{S2} Rozdział pierwszy

Jak głupiec, pozwoliłem ci odejść. 
Kiedy tutaj byłaś, nie czułem się samotny. 
Ale byłem samolubny.

– Jestem jej… bliskim przyjacielem – odpowiedziałem młodej pielęgniarce, która z uśmiechem przyglądała się kartce z autografami. Miała brązowe włosy z cienkimi jasnoblond pasemkami i mądre, czekoladowe oczy, które spoglądały znad długich ciemnych rzęs. Spojrzałem zniecierpliwiony na Louisa, a kobieta zmarszczyła brwi i zaczęła czegoś szukać w komputerze. Po chwili rozpogodziła się i przytaknęła z zadowoleniem.

– Pokój czterdziesty dziewiąty. Drugie piętro – poinformowała. – Narzeczonego pacjentki nie ma obecnie w Sali, ale możecie na niego poczekać.  Na pewno się ucieszy, że ktoś prócz niego pojawił się z wizytą.

– Narzeczonego? – zagadnął zaskoczony Tomlinson, posyłając pielęgniarce niepewne spojrzenie.

– Aaron Digger. Cudowny chłopak, naprawdę. Widać, że bardzo kocha pannę Evans. Od wypadku spędza tu połowę każdego dnia…

– Dziękuję za informację – odszedłem zaciskając pięści, a gniew z każdą chwilą potęgował na sile. Gdy tylko spotkałem „przyjaciela” Acey, wiedziałem, że coś było z nim nie tak. Kochał ją. Dlatego nikogo nie poinformował o wypadku. Wiedział, że istnieje ogromna szansa, iż Lace wybudzi się z utratą pamięci. Chciał  to wykorzystać. Wyrzucić mnie z jej życia tym samym zajmując miejsce u jej boku. Nie mogłem do tego dopuścić. Wierzyłem, że dziewczyna otworzy oczy, uśmiechnie się i wypowie moje imię. Wierzyłem, że nie zapomni o naszej miłości. O tym, co wspólnie przeżyliśmy.

Nie zważając na nawoływania przyjaciela wszedłem do windy i nacisnąłem guzik na drugie piętro. Lou w ostatniej chwili stanął obok mnie. Nie spojrzałem w jego stronę, choć wiedziałem, że uważnie mi się przyglądał. Miałem ochotę przyłożyć Aaronowi, jednak nawet to nie przezwyciężało uczuciowi szczęścia, które towarzyszyło myśli, że za chwilę znów ją zobaczę. Po tylu długich, bolesnych miesiącach ujrzę bezbronną, delikatną twarz Lacey Evans. Mojej ukochanej. Dziewczynie, której pozwoliłem odejść…

Nie mogłem uwierzyć, że znajdowała się tak blisko, a ja nic o tym nie wiedziałem. Wypadek miał miejsce w Londynie. Czytałem o nim w gazecie, ale nigdy nie pomyślałbym, że to Acey była ofiarą. Ani razu nie spotkałem też Aarona na ulicy, co było wręcz niepojęte.

– Harry. Jestem pewien, że da się to jakoś wyjaśnić… – zaczął Boo Bear, jednak od razu mu przerwałem.

– Ten dupek chciał mi ją odebrać. Innego wytłumaczenia nie ma.

♪

Opuściłem windę, gorączkowo przemieszczając się po wąskim korytarzu i szukając na drzwiach cyfry z numerem czterdziestym dziewiątym. Pokój znajdował się po drugiej stronie korytarza, tuż na środku. Drżącymi dłońmi otworzyłem białe drzwi i z szybko bijącym sercem wszedłem do środka. Ujrzałem ją. Bezbronną, niesamowicie delikatną. Podłączoną do różnych maszyn, które przytrzymywały ją przy życiu. Wyglądała tak samo, jak w dniu, w którym odeszła. Równie piękna. Moja Lace.

Przysiadłem obok łóżka, biorąc dłoń dziewczyny w swoją. Po mych policzkach zaczęły spływać gorzkie łzy. Pragnąłem, by spojrzała na mnie tymi cudownymi błękitnymi oczami. By wtuliła się w moje ramię i powiedziała, że mi wybacza. Chciałem, by usłyszała, jak bardzo ją kocham.

