Rozdział siedemnasty

„Kiedy człowiek się zakochuje, jego życie nieodwracalnie się zmienia i choćby nie wiedzieć jak się próbowało, to uczucie nigdy nie zniknie”

– Jesteś największą beksą na świecie, Harry.

Przytaknąłem, wzruszając ramionami. Patrzyłem na Lacey. Smutny i szczęśliwy jednocześnie. Na jej prawym policzku widniał długi plaster, który zakrywał dość głęboką ranę. Na szczęście nic poważnego się nie stało, a policja już szukała zbirów odpowiadających za tę całą sytuację. Obawiałem się jednak, że już dawno znajdowali się za granicą. Otrzymali wystarczającą ilość pieniędzy, by wyjechać gdziekolwiek chcieli.

Usiadłem na skraju łóżka, chwytając dłoń dziewczyny. Odwzajemniła gest, choć niepewnie. Uśmiechała się i próbowała żartować, ale wiedziałem, że stara się ukryć smutek i strach, paraliżujące ją od środka. Zawsze tak było.

– Nie przejmuj się. To tylko blizna…

– Przede mną nie musisz udawać, Lacey – wyszeptałem, spoglądając wprost w błękitne tęczówki. – Nigdy nie musiałaś. Nie udawaj, że wszystko jest w porządku, by dusić w sobie smutek. Podziel się nim ze mną, a będzie ci łatwiej. Wierzę, że razem przejdziemy przez to wszystko.

Evans spuściła głowę, a po jej bladych policzkach spłynęły łzy. Usiadłem tuż obok, wtulając ją do piersi i pogładziłem delikatnie ciemne kosmyki włosów. Gdy trzymałem Acey w ramionach czułem, że mam wszystko, czego potrzebuję. Zupełnie tak, jakbym trzymał cały mój świat. Nawet jeśli nie wszystko układało się tak jak powinno, byłem szczęśliwym człowiekiem. Dzięki tej jednej jedynej osobie. Dzięki jej dotyku, bezwarunkowej miłości skierowanej właśnie w moją osobę. Dlaczego więc nie mogłem zapomnieć o Caroline?

– Rodzice… – wyszeptała nagle, ocierając łzy. Zmarszczyłem brwi i spojrzałem na nią pytająco. – Ten dług… Zaciągnęłam go, by odnaleźć rodziców. Wynajmowałam detektywów, ale dwóch z nich wzięło pieniądze i rozpłynęło się w powietrzu. Trzeci ich znalazł. Mieszkają niedaleko, wiesz? – zaśmiała się. Jednak w tym śmiechu nie było słychać szczęścia, a gorycz. Przerażający smutek. – Mają malutką córkę. Jest naprawdę śliczna.

Wiedziałem o tym. Byłem w domu jej biologicznych rodziców. Poznałem siedmioletnią Lolly i panią Grace, która opowiedziała mi o tym, dlaczego oddała pierwsze dziecko. Nie chciała mieć z nim nic wspólnego, by nie wracać do bolesnej przeszłości. Z kolei Acey zaciągnęła dług u mrocznych typków, by odnaleźć rodzinę. Omal nie przypłaciła tego życiem. Czy to sprawiedliwe? Nie. Ale nie zamierzałem mówić dziewczynie prawdy o tym, że byłem w domu Grace. Nie wybaczyłaby mi tego.

– Spotkałaś się z nimi? – spytałem, a szatynka pokręciła głową.

– Nie. Nie zamierzam wpychać się do rodziny, która wcale mnie nie chciała – odparła. – Przyzwyczaiłam się do tego, że jestem sama. Pomijając Aarona.

– A co ze mną?! – krzyknąłem, energicznie wstając z łóżka. Poczułem się odtrącony. Zupełnie niepotrzebny. Patrzyłem na osiemnastolatkę z wyraźnym wyrzutem, a ta wydawała się oszołomiona. Jakby nie zdawała sobie sprawy z tego, dlaczego tak się zdenerwowałem. – Mnie już nie uwzględniasz w swoim życiu?

– Kocham cię, Harry – zdrętwiałem. Tak samo jak wtedy, gdy owe słowa zostały po raz pierwszy wydobyte z tych słodkich ust. W tej chwili również nie miałem pojęcia, co odpowiedzieć, chociaż odwzajemniałem tę miłość. Przynajmniej tak mi się wydawało. Jednak z jakiegoś powodu nie potrafiłem odpowiedzieć, że też ją kocham. Wciąż pamiętałem o Caroline, która czekała aż się odezwę. Niczego nie świadoma. Pewna mojej miłości i gotowa przyjąć mnie w swoje ramiona.

A co, jeśli się myliłem?

