Rozdział szesnasty

„Musisz zapomnieć złe wspomnienia. Nigdy nie powinnaś ich pamiętać. Jeśli nie możesz ich wymazać, to problem”

Zarzuciłem długie, ciemne pasmo dziewczyny za ucho, nie spuszczając wzroku od jej przepięknych błękitnych oczu. Gładziłem delikatny policzek, nie potrafiąc nacieszyć się jej obecnością. Stała przede mną. Mogłem na nią patrzeć, dotykać, widzieć, jak się uśmiecha. A tak niewiele brakowało, by to już nigdy się nie zdarzyło. Mogłem nie zdążyć, a wtedy ciało Lacey dryfowałoby z wiatrem w tej lodowatej wodzie pod mostem Westminsterskim.

Po policzkach mimowolnie spłynęły mi łzy. Odwróciłem wzrok od Evans, czując, jak serce ciśnie się do gardła. Wciąż nie potrafiłem pozbierać się po liście i godzinach poszukiwań tej osiemnastolatki. Chciała się zabić. Była gotowa to zrobić nawet na moich oczach i, gdybym nie zareagował w odpowiedniej chwili, widziałbym jej śmierć. Czy mógłbym kiedykolwiek zapomnieć o czymś takim?

– Harry…

– Wciąż nie mogę uwierzyć, że chciałaś się zabić – odparłem, a mój głos był przepełniony bólem i poczuciem winy. Nie chciałem, żeby zabrzmiało to w ten sposób, ale nie potrafiłem zapanować nad emocjami. Lacey naprawdę bardzo mnie zraniła. Chciała popełnić samobójstwo, chociaż doskonale wiedziała, jak bardzo była dla mnie ważna. Czy ona naprawdę myślała, że to jedyna ucieczka przed problemami? Dlaczego po prostu szczerze ze mną nie porozmawiała i nie poprosiła o pomoc? Przecież nie kazałbym jej odejść, wiedząc, w jak trudnej sytuacji ją postawiono. Nigdy nie zostawiłbym ją samą. W końcu obiecałem, że nie pozwolę jej skrzywdzić.

Acey nic nie mówiła. Po prostu stała ze spuszczoną głową, opierając się o pień starego drzewa. Światło latarni rzucało delikatną poświatę na jej bladą, zmęczoną twarz. Uwydatniało na niej smutek, wszystkie pozostałości po łzach. Do czego to uczucie mogło zaprowadzić nas oboje? Czy nie było zbyt silne, a zarazem niebezpieczne, by wciąż w nie brnąć? Czy to normalne, że jeden człowiek tak szybko przyzwyczajał się do bliskości drugiego i zaczynał żywić do niego tak silną miłość? Byłbym gotów oddać za Evans życie nawet w tej chwili. Nie wahałbym się, wiedząc, że to by ją ocaliło. Zrobiłbym dla niej dosłownie wszystko i wiedziałem, że ona czuła dokładnie to samo. Właśnie to tak bardzo mnie przerażało. Poświęcilibyśmy dla siebie tak wiele, nie oglądając się za siebie. Czy miłość nie powinna wyglądać jak w tanich romansach; piękna, szczęśliwa, bez żadnych przeszkód na drodze? Wiedziałem, że nie, ale pragnąłem, by było inaczej.

– Opowiedz mi o tych niebezpiecznych typkach, Lacey – poprosiłem załamany, spoglądając w gwiazdy. – Czemu chcą cię zabić? Wzięłaś od nich kasę i nie masz za co oddać, prawda? Dlaczego w ogóle weszłaś z nimi w jakieś układy?

Widziałem, że brunetka nie chciała mieszkać mnie w te sprawy. Nerwowo bawiła się dłońmi, zagryzała suche wargi i uciekała wzrokiem. Bała się. Nie o siebie, a o mnie. A przecież to ona została już kiedyś pobita przez tych bandziorów i z pewnością nie raz ją zastraszano. Teraz wiedziałem, kto stał za jej siniakami i czułem, iż sprawa należała do poważnych. Inaczej Lacey nie stałaby tutaj taka przerażona, ledwo ocalona przed próbą samobójczą.