Tęsknota za jej bliskością rozrywała serce. A teraz, gdy znajdowała się na wyciągnięcie ręki nie mogłem nic zrobić, by jej pomóc. Spała. Jej serce biło, jednak ona znajdowała się poza życiem. Czy śniła? Czy pojawiałem się w jej krainie Morfeusza, który zdecydował zatrzymać ją u siebie na dłużej? Czy czuła mój dotyk? Wiedziała, że siedzę tuż obok?

– Jestem tutaj – wyszeptałem z delikatnym uśmiechem. Zacisnąłem mocniej dłoń nie spuszczając wzroku z twarzy dziewczyny. – To ja, Harry. Ten idiota, który kocha cię nad życie, a pozwolił ci odejść. Przepraszam… – przymknąłem powieki, a serce cisnęło mi się do gardła. – Przepraszam za chwile, w których zadawałem ci ból. Obiecuję, że to naprawię. Gdy tylko otworzysz oczy wszystko się zmieni. Zobaczysz – zapewniłem, a po moich policzkach spłynęły kolejne łzy.

Czując dotyk na ramieniu, z bólem spojrzałem w zielono-szare tęczówki Louisa. Byłem mu wdzięczny za to, że trwał przy mnie. Sam nie dałbym rady. Już dawno przestałbym wierzyć, że jeszcze kiedyś ujrzę Acey.

A co, jeśli ona już nigdy się nie obudzi?, pomyślałem, opierając głowę na delikatnej dłoni szatynki. Wtedy umrę.

*

Przeznaczenie jest czymś, w co ludzie już dawno przestali wierzyć. Tak samo jak w prawdziwą miłość, bezinteresowną przyjaźń. Nadzieja odeszła w zapomnienie, wszystko było postrzegane przez logikę. Ludzie porzucali różowe okulary, nie dopuszczając do siebie marzeń i wiary w to, że może być lepiej. Też należałem kiedyś do takiego typu człowieka, choć zawsze wierzyłem w marzenia. Byłem szczęściarzem, ponieważ udało mi się zostać gwiazdą. Miałem przyjaciół, fanów, pieniądze. Koncertowałem po świecie, udzielałem wywiadów i rozdawałem autografy. Fani wykrzykiwali moje imię, zapełniali wiadomości na Twitterze i wieszali plakaty z moim wizerunkiem nad łóżkiem. Myślałem, że mam wszystko, czego człowiek potrzebował do szczęścia. Jednak wszystko runęło wraz utratą pierwszej miłości.

Gdy zostałem porzucony przez Caroline obiecywałem sobie, że już nigdy więcej się nie zakocham. Wmawiałem, iż tylko ją mogłem kochać. Nie słuchałem ostrzeżeń przyjaciół, zaślepiony uczuciem do dużo starszej kobiety, które  mnie zgubiło. Sprawiło, że nie dostrzegłem prawdziwego skarbu znajdującego się tuż obok. Z początku nawet przez myśl mi nie przeszło, że Lacey Evans - problemowa dziewczyna, jaką spotkałem na posterunku policji - stanie się dla mnie kimś ważnym. W życiu nie przypuszczałbym, że ktoś tak różniący się od mojego ideału skradnie me serce i sprawi, że znów pokocham. To było jak strzał Amora, który czyhał na mnie zza wysokiego drzewa, by wystrzelić  w najodpowiedniejszym momencie. Przeznaczeniem musiało być nasze drugie spotkanie. Już wtedy czułem, jak magnetyczna siła przyciąga mnie ku Lacey. Nawet teraz nie potrafię tego zrozumieć, jednak czuję, że to był znak. Wierzę, że nasze spotkanie nie było przypadkowe.

To dzięki Lace odzyskałem radość. Śmiałem się i płakałem. Mogłem przy niej mówić, a także milczeć. Czułem się tak, jakbym spotkał bratnią duszę. Tą, o której marzy każdy człowiek. Wszyscy wierzą, że gdzieś na świecie znajduje się jego druga połówka. Osoba, która nagle pojawi się w ich życiu i zmieni je nieodwracalnie. Sprawi, że wszystko inne przestanie mieć znaczenie. Dzięki niej zrozumieją, dlaczego z nikim innym im się nie ułożyło i, że warto było tyle czekać. Warto było cierpieć po każdym rozstaniu, by w końcu wylądować w ramionach tej osoby.

