmując ją ramieniem. Znów dane mi było czuć bliskość jej drobnego ciała. Opuściła krainę Morfeusza, dzięki czemu siedziała przede mną całkowicie przytomna. Z twarzą anioła, którego już nigdy nie chciałem opuszczać.

– Tak bardzo się bałem, że ten dzień nie nastąpi – wyszeptałem, gładząc długie, gęste włosy Evans. – Przepraszam, że tak bardzo cię zraniłem. Nie powinienem pozwolić ci odejść. Nigdy nie powinienem cię zranić. Wybacz mi…

– Przepraszam – nieśmiały głos sprawił, że odsunąłem się na wyciągnięcie ręki. Zaniepokojony patrzyłem na zagubioną twarz ukochanej – ale kim jesteś?

Zamarłem. A więc to prawda. Nie pamiętała mnie. Nie miała pojęcia o uczuciu, jakim się darzyliśmy. Wszystko odeszło w niepamięć.

– Ha-Harry… Jestem Harry Styles – wydukałem, a błękitne źrenice momentalnie się zwęziły. – Nie pamiętasz mnie? Jesteśmy sobie bardzo bliscy. Kocham cię. Ty kochasz mnie…

Nagle zostałem odepchnięty, a twarz nastolatki wydała się groźna. Nie patrzyła na mnie jak na kogoś, kogo lubiła. Patrzyła jak na… wroga.

– Wyjdź! Słyszałam o tym, jak bardzo mnie raniłeś i wykorzystywałeś! – krzyknęła gniewnie, sprawiając, że zacząłem tracić grunt pod nogami. – Aaron powiedział mi, jakim jesteś wrednym draniem! Jak śmiesz tutaj w ogóle przychodzić?!

– Lacey, to nie prawda! Nie wierz temu, co naopowiadał ci ten oszust! Ukrywał przede mną to, że miałaś wypadek. Szukałem cię… Cierpiałem przez tyle długich miesięcy, myśląc, że już nigdy cię nie zobaczę…

– Nie wierzę ci! Wynoś się! Nie chcę widzieć ani ciebie, ani twoich wiernych koleżków z zespołu. To wszystko przez was… Zniknijcie z mojego życia!

Stałem przed Lace niczego nie rozumiejąc. Ręce drżały z bezsilności, a po policzkach spływały gorzkie łzy. Dlaczego? Czy to była kara za to, jakim byłem ślepym głupcem? To wszystko przez to, że raniłem ją, nie okazując wcześniej swoich uczuć i nie rozumiejąc, czym jest „miłość”? Może to jej gra? Udaje, by mnie zranić. By pokazać, jak się czuła, gdy jeszcze trwała przy moim boku. Tylko dlaczego jej wzrok był taki chłodny, a głos pozbawiony pozytywnych uczuć? Dlaczego patrzyła na mnie, jak na kogoś zupełnie obcego?

– Lacey…

– Powiedziała, żebyś wyszedł, więc wyjdź – usłyszałem za sobą spokojny głos, którego nienawidziłem z całego serca. Obracając wzrok dostrzegłem ciemnozielone spojrzenie Aarona. – Już wystarczająco ją zraniłeś. Teraz ma okazje, by zapomnieć o bólu na jaki ją skazałeś. Pomogę jej w tym.

– Podając się za jej narzeczonego?! – wykrzyczałem, zaciskając dłonie na zielonym podkoszulku chłopaka. – W co ty do cholery pogrywasz?! Dlaczego ją okłamujesz i wykorzystujesz fakt, że niczego nie pamięta?! Jak mogłeś nie powiadomić mnie o wypadku?!

– Wynoś się stąd, Styles! Wynoś się i zostaw Aarona w spokoju! Zostaw NAS, słyszysz?!

Oszołomiony spojrzałem w stronę Evans. Gdyby nie kroplówka z pewnością rzuciłaby się na ratunek Diggerowi. Wierzyła mu. Nie mi. Myślała, że zniszczyłem jej życie i Bóg jeden wie, jakimi kłamstwami ją jeszcze nakarmiono. Nie zmieniało to jednak faktu, iż poczułem się dotknięty. Myślałem, że teraz wszystko się ułoży i w końcu będziemy szczęśliwi. Byłem naiwny. Tak bardzo się myliłem…

W pokoju znaleźli się moi przyjaciele, którzy z równym oszołomieniem przyglądali się dziewczynie siedzącej na szpitalnym łóżku. Najwyraźniej nie rozpoznała żadnego z nich, ponieważ wyraz jej twarzy nie zmienił się ani trochę.

– Co się dzieje? – spytał niepewnie Louis, a Lace wskazała na mnie palcem i zrobiła poważną minę.

– Zabierzcie swojego kolegę i wyjdźcie. Nie pamiętam żadnego z was i nie chcę sobie czegokolwiek przypominać. Wiem już wystarczająco, by chcieć uciec od przeszłości.

– Czego jej nagadałeś, sukinsynie?! – fuknął Zayn, przyciskając uśmiechniętego Aarona do ściany. Ten tylko rozejrzał się po wszystkich z satysfakcją. Evans znów stanęła po jego stronie.

– Proszę wyjść! Pacjentka potrzebuje odpoczynku! – w pomieszczeniu pojawił się lekarz, który oderwał Malika od bruneta i zaczął wyprowadzać wszystkich członków One Direction. – Macie zakaz wchodzenia do panny Evans. Jest to zarządzenie zarówno jej, jak i małżonka. Proszę wyjść.

Nie zważając na lekarza, podszedłem do dziewczyny i spojrzałem prosto w jej błękitne tęczówki. Była zagubiona. Zapewne nie do końca wiedziała, w co powinna wierzyć. Z łatwością mogła zostać oszukana. Zanik pamięci… jak bardzo musiała cierpieć, nie wiedząc niczego ani o sobie, ani o ludziach, którzy naprawdę ją kochali. Zaufała Aaronowi, ponieważ był przy niej wtedy, kiedy ja odszedłem. Wierzyła mu, bo to samo zrobiła służba medyczna. Nie mogłem jej o to obwiniać.

– Nie poddam się – powiedziałem pewnie, zaciskając dłonie. – Będę walczył o naszą miłość do samego końca. Sprawię, że wszystko sobie przypomnisz. A wiesz dlaczego? Ponieważ warto. Warto walczyć o miłość, która zdarza się tylko raz w życiu. O tę prawdziwą. Kocham cię, Lacey i wierzę, że to nie koniec.

– Przestań mącić jej w głowie! Wynoś się! – Aaron wypchnął mnie w kierunku drzwi. Nim opuściłem pomieszczenie, zerknąłem ostatni raz w stronę dziewczyny. Spuściła wzrok. Wyglądała na bardziej zagubioną niż wcześniej.

Miałem nadzieję, że istniała dla nas jeszcze szansa. Musiałem zrobić wszystko, by odzyskała pamięć.

A jeśli to niemożliwe…

Musiałem sprawić, by zakochała się we mnie jeszcze raz.