– Oddamy im ten dług i dadzą ci spokój – zapewniłem, kładąc dłoń na jej ramieniu. – Musisz mi tylko powiedzieć, ile. Nie wiem, czy mam tyle gotówki przy sobie, czy muszę iść do banku. Załatwmy to jak najszybciej, Lace. Nie chcę, by coś ci się stało.

– A ja nie chcę, byś płacił za moje błędy. Nie możesz się mieszać w takie sprawy, gdy prasa się dowie…

– Do cholery, tu chodzi o twoje życie! – wykrzyczałem wyprowadzony z równowagi. Nie mogłem uwierzyć, że Evans nawet teraz myślała o mojej karierze i prasie. Przecież w każdej chwili ktoś mógł zaciągnąć ją w ciemny zaułek i zatłuc na śmierć. Albo strzelić kulkę prosto w łeb i po sprawie.

– On ma rację. Lepiej skorzystaj z propozycji tego nadzianego chłopca, inaczej twój koniec nastąpi w tej chwili.

Oszołomiony poczułem, jak ktoś wykręca mi ręce i nachyla brutalnie do tyłu. Nie widziałem oprawcy za plecami, za to patrzyłem wprost na wysokiego, umięśnionego mężczyznę o jasnoblond włosach z długą grzywą uniesioną do góry. Miał podłużną twarz z zadartym nosem i bardzo dużymi, niekształtnymi ustami. Wyglądały jak po nieudanej operacji plastycznej, choć z pewnością takowej nie przeszedł. Jego zielone oczy przepełniło szaleństwo. Gdy ujrzałem błysk noża, który przyległ do szyi sparaliżowanej Lacey, czułem, że tracę grunt pod nogami. To nie mogło dziać się naprawdę. To tylko moja wyobraźnia…

– Długo nie mogłem cię odnaleźć, malutka – mężczyzna przejechał nożem po bladych policzkach Evans, uśmiechając się przy tym jak szaleniec. Naprawdę bałem się, że zaraz zabije dziewczynę, a nawet nie mogłem ruszyć jej na ratunek. – Ostrzegałem cię, że karze tych, którzy nie oddają długów. Naprawdę byłem w stosunku do ciebie bardzo wyrozumiały, ale czas dobiegł końca. Przykro mi, że to musi skończyć się w taki sposób. Nie lubię zabijać młode, samotne dziewczyny…

– Jeśli spłacę dług, pozwolisz jej żyć? – spytałem przerażonym głosem, krzywiąc się z bólu. Chłopak, który wykręcał mi ręce był zbyt silny. – Oddam ci pieniądze nawet w tej chwili! Ale do cholery, nie rób jej krzywdy!

– Jestem ciekaw czym taka problemowa dziewczyna zdobyła uznanie u bogatego chłopczyka – blondyn znów pogładził ostrym narzędziem policzek nastolatki, po czym rzucił mi zadowolony uśmiech. Lace stała w jego ramionach, z przerażeniem patrząc na zaostrzone ostrze. Cała się trzęsła. Widziałem jednak jej błagalne spojrzenie, bym tego nie robił. Z jej błękitnych oczu spływały łzy, które sztyletowały całą mą duszę. Nie mogłem jej stracić. Nie w chwili, gdy dopiero ją odzyskałem. Spoglądałem to na nią, to na nieatrakcyjnego bandytę i czekałem, aż znów się odezwie. To on tu rozdawał karty, nie ja. Nie Lacey. On. – Ale nie ważne. Dajesz mi dziesięć tysięcy funtów i jesteśmy kwita.