Co, jeśli pomyliłem miłość do Lacey z przyjaźnią? Może sam pogubiłem się w tym, co czuje właśnie przez te dwa tak wiele znaczące słowa? Jeśli popełnię błąd, stracę miłość swojego życia. Gdy Acey wylądowała w szpitalu, byłem święcie przekonany, że ją pokochałem. Chciałem zostawić Flack i zacząć życie bez niej, jednak teraz wszystko wydało mi się bardziej skomplikowane. Nie potrafiłem zrezygnować z żadnej z tych dziewczyn.

Nie byłem pewien, która była dla mnie ważniejsza.

Spuściłem niepewnie wzrok, wiedząc, że właśnie wbiłem sztylet w kruche serce szatynki. Miałem całkowitą świadomość tego, że moje czyny były sprzeczne ze słowami i myślami, ale nie potrafiłem nic na to poradzić. Nie mogłem wypowiedzieć w stronę Lace „Kocham cię”, gdy napawały mnie wątpliwości. To byłoby nie w porządku.

– Nic się nie stało – zapewniła dziewczyna z delikatnym uśmiechem, choć jej błękitne oczy połyskiwały smutkiem. Nie chciała, bym czuł się winien. – Po prostu sama już nie wiem, co o tym wszystkim myśleć, Harry. Nie wiem na czym stoję. Nie rozumiem twoich uczuć…

– Sam ich nie rozumiem – przyznałem, a telefon w mojej kieszeni się rozdzwonił. Pospiesznie zerknąłem na zrezygnowaną twarz Acey i odebrałem. Oszołomiony wsłuchiwałem się w damski głos po drugiej stronie, który w kuszący sposób zapraszał mnie do mieszkania Caroline. Zamrugałem kilkakrotnie, biorąc głęboki oddech. Próbowałem opanować ogarniające mnie podniecenie, jednak przed oczami miałem obraz seksownej, dojrzałej kobiety ubranej w bardzo skąpą bieliznę.

Zdałem sobie sprawę, że nigdy nie fantazjowałem o Lacey Evans. Ani przez myśl nie przyszło mi, byśmy wylądowali razem w łóżku. Może to przez te luźne ubrania, które nie pozwalały, by wyglądała kusząco? Albo po prostu nie interesowała mnie pod tym względem. Choć miała w sobie coś, co przyciągało mnie jak magnez i nie pozwalało odejść. I oczywiście była śliczna. Naturalnie piękna, choć nie potrafiła wykorzystać swoich atutów. W innym wypadku nie odpędziłaby się od mężczyzn i mógłbym mieć sporą konkurencję. Momentalnie odrzuciłem tę myśl, zerkając kątem oka na szatynkę. Bawiła się rogami poduszki, wyraźnie zamyślona.

– Będę do trzydziestu minut – rzuciłem do słuchawki i się rozłączyłem. Schowałem komórkę do kieszeni i już miałem się odezwać, gdy dziewczyna mnie uprzedziła.

– Idź. Caroline czeka – uśmiechała się. Jednak ten gest nie był przepełniony szczęściem, a ogromnym żalem. Smutkiem, który znów został spowodowany przeze mnie. Nieważne jak bardzo się starałem, ostatecznie i tak byłem źródłem jej bólu. – Dzięki za pomoc. Obiecuję, że odzyskasz pieniądze.

– Ale… – wskazałem na ranę na jej policzku, a ta machnęła obojętnie dłonią, mówiąc, że do wesela się zagoi. Nałożyła maskę pozornego szczęścia, nie chcąc zawracać mi głowy. Nie miała zamiaru mnie zatrzymywać, choć wiedziała, dokąd zmierzałem. A przecież widziałem, że wcale nie jest jej to obojętne.

– No idź już. Nie będę sama. Aaron zaraz przyjdzie.

Skinąłem, choć niechętnie i wyszedłem z pokoiku. Wspomnienie przyjaciela Lacey wywołało we mnie falę wzburzenia i omal nie zdecydowałem się zostać w szpitalu. Nie miałem jednak prawa być o nią zazdrosny. W końcu znajdowałem się w związku z inną dziewczyną. Ponadto Aaron był przyjacielem. Przynajmniej tak zawsze powtarzała Acey, choć czasami odnosiłem wrażenie, że stanowił bardzo ważną część życia Evans. Zdecydowanie ważniejszą, niż ja. I wiedział o wszystkim, co dziewczyna za wszelką cenę starała się przede mną ukryć. Bolało mnie to, choć nie powinienem się dziwić owej sytuacji. Lace była wdzięczna temu chłopakowi za to, że jej pomógł, gdy opuściła Dom Dziecka. Dzięki niemu jakoś sobie radziła, choć wpakowała się ostatnio w kłopoty. W dodatku bardzo drogie.

To nie Digger jej wtedy pomógł. Nie on ocalił Acey przed samobójstwem i bandytami, z którymi zadarła. Tą osobą byłem ja i to pozwoliło mi wierzyć, iż nigdy nie zostanę przez nią zapomniany.