Lacey była taką moją drugą połówką jabłka, a omal jej nie straciłem. Jak ślepy głupiec wmawiałem sobie, że nie mogę jej kochać, ponieważ moje serce należało do Caroline. Zrozumiałem to dopiero, gdy patrzyłem, jak odjeżdża pociąg, sztyletując każdą cząstkę mojej osoby na drobne kawałki. „Docenisz kiedy stracisz. Stracisz, jeśli nie docenisz”. Taka jest prawda. Człowiek nie potrafi zauważyć, jaki skarb ma przy boku z różnych powodów. Strach, niepewność, przeszłość. Jest wiele bodźców, które potrafią zniszczyć prawdziwe uczucie.

Sam rozumiałem to najlepiej. Gdy myślałem, że już gorzej być nie mogło i wszystko zacznie się powoli układać, brutalna rzeczywistość uderzyła mnie z potrójną siłą.

Tym razem to ja musiałem zawalczyć o miłość. O uczucie, które wymykało się między palcami z każdą chwilą zawahania.

*

Niechętnie opuściłem szpital, wcześniej obiecując nieprzytomnej dziewczynie, że wrócę jutro. Chociaż bardzo chciałem przy niej zostać, nie mogłem zawieść zespołu. Podczas ostatnich koncertów i wywiadów nie byłem jakoś specjalnie zaangażowany. Odsunąłem się od chłopaków, a przed kamerami uśmiechałem się najbardziej sztucznym uśmiechem, na jaki było mnie stać.

Myślałem, że Lacey raz na zawsze wyrzuciła mnie ze swojego życia i już nigdy jej nie zobaczę. Ale to nie prawda. Chociaż tak bardzo ją zraniłem, była gotowa mi wybaczyć i dać kolejną szansę. Przez to znajdowała się w szpitalu pogrążona w śpiączce. Mogłem się obwiniać, zamartwiać, ale wiara w to, że będzie dobrze mi na to nie pozwalała. Coś podpowiadało memu sercu, że pewnego dnia zobaczę Lace z otwartymi oczami i szczerym uśmiechem. Byłem dla niej ważny. Dlatego zdecydowała się wrócić, gdy zobaczyła wywiad, w którym przed całym światem ukazałem swoje uczucia względem niej. To ona nauczyła mnie czerpać radość z najmniejszych rzeczy i nigdy nie tracić wiary. Musiałem być silny. Dla niej. Zamierzałem raz na zawsze rozwiązać sprawę z Aaronem, który próbował nas rozdzielić.

Wsiadłem na miejsce obok kierowcy. Louis zajął miejsce za kierownicą i odpalił gaz.

– Harry – zaczął niepewnie, burząc tym samym uczucie szczęścia. Nie dawałem tego jednak po sobie poznać – nie chcę cię dołować, ale musisz pamiętać o tym, że Lace…

– Wybudzi się. – Przerwałem, zaciskając dłonie w pięści – Otworzy oczy i zaczniemy wszystko od początku. Tym razem niczego nie schrzanię. Obiecuję.

Próbowałem nie myśleć o tym, co Tomlinson próbował mi przekazać, ale niespokojne myśli zaczęły nawiedzać mój umysł. Nagle wszystko przestało wydawać się takie łatwe.

Co, jeśli byłem w błędzie? Może Acey po przebudzeniu nie będzie chciała mnie widzieć?

Albo nigdy już nie otworzy oczu…

Nie! To niemożliwe!

Przymknąłem powieki, a po policzkach spłynęły gorzkie łzy. Byłem zagubiony. Myślałem, że już nic nie doprowadzi mnie do takiego stanu. Wierzyłem, że wszystko w końcu zacznie się układać, a czułem się tak, jakbym stał pomiędzy snem, a jawą.

Tylko co było czym?

~

Chce bardzo podziękować  za każdy oddany głos w sondzie po lewej. 151 czytelników… w życiu nie spodziewałam się takiej liczby! To niesamowite! Jestem  taka szczęśliwa, że chciałabym każdego z Was uściskać! :) Dziękuję za to, że jesteście ze mną i sprawiacie, że kocham pisać to opowiadanie. To niesamowite! Dziękuję <3.