Zamarłem. Dziesięć tysięcy funtów?! Jak miałbym chodzić z taką kwotą w portfelu? W środku miałem z dwa tysiące. Nic więcej. Chłopak, który mnie trzymał, puścił i stanął obok, w razie gdybym chciał uciec. Wyglądał podobnie do nożownika, jednak miał mniejsze usta, zgrabny, mały nos i kruczoczarne włosy. Był zdecydowanie przystojniejszy. Wyglądał na groźniejszego, mrożąc mnie czarnymi jak noc oczami. Rozciągnąłem obolałe ramiona i wyciągnąłem z kieszeni portfel. Miałem równe dwa tysiące, pięć centów oraz karty kredytowe.

– Mam przy sobie tylko dwa tysiące. Muszę skoczyć do bankomatu – niepewnie wskazałem kwotę, a brunet zabrał ją ode mnie i zaczął liczyć.

– Dwa tysiaki – przyznał po obliczeniu sumy.

– Dotrzymaj towarzystwa naszej kochanej Lacey, a ja skoczę z dzieciakiem do bankomatu. Mam nadzieję, że nie masz limitu na karcie, bo twoja koleżanka zginie – rzucił dziewczyną w stronę kumpla, przystając naprzeciwko mnie. Nie odwróciłem wzroku, mierząc blondasa nieufnym spojrzeniem. Bałem się go. Miał nóż i Acey za zakładnika, ale nie sądziłem, by chciał kogoś dzisiaj zabić. Zależało mu na pieniądzach. Mógł je odzyskać i z pewnością nie zmarnowałby tej okazji.

– Nigdzie nie ruszę się bez Lace – odparłem stanowczo. – Skąd mogę wiedzieć, że twój kumpel jej nie zabije, gdy dostaniesz kasę? Nie ufam ci.

Chłopak jedynie pokiwał głową i Evans znalazła się obok. Jednak nie na długo, gdyż chłopak z dużymi wargami pociągnął mnie naprzód, chowając w rękawie połyskujący w świetle księżyca nóż. Odwróciłem się w stronę dziewczyny, posyłając jej uspokajające spojrzenie, ale ona patrzyła na mnie z przerażeniem. Z ruchu jej warg wyczytałem „przepraszam” i dostrzegłem kolejne łzy na policzkach. Jak bardzo chciałem ją teraz przytulić i zapewnić, że już po wszystkim. Że jest bezpieczna i więcej nie spotka jej nic złego.  Niestety nie mogłem. Nie, dopóki bandyci nie otrzymają całej kwoty.

Po dwudziestu minutach stałem już pod bankomatem, drżącymi rękoma wyciągając sporą gotówkę. Wiedziałem, że będę musiał się tłumaczyć chłopakom na co wydałem tyle pieniędzy w jeden dzień, ale tym postanowiłem pomartwić się, jak Acey będzie już bezpieczna.

Podałem pieniądze blondynowi, a ten z zadowoleniem wrzucił wszystko do dużej torby jednorazowej. Podziękował mi tak, jakbyśmy byli przyjaciółmi, a potem podał worek towarzyszowi i podszedł do Evans.

– Wybacz, malutka, ale muszę pozostawić po sobie mały ślad – powiedział i nim się obejrzałem, Lace leżała na ziemi, przeraźliwie krzycząc, a bandyci rzucili się do biegu.

Przerażony zauważyłem krew. Nachyliłem się nad skuloną dziewczyną, drżącymi rękami unosząc jej głowę. Nie potrafiłem zrozumieć, co się stało. Przecież miałem dać pieniądze i zabrać nastolatkę w bezpieczne miejsce. Dlaczego więc leżała w kałuży gęstej, czerwonej cieczy, która wypływała z jej twarzy? Dlaczego tak przeraźliwie płakała?

– Lacey… Co się dzieje? Co mam robić? – spytałem przerażony, ale szatynka wciąż płakała, chwytając się za twarz. Jej blade dłonie były całe we krwi. Roztrzęsiony prosiłem, by się uspokoiła i wyciągnąłem komórkę. W pierwszej chwili myślałem, że wezwanie pogotowia nie będzie odpowiednie, jednak ostatecznie wykręciłem numer alarmowy. Jeśli Lace miała się przeze mnie o to wściekać, nie ważne. Działo się coś złego.

