Rozdział piętnasty

„Chciałem ci powiedzieć, ale łzy wypływały z oczu. To jest to, co chciałem ci powiedzieć: będę na ciebie czekać, ponieważ cię kocham”

Harry. Harry!

Uniosłem wzrok na Caroline, która wymachiwała dłońmi przed moją twarzą. Nie miałem pojęcia, jak długo siedziała naprzeciwko, trzymając w dłoni ogromną watę cukrową w kolorze różowym. Rozejrzałem się dookoła, zdając sobie sprawę, że jesteśmy przy London Eye. Zatrzymałem wzrok na ogromnej maszynie, czując, jak serce ściska się z bólu. W głowie od razu pojawiło się jedno z licznych wspomnień, jakie przeżyłem z Lacey. To właśnie w jednej z kabin przytuliłem Lace, dając jej do zrozumienia, że była dla mnie bardzo ważna. To tutaj mówiłem ile dla mnie znaczy, choć wcale tego nie oczekiwała.

Przymknąłem powieki, chcąc poczuć jeszcze raz obecność tej dziewczyny. Ile bym dał, by wrócić do tamtych chwil… Dlaczego sprawy musiały się tak pokomplikować? Czy to sprawiedliwe, że straciłem jedną z najważniejszych osób w mym życiu? Już raz musiałem pogodzić się z utratą Flack, którą kochałem jak wariat. Teraz ta sama kobieta stała przede mną, ale zdawała się być zupełnie kimś innym.

A może to ja się zmieniłem? Może nie chciałem uwierzyć, iż ta miłość odeszła razem z pierwszym rozstaniem?

Westchnąłem, ze smutkiem chwytając watę. Niechętnie oderwałem kawałek, wpychając ją do ust i uniosłem kciuk, sztucznie się przy tym uśmiechając. Brunetka w dalszym ciągu przyglądała mi się z determinacją, jednak udawałem, że tego nie dostrzegam. Co miałbym jej niby powiedzieć? Że w głowie siedzi mi inna dziewczyna i nie potrafię o niej zapomnieć? Że pragnąłem znajdować się teraz przy Lacey Evans, ponownie spojrzeć na jej przepiękny uśmiech, poczuć ciepło ciała… Nie mogłem tego zrobić. Sprawy skomplikowałyby się jeszcze bardziej.

Zatrzymałem się, czując uścisk na nadgarstku. Zaskoczony spojrzałem na Flack z ustami pełnymi watą cukrową. Przełknąłem ją, spuszczając wzrok. Nie potrafiłem znieść patrzenia w te błękitne tęczówki, które niegdyś były moim całym światem. Dziś przypominały mi one zupełnie inną dziewczynę. Dlaczego to musiało być takie trudne?

Stłumiłem łzy napływające do oczu, próbując szczerze się uśmiechnąć. Sądząc po minie kobiety nijak to wyszło.

– Gdzie jesteś, Harry? Na pewno nie tutaj – odezwała się. – Coś się stało, prawda? Nie potrafisz kłamać. Zawsze czyta się z ciebie jak z otwartej księgi.

Miała rację. Nie byłem dobry w kłamaniu i często zazdrościłem Louisowi, czy Zaynowi, którym łganie nie sprawiało żadnego problemu. Potrafili każdego przekonać do swoich racji, nawet jeśli daleko odbiegały one od prawdy. Musiałem przyznać, że w niektórych sprawach była to naprawdę pomocna umiejętność. Czasami kłamstwo pomagało nie ranić innych. W tym przypadku chciałbym ukryć prawdziwe emocje i udawać, że wszystko było w porządku.

Westchnąłem, zbierając się w sobie do wyjawienia prawdy. Caroline od razu rozpoznałaby, że ukrywam prawdę, więc próba kłamania była zupełnie bez sensu. Już miałem coś powiedzieć, gdy usłyszałem sygnał wiadomości. Drżącymi rękoma wyjąłem komórkę z kieszeni granatowych dżinsów, a gdy na wyświetlaczu ujrzałem imię Lacey, momentalnie odczytałem wiadomość: „Spotkajmy się w Rain Cafe. Siedzę przy naszym stoliku”.

