Rozdział osiemnasty

„Nie odchodź. Wciąż powtarzam te same słowa. Wykrzykuje je w twoją stronę, ale odpowiada mi tylko echo”

Cisnąłem telefonem o ścianę, rozsypując go na części. Nie mogłem uwierzyć, że Lacey wciąż się ze mną nie skontaktowała. Mijał tydzień. Nie miałem pojęcia, co się z nią działo i dlaczego nie odbierała połączeń. Martwiłem się. Odchodziłem od zmysłów, ale jej najwyraźniej to nie obchodziło. Ponadto Louis zaczął zachowywać się w dziwny sposób. Unikał rozmów, nie patrzył mi w oczy. Ukrywał coś. Czułem, że miał kontakt z Acey, ale nie zamierzał niczego zdradzać. Bolało mnie to. Czułem się zdradzony. Porzucony. Jak śmieć. Złe samopoczucie odbijało się na związku z Caroline przez co byliśmy skłóceni. Zarzucała, że ciągle mówiłem o Lacey, a przecież chciałem się komuś zwierzyć. Myślałem, że skoro Louis zostawił mnie samego to Cary będzie wstanie wysłuchać tego, co kłębiło się w głowie i nie dawało mi spokoju. Myliłem się.

Wyciągnąłem z lodówki karton soku pomarańczowego i wypełniłem przezroczystą szklankę do pełna. Po chwili oparłem się o blat i wbiłem wzrok w schody, które prowadziły do mojego pokoju. Miejsca, gdzie po raz pierwszy obejrzałem koreańską dramę i zacząłem zbliżać się do Evans. Pamiętałem ten dzień, jak dziś. Leżałem z chorym gardłem tuż przed koncertem i wypiłem znienawidzone przeze mnie ciepłe mleko, byleby nie wyjść przed dziewczyną na mięczaka. Jakby ciągłe płakanie w jej obecności nie mówiło samo za siebie.

Przymknąłem powieki, przywracając w pamięci uśmiechniętą twarz uroczej szatynki o niesamowicie błękitnym spojrzeniu. Niedawno zauważyłem, że oczy Caroline nie posiadały tej samej głębi, siły przyciągania i tajemniczości, co Lace. Jej spojrzenie było raczej chłodne. Nawet gdy patrzyła na mnie nie potrafiłem dostrzec miłości, jaka przepełniała Evans. Ale, czy miałem prawo je do siebie porównywać?

Słysząc trzask frontowych drzwi, zerknąłem na hol, gdzie dostrzegłem zamyślonego Lou. Trzymał w dłoni szarą dziewczęcą bluzę z kapturem. Od razu rozpoznałem, że należała do Acey. Oszołomiony pobiegłem w stronę chłopaka i wyrwałem ubranie z jego ręki. Patrzył na mnie tak, jakby właśnie zobaczył ducha albo został przyłapany na gorącym uczynku. Spojrzałem na niego z ogromnym bólem w oczach. Naprawdę wiedział, gdzie podziewała się Evans. Ukrywał to przede mną, choć wyraźnie widział, jak się czułem.

– Miałeś być u Caroline – odparł zrezygnowany Tomlinson. Westchnął, drapiąc się po głowie.

– Pokłóciliśmy się – poinformowałem rozgniewany, wskazując na szarą bluzę. – Skąd do cholery to masz? Tylko nie kłam! Powiedz mi, gdzie jest Lace! Wiem, że masz z nią kontakt!

– Nie mogę! Nie proś mnie o to, Harry – w szaro-zielonych oczach dostrzegłem determinację, choć odnosiłem wrażenie, że dla Lou nie była to łatwa sytuacja. Oszukiwał mnie, by dotrzymać danego słowa Lace. Nie chciała mnie widzieć. Unikała wszystkich miejsc, w których niegdyś się spotykaliśmy. „Rain Cafe”, London Eye, most Westminsterski…  Nawet, gdy byłem tam z Flack, rozglądałem się za osiemnastolatką o artystycznej duszy. Wierzyłem, że nagle ujrzę ją sprzedającą karykatury, zabiorę na cappuccino, a z nieba zaczną spływać chłodne krople deszczu. Jak za pierwszym razem, gdy zaczęliśmy się powoli poznawać. Otworzyłem się momentalnie, opowiadając o złamanym sercu, a ona słuchała. Zawsze sprawiała, że zapominałem o utracie pierwszej miłości, a na mojej twarzy mimowolnie pojawiał się uśmiech. Była jak promień słońca, który rozświetlał każdy pochmurny dzień, sprawiając, że stawał się jednym z najpiękniejszych. Niezapomnianych.

Zacisnąłem pięści na czerwono-białej koszuli w paski Louisa. Patrzyłem na niego ze łzami w oczach, a serce cisnęło się do gardła.