Czułem, że tego dnia nigdy nie zapomni.

– Zaraz będzie pogotowie. Trzymaj się, Lace. Proszę… – wyszeptałem przez łzy, modląc się w duchu, by nie odbierano mi jej po raz kolejny.

Wtedy myślałem tylko o tym, by jej nie stracić. Strach paraliżował moje ciało, myśli, ale resztkami sił modliłem się do Boga. Błagałem go, by nie pozwolił umrzeć najważniejszej osobie mojego życia. Płakałem, powtarzając, jak bardzo kocham tę zagubioną dziewczynę i ile jest dla mnie warta. Tak, jakby słowa mogły coś w tej chwili zrobić.

– Napij się kawy.

Uniosłem półprzytomny wzrok na Louisa i wziąłem od niego kubek parującego napoju. Nie miałem pojęcia ile minęło czasu odkąd przesiadywałem w szpitalu, jednak dla mnie były to całe wieki. Nie mogłem uwierzyć, że ten dzień musiał zakończyć się w taki sposób. Łzy spływały mi na samą myśl o tym, co będzie czuła Acey po przebudzeniu. Teraz spała nafaszerowana lekami przeciwbólowymi, ale gdy się obudzi, ból powróci. Na jej twarzy już na zawsze pozostanie sporej wielkości blizna po nożowniku, który zranił jej lewy policzek. Nigdy nie zapomni tego, co się stało. Jak mogłem pozwolić, by skrzywdził moją zagubioną Lacey? Jak mogłem pozwolić ją tknąć komukolwiek?

– Powinienem to powstrzymać – zacząłem łamiącym się głosem, odkładając kawę na puste krzesło z prawej strony. – Byłem tam i nic nie zrobiłem. To moja wina, Louis!

– Nie mogłeś nic zrobić. Nie obwiniaj się – głos Tomlinsona był spokojny. Patrzył na mnie tymi troskliwymi, zielono-szarymi tęczówkami i sprawiał, że czułem się naprawdę okropnie. Jemu udało się kiedyś ocalić Lace, a ja schrzaniłem sprawę. Jak miałem się nie obwiniać, skoro byłem w miejscu, gdzie to wszystko się wydarzyło?! – Policja złapie tych drani i wsadzi do więzienia, a ty odzyskać swoje pieniądze.

– Chrzanić pieniądze, nie zależy mi na tym! – krzyknąłem bezradny, chowając twarz w dłoniach. – Chciałbym, by Lacey nie miała tej paskudnej blizny na twarzy. Zdajesz sobie sprawę z tego, co będzie przeżywała ilekroć spojrzy w lustro? To nie miało tak się zakończyć…

Rozpłakałem się. Jak małe, niewinne dziecko, a przecież byłem już pełnoletnim chłopakiem. Nie potrafiłem jednak tłumić uczuć w takiej chwili. Zresztą, w ogóle w tym dobry nie byłem. Płakałem, gdy chciałem płakać. Śmiałem się, gdy miałem dobry humor. Zupełnie odwrotnie, niż Lace. Ona zawsze ukrywała smutek, by mnie rozweselić. Zawsze dbała o to, bym się uśmiechał, choć sama nie miała powodów do szczęścia. Była moją ukochaną gwiazdą, która wprowadziła radość do mojego życia. Świeciła najjaśniej tylko w mojej obecności, dzięki czemu czułem się wyjątkowy. Tej gwiazdy nie mogło zabraknąć w moim życiu. Bez niej byłem samotnym wędrowcem, błądzącym po pustyni bez końca. Byłem nikim.

– Nie zapominaj, że Lacey to silna dziewczyna. Przeszła w swoim życiu więcej, niż niejedna osoba i teraz z pewnością też sobie poradzi. Pomogłeś jej, Harry. Gdyby nie ty, zginęłaby z rąk tych bydlaków. Zobaczysz, że Acey będzie ci wdzięczna, gdy się obudzi.