– Przepraszam, Caroline, ale muszę lecieć. To pilne – rzuciłem w stronę brunetki, wręczając jej resztki słodkiej waty cukrowej i biegiem ruszyłem w stronę jednej z uliczek, gdzie znajdowała się kawiarnia.

Serce biło w mojej piersi jak szalone, a w głowie pojawiały się coraz to inne scenariusze. Nie miałem pojęcia jak się zachowam, gdy tylko ujrzę Evans. Co jej powiem, jak wszystko potoczy się dalej? A może chciała się spotkać tylko po to, by oznajmić, że mam w żaden sposób nie próbować się z nią skontaktować? Czy miałem w ogóle prawo prosić, by przy mnie została, choć znałem jej uczucia? Wciąż byłem z Caroline, a Lacey… Stała się dla mnie kimś naprawdę ważnym.

Wbiegłem do „Rain Cafe” jak oparzony, kierując wzrok wprost do stolika przy dużej szybie. Zamiast ślicznej dziewczyny w bluzie z kapturem i rozpuszczonymi, długimi włosami ujrzałem sylwetkę chłopaka w szarym sweterku. Machał w moją stronę, dając mi znak, bym usiadł. Rozejrzałem się niepewnie dookoła, by powolnym krokiem ruszyć do stolika. Niczego z tego wszystkiego nie rozumiałem. Dlaczego ten nieznajomy typek napisał wiadomość z numeru Lacey? Po co to nagłe spotkanie? Nie przypuszczałbym, że zawód przyniesie mi tak ogromny ból. Wierzyłem, że ujrzę przyjaciółkę, a zamiast niej pojawił się ten chłopak. To było cholernie niesprawiedliwe.

Przysiadłem na krześle, wbijając smętne spojrzenie w twarz nieznajomego. Ilustrował mnie dużymi, zielonymi oczami znad ciemnych rzęs, a usta zaciskał w wąską kreskę. Przeczesał dłonią gęste, ciemne włosy postawione na żelu, drugą dłoń zaciskając na jakiejś białej kopercie.

– Gdzie Lacey? O co tutaj chodzi? – spytałem, a głos zabrzmiał chłodniej, niż przypuszczałem.

– Chętnie przywaliłbym ci w tą słabną buźkę, ale powstrzymam się ze względu na Lace. Wiedz jednak, że gdyby nie ona…

– Daruj sobie – przerwałem, a chłopak zacisnął gniewnie pięści, marszcząc przy tym brwi. Widziałem, że był czymś rozgniewany, ale wcale mnie to nie obchodziło. Nie znał mnie, więc dlaczego wygadywał takie rzeczy? W dodatku mieszał we wszystko Lacey.

– Niby jesteś taki sławny, a nawet nie pomogłeś Lace wywinąć się z kłopotów, chociaż może zginąć w każdej chwili – kontynuował szatyn śmiertelnie poważnym tonem, przysuwając kopertę w moją stronę. – Udław się tymi pieniędzmi. Sam spróbuję jej jakoś pomóc. Znajdę rozwiązanie i nie pozwolę, by ci faceci ją zabili, rozumiesz?! Popełniła błąd, ale to nie oznacza, że ma przez to umrzeć. Jestem tutaj tylko dlatego, że Lace chciała, bym ci to przekazał – wskazał wzrokiem, podnosząc się z miejsca. – ale nie zamierzam więcej się z tobą kontaktować. Dla mnie mógłbyś być martwy.