– Pozwól mi się z nią zobaczyć. Chcę po prostu usłyszeć, że mam zniknąć z jej życia – poprosiłem łamiącym się głosem. – Jeśli naprawdę tego chce, odejdę. Ale niech to się nie kończy w taki sposób. Wspólnie spędzone chwile chyba coś dla niej znaczyły, prawda? Dla mnie też. Dlatego nie mogę tak po prostu pogodzić się z faktem, że postanowiła to wszystko zakończyć.

– Naprawdę ją zraniłeś – wyszeptał Boo Bear, nie spuszczając wzroku. Poczułem się tak, jakby sztylet przebił me serce na wylot. Jakby dopiero teraz zaczynało dochodzić do mnie to, ile błędów popełniłem. Jak wiele razy dawałem Evans nadzieje na to, że będziemy razem. Wypowiedziałem setki zobowiązujących słów, a potem pozostawiałem ją i znajdowałem się w ramionach Cary.

Chociaż zrozumiałem, że nie miałem prawa o nic jej prosić, a co dopiero po raz kolejny pojawiać się w jej życiu - nie potrafiłem odpuścić. Byłem w stanie walczyć, a ostatecznie i tak przegrałem bitwę. Zostałem sam.

– Zaprowadzę cię do niej. Wyjeżdża z Aaronem i już więcej się nie zobaczycie. Dla jej dobra pozwól, by zniknęła.

Patrzyłem za odchodzącym przyjacielem z bólem serca. Lacey zamierzała odjechać, w ogóle mnie o tym wcześniej nie informując… Pragnęła zapomnieć, co się wydarzyło. Chciała zapomnieć o mnie. W dodatku miał jej towarzyszyć Aaron. Jakby sama myśl o tym, że mnie porzuca nie była wystarczająco bolesna. Szczerze zaczynałem wątpić, by tę dwójkę łączyła jedyna przyjaźń. Cierpiałem. To uczucie było po stokroć gorsze od tego, gdy zostawiła mnie Caroline.

Usiadłem na kanapie i zamyślony spojrzałem w stronę dużego okna. Krótkie białe firanki pozwoliły ujrzeć zachmurzone niebo zwiastujące burze. To samo działo się w moim sercu. Prawdziwe piekło dopiero miało się zacząć.

Bez wyrzutów sumienia wyłączyłem telefon, gdy zobaczyłem kolejne połączenie od Caroline. Jakimś cudem komórka przeżyła spotkanie z ścianą, jednak ekran był tak porysowany, że ledwo co mogłem na nim zobaczyć. Wiedziałem, że będę musiał zaopatrzyć się w nowy sprzęt, jednak nie to zajmowało moje myśli. Właśnie szedłem w stronę peronu, gdzie prawdopodobnie po raz ostatni miałem spotkać Acey. Droga z Lou minęła w całkowitej ciszy, co wcale nie poprawiło mojego samopoczucia. Byłem jeszcze bardziej zdenerwowany. Dłonie mi się trzęsły, a w głowie układałem setki scenariuszy, z których żaden nie kończył się dobrze. Przynajmniej nie dla mnie.

Tomlinson wysunął się naprzód, wziął głęboki oddech i przyspieszył kroku. Schowałem dłonie w kieszeniach czarnego płaszcza i wytężyłem wzrok. Zwolniłem, a gdy ujrzałem burzę brązowych włosów, czarną bluzę z kapturem i czerwone trampki omal nie zawróciłem. Poczułem się jak tchórz, który nie potrafił spojrzeć prawdzie prosto w oczy. Dłonie zaczęły się pocić ze zdenerwowania, a serce biło jak szalone. W końcu pełen niepewności stanąłem naprzeciwko ślicznej Lacey Evans. Spojrzała na mnie melancholijnymi błękitnymi oczyma i przeniosła wzrok na Louisa.

– Obiecałeś…

– Błagałem go, by mi powiedział – przerwałem, ale nie sp0jrzała na mnie. Zabolało. – Możemy porozmawiać?

– Zostaw ją w spokoju! – Aaron odepchnął mnie w bok, gdy chciałem dotknąć ramienia szatynki. Nie zwróciłem na niego uwagi, uparcie spoglądając w stronę dziewczyny. Wyglądała na zamyśloną. – Mało ci? Spadaj do Caroline, którą tak bardzo kochasz! Odwal się od Acey i daj jej do cholery zapomnieć, ty skończony dupku!

Byłem pewien, że za chwilę zostanę popchnięty ponownie, jednak na ramieniu Aarona spoczęła dziewczęca dłoń.

– W porządku. Nie warto się denerwować – oznajmiła, wbijając sztylet wprost w me zagubione serce. Miałem ochotę ją przytulić, pocałować i sprawić, że wszystko będzie jak dawniej. Chciałem zapewnić ją o swoim uczuciu i nie dopuścić do tego, by odeszła. Nie potrafiłem jednak tego zrobić. Wciąż pamiętałem o Flack, która czekała na jakieś wyjaśnienia. Zupełnie nieświadoma tego, że tak bardzo zależało mi na spotkaniu z inną dziewczyną. Czułem się z tym źle, ale nie zamierzałem ukrywać prawdy. – Mów, co masz mówić. Niczego nie ukrywam przed Aaronem. Louis również mi nie przeszkadza.