– Chcę tylko, żeby była szczęśliwa – oznajmiłem ze łzami w oczach. Zacisnąłem pięści, przymykając ciężkie powieki. – A wcale tak nie jest.

Czułem się zmęczony. Zmęczony wszystkim, co działo się dookoła, a przede wszystkim tym, co działo się wokół Lacey. Odkąd ją poznałem, nie przeżyłem jednego normalnego dnia. Zawsze były jakieś podteksty związane ze śmiercią. Kilka razy próbowała mnie odtrącić, ale ostatecznie przy niej pozostałem. Odnalazłem ją za pierwszym, drugim, a także trzecim razem. I chociaż to nie było normalne, a Lacey Evans rzeczywiście należała do problemowych dziewczyn, nie zamieniłbym jej na żadną inną kobietę. I nie cofnąłbym czasu.

– Kocham ją, Louis. Nie wiem od kiedy i dlaczego wcześniej tego nie zauważałem, skoro ty to widziałeś, ale… naprawdę ją kocham – wyznałem, a przyjaciel uśmiechnął się pod nosem. – Dlatego tak bardzo się martwię. Boję się, że nie będę dla niej zbyt dobry…

– Harry – Lou położył dłoń ramieniu, a mi od razu zrobiło się lżej na duszy. Wiedziałem, że mając go przy boku mogłem wszystko. Dawał mi wsparcie, którego potrzebowałem. Dzięki niemu wystarczało mi sił, by walczyć o wszystko, co kochałem – jesteś najbardziej troskliwym, wrażliwym i romantycznym chłopakiem na półkuli ziemskiej. I ty śmiesz wątpić, czy nie będziesz odpowiedni dla Acey? Prędzej ona nakopie ci do tyłka, niż to stanie się prawdą.

Mimowolnie zaśmiałem się, szturchając przyjaciela lekko w ramię. Gdyby wszystko było takie proste… Ale, czy to właśnie nie dzięki problemom ludzie wiedzieli na kogo naprawdę mogli liczyć? To dzięki nim zdałem sobie sprawę, kto jest dla mnie tak naprawdę ważny. Teraz musiałem spotkać się z Caroline i wyznać jej prawdę. Pragnąłem być z Lacey, dlatego musiałem zakończyć związek z Flack. Nie kochałem jej. Ta miłość już dawno odjechała innym pociągiem w miejsce, w którym wszystko przemija. Nic nie mogłem na to poradzić. Żałowałem tylko, że tak późno to wszystko zrozumiałem. Miałem nadzieję, że w końcu zacznie się jakoś układać, a Acey dojdzie do siebie po tym, co się stało.

Postanowiłem zaopiekować się ukochaną osobą i stać się najbardziej opiekuńczym chłopakiem na świecie. Wszystko, by wynagrodzić Evans chwile, w których sprawiłem jej ból i nie zauważyłem, jakim uczuciem mnie darzyła. Byłem ślepym głupcem wracając do dawnego związku, ale koniec z tym.

Odzyskałem Acey, choć znajdowała się teraz w szpitalu z szramą na policzku. Dla mnie wciąż będzie piękna - niezależnie od tego, czy rana się zagoi prawie niewidzialnie, czy też nie. Tak działała po prostu miłość.

Próbowałem myśleć pozytywnie, gdy Lace leżała w szpitalu. Z początku się łamałem, ale Louis pozwolił mi wierzyć, że będzie dobrze. Uwierzyłem mu. W końcu mówi się, że po każdej burzy zawsze wychodzi słońce, prawda? Szkoda tylko, że szczęście jest ulotną chwilą, a smutek trwa zdecydowanie dłużej. Swoją drogą, tak się zastanawiam, dlaczego w związku z Lacey zawsze towarzyszyło nam cierpienie? Może to był jakiś znak, że powinniśmy żyć osobno? Nie wiem. Ale gdyby tak było, nie przejąłbym się. Nigdy nie zrezygnowałem z Lacey  i nigdy nie zrezygnuje.