Nie mogę uwierzyć, że zachowywałem się w tak absurdalny sposób, pragnąc obu kobiet naraz. Kochałem Lacey, ale nie chciałem rezygnować z Caroline. Być może było to kwestią przyzwyczajenia do jej osoby, choć nie jestem tego do końca pewien. Teraz wiem, że zachowałem się jak palant. Nigdy nie powinienem traktować Acey jak zabawki, a tak właśnie było. Cierpiała przez moje niezdecydowanie.

Przekręciłem klucz z szerokim uśmiechem na twarzy i jak najciszej się dało, wślizgnąłem się do środka. Dochodziła szósta rano, a wspomnienie minionej nocy wciąż krążyło w mojej głowie. Nie miałem pojęcia, co się działo z Caroline, jednak jej niespodzianki pobudzały moje najbardziej skryte fantazje. Sprawiała, że zapominałem o Lacey i jej problemach, choć w jakimś stopniu czułem się z tego powodu winny. Siedziała w szpitalu, a ja miło spędzałem czas u boku innej kobiety. I wciąż nie wiedziałem, która z nich była dla mnie ważniejsza.

Czy można kochać dwie dziewczyny naraz?

Dostrzegając Louisa siedzącego przed dużym telewizorem plazmowym, zwinąłem zielone jabłko z kuchni i ruszyłem w jego stronę. Kanały zmieniały się w jednej sekundzie, a stęknięcia Lou stawały się coraz to głośniejsze. Wyraźnie znudzony opierał głowę na dłoni.

– O tej godzinie ludzie śpią. Nie licz na jakieś ciekawe filmy tylko połóż się do łóżka – odparłem, rozsiadając się na wygodnej kremowej kanapie i ugryzłem owoc. Boo Bear ani na mnie nie spojrzał. Zacisnął usta w wąską linie i wyłączył monitor z taką złością, że myślałem, iż połamie pilot. – Stary, a tobie co? Kolejna sprzeczka z Eleanor? Pogodzicie się, tak jak zawsze – zapewniłem obojętnie, bowiem ta dwójka nie potrafiła gniewać się na siebie nawet przez godzinę. Bywało, że w ich związku raz układało się bezproblemowo, a raz kłócili się o byle co. Najwyraźniej nastał ten drugi okres.

– Z Eleanor wszystko w porządku. Czego nie można powiedzieć o Lacey, dupku! – wysyczał przez zęby Tomlinson, a w jego zielono-szarych oczach zabłysły ogniki gniewu. Uniosłem pytająco brwi, a chłopak zerwał się z kanapy i ruszył w stronę schodów. Bez wahania ruszyłem za nim, pospiesznie zagradzając mu drogę.

– Coś się stało z Lace? Jakieś problemy z jej zdrowiem? – spytałem przerażony i zacząłem szarpać przyjaciela za ramiona. – Do cholery, odpowiedz! Gdy u niej byłem, czuła się dobrze!

– Czuła się dobrze, dopóki się nie zjawiłeś  i znów zraniłeś jej serce – wysyczał przez zęby, wyrywając się z uścisku. Jeszcze nigdy nie widziałem, by Lou był tak wściekły. Stałem, z oszołomieniem przyglądając się rozgniewanej twarzy i nie potrafiłem się odezwać. – Mówiłeś mi, że ją kochasz! Zapomniałeś już o tym?! Skoro tak nie jest to na cholerę robisz jej nadzieje?! Dlaczego bawisz się nią, a nie zostawisz po prostu w spokoju?! Odpowiedz, egoisto!

– Gdybym był egoistą nie zapłaciłbym dziesięciu tysięcy, by te ciemne typki zostawiły ją w spokoju! – krzyknąłem oburzony, marszcząc gniewnie brwi. – Dzięki mnie jeszcze stąpa po tej ziemi, więc o co ci chodzi?! Nie robię nic złego!

– I to daje ci prawo do tego, by traktować ją jak zabawkę?! Przychodzisz do niej, gdy nie jesteś z tą sflaczałą Flack, która całkowicie ci rozum odebrała! Idziesz do Lace, gdy szukasz pocieszenia, a potem zostawiasz! W ogóle nie liczysz się z tym, co ona czuje!

– Z Caroline jest mi dobrze – oznajmiłem już spokojniejszym tonem, nie zważając na prychnięcie chłopaka. – Przez chwilę pogubiłem się we własnych uczuciach. Nie jestem pewien, czy chce rezygnować z obecnego związku dla tak problemowej dziewczyny, jak Acey. Jest dla mnie bardzo ważna, ale gdy pomyślę o tym, co powiedzą fani, media… To mnie przerasta. Lace nie jest ani Eleanor, ani Danielle. Zresztą sam dobrze o tym wiesz.