Oszołomiony patrzyłem za oddalającym się chłopakiem, nie bardzo rozumiejąc, co miał na myśli. O jaką pomoc i pieniądze chodziło? W jakie kłopoty wpakowała się Lace i dlaczego o niczym mi nie powiedziała? Naprawdę musiałem dowiadywać się takich rzeczy z drugiej ręki? Przecież gdybym wiedział, że coś jej zagrażało…

Zamrugałem kilka razy, przypominając wszystkie słowa, w których Evans wspominała o śmierci. Nie dosłownie, ale zawsze powtarzała, że nie pozostało jej dużo czasu. Już wtedy musiało się coś wydarzyć… Dlaczego nie drążyłem tego tematu, udając, że tego nie słyszę?

Starannie rozdarłem list, wyciągając jego zawartość. Nim przeczytałem treść zawartą w środku, wziąłem głęboki oddech. Bałem się tego, co mógł zawierać ten skrawek kartki. Ręce drżały, a serce biło niespokojnym rytmem. Przerażała mnie myśl o tym, jakie niebezpieczeństwo groziło tej dziewczynie. Może wszystkie wyjaśnienia zostały zawarte właśnie w tym liście? Nie czekając dłużej, przeczytałem pierwszy akapit.

„Drogi, Harry, zatrzymałem się, nie potrafiąc powstrzymać łez. Zacisnąłem zęby, gniewnie ocierając pierwszą kroplę słonawej cieszy. Zamrugałem kilka razy oczami, pogłębiając się w dalszy ciąg zgrabnych liter, tworzących zdania. Pewnie zastanawiasz się, dlaczego pisze, a nie porozmawiam z Tobą w cztery oczy. Aaron z pewnością nie powstrzymał się od powiedzenia tego, co mu ślina na myśl przyniosła, ale musisz zrozumieć. On już taki jest i martwi się o mnie. Odkąd wpakowałam się w ten cały syf starał się mi pomóc, ale nie potrafi. Zrobił dla mnie tak wiele, że w ogóle nie powinien przejmować się tym, co się ze mną stanie, ale… Nieważne. Koniec o nim. Dziś wszystko się skończy. Nie zamierzam dłużej sprawiać zarówno jemu, jak i Tobie kłopotów. Moje narodziny były jakimś cholernym żartem, przez który musiałam tyle wycierpieć… Wiedz jednak, że to właśnie Ty, Harry, sprawiłeś, że choć na krótka chwilę pokochałam życie i nie żałuje naszego pierwszego spotkania. Ani żadnego innego. Cieszę się, że nie zdecydowałam się odejść wcześniej, ponieważ bym Ciebie nie poznała. A teraz mogę odejść z porywem wiatru i świadomością, iż miałam przy sobie osobę, którą pokochałam całym sercem. Wiem, czym jest miłość i szczęście dzięki Tobie. Chciałam podziękować Ci za to z całego serca. Dla mnie Harry Styles nie jest popularnym muzykiem, którego lubię, ponieważ jest sławny i wszyscy za nim szaleją. Dla mnie Harry Styles jest niesamowicie uczuciowym i najbardziej wrażliwym facetem, jakiego kiedykolwiek poznałam. Jest pierwszą i ostatnią osobą, w której się zakochałam. Wydaje mi się, że umieranie z świadomością, iż jest się kochanym przychodzi zdecydowanie łatwiej. Kochasz mnie, wiem to. Jednak jestem świadoma tego, iż miłość do Caroline jest silniejsza i nie mam prawa stawać między Wami. Mam tylko nadzieję, iż już więcej nie będziesz przez nią cierpiał. Chcę, byś był szczęśliwy. A gdy przeczytasz o mojej śmierci, pamiętaj, że nie jesteś jej winien. Wolałam pójść tą drogą, niż dać się zabić tym bydlakom. W nic się nie mieszaj, te sprawy Cię nie dotyczą. Po prostu odnalazłam pomoc tam, gdzie nie powinnam. Sama zawiniłam, takie jest życie. Nie chciałam, byś mi pomógł, ponieważ nigdy nie zależało mi na Twoich pieniądzach. Chcę byś o tym pamiętał i przychodząc na mój grób nie czuł jakiegokolwiek żalu. Umarłam szczęśliwa. Dzięki Tobie. Lacey”.

