Epilog części pierwszej

„Im dłużej znajduję się w tym bólu, to tym trudniej mi to znieść. Próbuję zamknąć oczy i ostatni raz zobaczyć ciebie…”

– Spotkałem dziewczynę, która mnie uszczęśliwiała. Nie, nie mówię teraz o Caroline Flack – dodałem, wyprzedzając pytanie mężczyzny. – Dziewczyna, o której mówię, nauczyła mnie kochać. Niestety straciłem ją, zachowując się jak dupek. Nie chciałem pokazać jej światu, ponieważ się bałem. Wiele bym dał, by cofnąć czas... By Lacey wciąż trwała przy moim boku. Mówię o Lacey Evans, o której zapewne niektórzyz was nie słyszeli. O dziewczynie mającej drugą połówkę mojego serca, znajdującej się gdzieś daleko stąd. I jeśli jakimś cudem to ogląda, chciałbym by wiedziała, że popełniłem błąd i bardzo tego żałuję. Że kocham ją ponad wszystko i tęsknie.

Minęło kilkadziesiąt tygodni od wywiadu, który udzieliłem wraz z One Direction.

Kilkanaście miesięcy, odkąd odeszła Lacey.

Wieki, odkąd na mojej twarzy gościł uśmiech.

Nawet na krótką chwilę nie potrafiłem zapomnieć o Lacey i wspólnie spędzonych chwilach. Tęskniłem za każdą jej cząstką. Za ciepłym uśmiechem, tajemniczym błękitnym spojrzeniu. Czułym dotyku i słowom, które zawsze uszczęśliwiały me serce. Zasypiałem z nadzieją, że gdy otworzę oczy znów ją ujrzę. Idealną w każdym calu. Stworzoną dla mnie. Jednak, gdy nadchodził nowy dzień budziłem się  równie samotny, jak wcześniej. Łzy spływały po policzkach za każdym razem, gdy tylko o niej wspomniałem. Gdy ktoś wypowiadał jej imię.

Wtulałem się w jej szarą bluzę, którą pozostawiła w dłoniach Louisa. Podarował mi ją, bym miał coś, co mogło mi o niej przypominać. Wspierał mnie tak samo jak pozostali chłopcy z zespołu, jednak nic nie mogło sprawić, bym poczuł się odrobinę lepiej. Ponieważ nikt nie mógł zastąpić mi jej obecności.

Odwróciłem się na drugi bok, kładąc dłonie pod głową. Panowało popołudnie, a na dworze padał śnieg i wiała niesamowita wichura. W tym roku Londynem zawładnęła sroga zima. Martwiłem się trochę o Lou, który z samego rana gdzieś pojechał, pozostawiając jedynie talerz z kanapkami i prośbę, bym coś zjadł. Nie zrobiłem tego. Ostatnimi czasy w ogóle strasznie schudłem. Jedynie przed kamerami udawałem, że wszystko gra. Media myślały, że przeżywam kolejne rozstanie z Caroline, choć daleko odbiegało to od prawdy. Tym razem to ja zakończyłem związek. Nie żałowałem tego. Jedynie czego żałowałem to tego, że pozwoliłem Acey odejść. Że zwątpiłem w siłę swojego uczucia, uparcie trzymając się Flack.

Słysząc huk otwieranych drzwi, energicznie spojrzałem w ich stronę. Widok przemoczonego do suchej nitki Tomlinsona i jego zmartwionej twarzy sprawił, że serce podskoczyło mi do gardła. Jego zielono-szare tęczówki mówiły mi tylko jedno. Lacey. Przerażony zerwałem się z łóżka, posyłając przyjacielowi zniecierpliwione spojrzenie.

– Musimy jechać. Lacey od kilku miesięcy jest w śpiączce – zaczął drżącym głosem, a nogi jakby się pode mną ugięły. – Aaron próbował to przed tobą ukryć, ale odnalazłem ich. Lacey widziała wywiad i chciała wrócić. Chciała wrócić do ciebie, ale miała wypadek…

Niczego innego więcej nie słyszałem. Oszołomiony wybiegłem z pokoju, chwytając czarny płaszcz i zarzuciłem go na plecy.

Musiałem znaleźć się blisko mnie. Potrzebowała mojej bliskości, wsparcia.

Znów mogłem ją ujrzeć. Nie spodziewałem się jednak, że jej widok wywoła we mnie tyle sprzecznych emocji i sprawi, że zacznę nienawidzić sam siebie. 

Nie martwcie się to jeszcze nie koniec. Przed nami druga seria „Zatoki złudzeń”. Cieszycie się? :).