– Lacey jest taką samą dziewczyną, jak każda inna i zasługuje na kogoś, kto będzie z nią pomimo wszystko – Louis odepchnął mnie na bok i wspiął się na schody. – Nie poznaję cię, Harry – wyznał, rzucając mi rozczarowane spojrzenie. Spuściłem zawstydzony głowę. – Nie wiem, kim jesteś, ale mój przyjaciel nigdy nie zachowywałby się w taki sposób. Przenigdy nie wypowiedziałby tak pustych słów.

Zostałem sam. Słowa Tomlinsona echem odbijały się w mojej głowie, nie pozwalając na pozbycie się poczucia winy. Nie powinienem wypowiadać swoich obaw na głos. Przez to jeszcze bardziej pogrążyłem się w oczach przyjaciela, który już i tak miał mnie za skończonego dupka. Przeczesałem nerwowo grzywkę i wróciłem na kanapę, chcąc zająć myśli czymś innym. Miałem nadzieję, że telewizor mi w tym pomoże, jednak ostatecznie wyłączyłem monitor. Louis miał rację. Szedłem do Lacey, gdy czegoś od niej oczekiwałem. To do niej zwracałem się ze smutkiem. Jej opowiadałem o rzeczach, które zadawały mi ból, a ona zawsze potrafiła odciągnąć złe myśli i sprawiała, że na mojej twarzy znów powracał uśmiech.

Wykorzystywałem to. Wykorzystywałem jej miłość i zadawałem ból, jednak nie potrafiłem pozwolić jej odejść. Czułem, że zajmowała szczególne miejsce w moim miejscu, ale Caroline również w nim tkwiła. Z tymże Flack i Acey zupełnie się od siebie różniły. Gdyby Evans pojawiła się w światłach reflektorów i media dowiedziałyby się, jaka jest naprawdę - obrzucono by ją błotem. Sam nie miałbym spokoju i musiałbym walczyć z wszystkimi przeciwnościami. Nie byłem na to gotowy. Dlatego wolałem trzymać się pewnej sytuacji, niż stąpać po krawędzi i ryzykować.

Czy to oznacza, że powinienem zrezygnować z Lace? Tylko jak, skoro nie mogłem nawet myśleć o rozstaniu?

Niechętnie wyjąłem komórkę, z której wydobył się sygnał wiadomości.

„Dziękuję za cudowną noc. Liczę na powtórkę”, przeczytałem i rzuciłem telefon na drugi koniec kanapy. Chociaż myśl o powtórce z nocy była niesamowicie kusząca, obecnie nie miałem ochoty o tym nawet myśleć. Musiałem w końcu zastanowić się nad tym, czego chciałem. Jeśli w końcu nie wezmę odpowiedzialność za swoje czyny, stracę nie tylko Lacey, ale również Louisa.

Nie mogłem do tego dopuścić.

Poprawiłem nerwowo starannie ułożone włosy i wszedłem do ogromnego, białego budynku. Szedłem przez szpitalny korytarz, machając z uśmiechem do chorych dzieciaków, które z niedowierzaniem patrzyły na moją osobę. Przy kilku nawet się zatrzymałem, zamieniając parę słów i życząc szybkiego powrotu do zdrowia. To było przykre, że tak młodzi ludzie chorowali na ciężkie choroby, które odbierały im najpiękniejsze chwile życia. Nie pozwalały dożyć starości.

Podszedłem do recepcjonistki, podając dane Acey. Już miałem odejść, gdy szczupła, niska kobieta o długich, czarnych włosach zawołała mnie z powrotem.

– Pacjentka, o której pan mówił wyszła dzisiaj ze szpitala. Dosłownie dwadzieścia minut temu.

Wytrzeszczyłem oczy, z oszołomieniem przyglądając się małym, błękitnym oczom. Jak to możliwe, że o niczym nie wiedziałem?

– Proszę sprawdzić jeszcze raz…

– Lacey Evans została wypuszczona do domu. To ta dziewczyna, która została zraniona w policzek. Widziałam, jak wychodzi – poinformowała ze stoickim spokojem.

Podziękowałem i przyspieszonym krokiem ruszyłem w stronę wyjścia. Wyjąłem komórkę i wybrałem numer Evans. Po chwili załączyła się poczta.

– Lacey, gdzie jesteś? Odezwij się, proszę – nagrałem się i nacisnąłem czerwoną słuchawkę.

Przystanąłem na światłach, zastanawiając się, dokąd iść. Niepokój ogarniał moje ciało.

Czułem, że nie przez przypadek nie zostałem poinformowany o wypisie ze szpitala. Acey nie chciała, żebym o tym wiedziała.

To był początek najgorszego okresu w moim życiu. Później było jeszcze gorzej.