Zgiąłem kartkę, wybiegając z kawiarni. Zderzyłem się z kimś przy wyjściu, jednak nie zwróciłem na to uwagi i biegłem ile sił w nogach. Nie miałem pojęcia, dokąd pójść, ale za nic nie dopuszczałem do siebie myśli, że mogło być już za późno. Lacey chciała popełnić samobójstwo. Właśnie o tym był jej list. Tylko ja znałem jego zawartość i mogłem coś zdziałać. Odnaleźć Evans, nim zrobi coś tak głupiego. Z jakiegoś powodu nie śniłem nawet o tym, by to wszystko okazało się jakimś chorym żartem albo koszmarem, z którego się wybudzę. To nie była jakaś cholerna komedia, w której wszystko kończy się Happy Endem. Jeśli czegoś nie zrobię, nie wybaczę sobie tego. Musiałem odnaleźć Lacey i ratować jej życie za wszelką cenę.

Zrozpaczony rozejrzałem się po Regent Street. Londyn to duże miasto i tak naprawdę Evans mogła być wszędzie. Nawet nie wiedziałem ile miałem czasu, by nie dopuścić do samobójstwa tej dziewczyny. Musiałem się spieszyć.

Podbiegłem do grupki młodych dziewczyn, wypytując, czy widziały gdzieś w pobliżu dziewczynę w luźnej bluzie z kapturem, czerwonymi trampkami, rozpuszczonymi, długimi ciemnobrązowymi włosami. Wszystkie tylko pokręciły sprzecznie głowami, prosząc o autografy i pamiątkowe zdjęcia. Rzuciłem tylko krótkie „przepraszam” i ruszyłem dalej. Nie miałem zamiaru tracić czasu fanów, gdy sytuacja była na tyle poważna, że chodziło o czyjeś życie.

Zaczekaj na mnie, Acey, poprosiłem w myślach, jak gdyby mogła mnie w jakikolwiek sposób usłyszeć. Błagam, nie zostawiaj mnie.

Stłumiłem łzy, podbiegając do pary staruszków.

Drżącymi rękoma wyciągnąłem komórkę, odrzucając kolejne połączenie Liama. Dookoła panował całkowity mrok, gdy zegar wybił północ. Minęło tyle długich godzin, a wciąż nie odnalazłem Lacey. Pytałem każdego przechodnia, ale wszyscy albo kręcili przecząco głową, albo nie reagowali na pytania, prosząc o autografy. Odchodziłem bez słowa, choć miałem ochotę wykrzyczeć tym wszystkim fanką to, jak się czułem. Jak mogły mnie prosić o takie rzeczy, gdy widziały, że kogoś gorączkowo szukałem? Czy to już naprawdę nie było zbyt wiele?

Uderzyłem dłonią o poręcz mostu Westminsterskiego, a z oczu poleciały kolejne łzy. Nie potrafiłem dopuścić do siebie myśli, że niebawem mogłem ujrzeć klepsydrę z danymi Lace. To mnie chyba zabije.

Zrobiłem kilka kroków, gdy ujrzałem cień wychylający się znad barierki. Długie włosy falowały na wietrze, który wydawał jakieś dziwne dźwięki. Rozejrzałem się dookoła i nie ujrzałem nikogo innego, poza naszą dwójką.

A co jeśli…

– Lacey! – wykrzyczałem na cały głos, biegnąc w stronę dziewczęcej sylwetki. Coś podpowiadało mi, że to była właśnie ona. Jeśli serce naprawdę nigdy się nie myliło, to w końcu ją odnalazłem.

Zatrzymałem się w bezpiecznym miejscu, by dziewczynie nie przyszło do głowy nagle skoczyć. To była ona. Patrzyła na mnie tymi dużymi, smutnymi oczami, wywołując falę bolesnych uderzeń w okolicy serca. Gdy Lacey odwróciła wzrok, zrobiłem kilka kroków naprzód, nie potrafiąc opanować drżenia całego ciała.