Nasze spojrzenia na krótką chwilę się zetknęły, jednak Acey momentalnie spuściła wzrok. Widziałem, ile kosztuje ją jedno spojrzenie w moją stronę. Dostrzegałem łzy w oczach i niewyobrażalny smutek. Czy nie potrafiła dostrzec, że cierpię równie mocno? Myśl o rozłące katowała duszę, rozrywając serce na strzępy. Nie potrafiłem nawet myśleć o szczęściu i obecnej dziewczynie. To było zbyt wiele.

Nagle w głośnikach rozległo się powiadomienie o nadjeżdżającym pociągu, a Digger kiwnął w stronę Lace. Dziewczyna odwróciła się do mnie plecami. Tomlinson stanął pomiędzy nią, a Aaronem, pytając, czy niczego nie zapomniała. Czułem się całkowicie niepotrzebny. Samotny. Dwoje ludzi, którzy byli dla mnie najważniejsi na świecie zaczęło mnie ignorować. Z niedowierzaniem patrzyłem, jak nadjeżdża pociąg, Aaron chwyta za dwie torby i wchodzi do środka. Lacey pożegnała Lou przyjacielskim uściskiem i wyszeptała coś na ucho, po czym nie patrząc w moją stronę, również ruszyła z miejsca.

Bez wahania podbiegłem do niej i objąłem w pasie. Znów poczułem zapach jabłkowego szamponu, który momentalnie przywołał milion wspomnień. Pamiętałem spędzony czas w London Eye, gdzie po raz pierwszy poznałem dotyk jej jaśminowej skóry. To było już takie odległe… Czas, gdy znaczyliśmy dla siebie tak wiele zdawał się odpłynąć wraz z falami wzburzonego morza.

– Nigdy nie chciałem cię zranić, Lacey – powiedziałem, a po moich policzkach spłynęły łzy. – Nie chcę, żebyś mnie zostawiała. Potrzebuję cię.

– Jeszcze nie jest za późno – wyszeptała, wywołując niewielką nadzieję. – Wystarczy, że powiesz, że jestem ważniejsza. Ważniejsza od niej.

Przymknąłem powieki, zaciskając mocniej dłonie. Nie potrafiłem tego zrobić. Nie mogłem powiedzieć tego, co chciała ode mnie usłyszeć. Wciąż gubiłem się we własnych uczuciach. Nie rozumiałem, którą dziewczynę darzyłem szczerszym uczuciem. Pragnąłem być przy Acey, jednocześnie nie rezygnując z Caroline. Dlaczego to wszystko musiało być takie trudne? Dlaczego pojawienie się Evans w moim życiu musiało tak wiele skomplikować?

Osiemnastolatka delikatnie dotknęła moich dłoń i uwolniła się z uścisku.

– Żegnaj, Harry. Naprawdę cię kochałam – wyszeptała po raz ostatni i wbiegła do pociągu, który zamknął się za nią i szykował się do startu.

Załamany spoglądałem w szyby, szukając znajomej dziewczęcej twarzy. Plastra na policzku, intensywnie błękitnych oczu, brązowych włosów. Zamiast tego dostrzegałem wiele nic nieznaczących dla mnie ludzi. Obcych, którzy robili mi zdjęcia i wszystkiemu przypatrywali się z zainteresowaniem. Po chwili maszyna odjechała, zostawiając mnie daleko w tyle.

Odjechała. Pozostawiła mnie w stanie głębokiej rozpaczy. Jeszcze nigdy nie byłem w tak kiepskim stanie. Zacząłem zanikać. Przestałem żyć.

– Chodźmy, Harry. Już po wszystkim – usłyszałem nad sobą ciepły głos, a po chwili ujrzałem wyciągniętą dłoń. Zignorowałem ją i ponownie spojrzałem w miejsce, gdzie zniknął pociąg. A z nim Lacey Evans.

Dopiero teraz zrozumiałem.

W chwili, gdy straciłem ją naprawdę, dotarło do mnie, że była moją miłością.

Kochałem ją. Bardziej, niż Caroline. Bardziej niż kogokolwiek innego na świecie.

Nagle wszystkie wątpliwości zniknęły, a uczucia wydały mi się jasne niczym promienie słoneczne, które niezbyt często odwiedzały Londyn. W chwili, gdy odeszła zrozumiałem, że straciłem wszystko. Nic już nie miało znaczenia.

Moje serce umarło. Umarłem ja sam.

   

Byłabym wdzięczna za każdy oddany głos po lewej stronie. Chciałabym wiedzieć ilu czytelników ma „Zatoka złudzeń” :).