– Lacey…

– Odejdź, Harry. Nie chcę, byś to widział – jej głos brzmiał poważnie. Naprawdę chciała to zrobić? Chciała się zabić, myśląc, że to wszystko rozwiąże?!

– Czy ty wiesz jak się czułem po przeczytaniu tego listu?! – wykrzyczałem łamiącym się głosem, nie spuszczając wzroku z dziewczyny. – Biegałem jak szalony po całym Londynie, chcąc cię odnaleźć! Myśl o tym, że może już być za późno…

– Nikt cię o to nie prosił. Wracaj do Caroline.

Widząc, jak Acey zarzuca jedną nogę za barierkę, bez chwili wahania rzuciłem się w jej stronę z całej siły ciągnąc ją w swoją stronę. Trzymałem kruche ciało w ramionach bojąc się, że w każdej chwili mogłoby wypaść za barierki.

– Czy naprawdę tylko tyle dla ciebie znaczę?! – krzyczałem, zaciskając dłonie na luźnej bluzie dziewczyny. – Jestem dla ciebie tak mało ważny, że chciałaś to zrobić?! Czy w ogóle pomyślałaś o tym, jak będę się czuł ty cholerna egoistko?! W tej chwili naprawdę cię nienawidzę, ale to minie. Tylko obiecaj, że nigdy więcej to się nie powtórzy!

Usłyszałem szloch. Dłonie Evans wisiały bezradnie, ale jej strach był wręcz namacalny. Gdyby mnie tutaj nie było…

– Oni mnie zabiją – wyszeptała przez łzy, z trudem łapiąc oddech. – Nie chcę umrzeć z ich rąk. Naprawdę się boję, Harry…

– Nie bój się, księżniczko – wziąłem delikatną twarz w dłonie, patrząc w błękitne tęczówki z ogromnym uczuciem. Czułem się tak, jakbym właśnie trzymał cały swój świat w dłoniach. Jakby był on tą bezbronną, smutną dziewczyną, która całkowicie odmieniła moje życie. – Nigdy nie pozwolę cię nikomu skrzywdzić. Pomogę ci i nie chcę słyszeć żadnego „ale”. Twoje życie jest dla mnie więcej warte od jakichkolwiek pieniędzy, słyszysz?! Nie mogę cię stracić, ponieważ… – zatrzymałem się na moment, biorąc głęboki oddech i zamrugałem oczami. Otarłem łzy z bladych policzków szatynki i kontynuowałem łamiącym się głosem: – Ponieważ jesteś najcenniejszą osobą w moim życiu. Cenniejszą nawet od Caroline.

Widząc zaskoczenie wymieszane z niedowierzaniem na jej twarzy, niepewnie nachyliłem się nad ustami, by złożyć na nich pocałunek. Gdy poczułem, jak Lace rozchyla rozpalone wargi, nie miałem już oporu przed zatraceniem się w tej chwili. Krew buzowała w mych żyłach, a serce biło jak szalone, odczuwając niesamowitą euforię. W tej chwili nie liczył się nikt inny prócz nas. Nie obchodzili mnie ludzie ani paparazzi, którzy mogli nas zauważyć. Nie obchodziła mnie również Caroline Flack, choć wciąż stanowiliśmy parę.

Zrozumiałem ile Lacey dla mnie znaczyła w momencie, gdy mogłem stracić ją na zawsze. Kochałem ją z całego serca, a mimo to nie potrafiłem sprawić, by została ze mną na zawsze. Byłem idiotą, który nie potrafił docenić tak ogromnego skarbu i bał się o każdą błahostkę. To strach przed opinią innych sprawił, że straciłem z oczu to, co było dla mnie najcenniejsze. Dziś bym do tego nie dopuścił.